Όλα τα απροσμέτρητης ποικιλομορφίας εξομοιωτικά διεθνιστικά-κοσμοπολίτικα δόγματα, εξάλλου, πάντα ήταν και πάντα θα είναι η κύρια μεταμφίεση των ηγεμονικών αξιώσεων. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι, επιπλέον, το κύριο αίτιο πολιτικών ανωμαλιών διεθνικού ή διακρατικού χαρακτήρα που σε ύστατο επίπεδο βλάπτει όλους εκτός από κάποιους απάτριδες που κερδοσκοπούν και κινούνται υπονομευτικά διαφεύγοντας τους κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους.
Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, συνιστά υπέρτατο παραλογισμό, εάν και όταν φορείς που υποτίθεται ότι προορίζονται να λειτουργούν ορθολογιστικά –πολίτες, κυβερνήσεις, διεθνείς θεσμοί, επιχειρήσεις, διανοούμενοι, ακαδημαϊκοί– συμπράττουν με αυτά τα κλασικού χαρακτήρα εκτρωματικά πολιτικά φαινόμενα ή με τα κατά τόπους ποικιλόμορφα μεταμφιεσμένα παρακολουθήματά τους. Το υπέρτατο στάδιο του πολιτικού παραλογισμού, βεβαίως, είναι η εκκόλαψη αυτών των πολιτικών όφεων στο εκπαιδευτικό σύστημα, στις ένοπλες δυνάμεις, στα υπουργεία εξωτερικών και σε άλλους κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένους δημόσιους φορείς ή άλλους οργανισμούς δημοσίου συμφέροντος.
Ορθολογιστικά μιλώντας, το «σύστημα Σόρος» και άλλα ανάλογα ή αντίστοιχα διεθνικά φαινόμενα, είναι κυριολεκτικά ανωμαλίες της διεθνούς και ενδοκρατικής ζωής. Τα αίτια της ύπαρξης πολιτικών ανωμαλιών που εκκολάπτουν αντιδημοκρατικά και αντικοινωνικά φίδια είναι πολλά. Κατά κύριο λόγο, όπως αναφέρθηκε στην προηγούμενη ενότητα, υπάρχουν ατέλειες κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης στην ενδοκρατική ζωή και τεράστια ελλείμματα διεθνούς διακυβέρνησης. Αν και τα σχέδιά και οι πράξεις δρώντων όπως ο Σόρος είναι βαθύτατων διανεμητικών συνεπειών, εξ ορισμού στερούται πολιτικής και ηθικής νομιμοποίησης επειδή στερούνται σταθερής κοινωνικής αναφορικότητας. Εξ αντικειμένου, φορείς διεθνικών πολιτικών σχεδίων διανεμητικών προεκτάσεων σε τομείς όπως η οικονομία, η διπλωματία και η πνευματική ζωή, είναι πρακτικά αδύνατο να εντοπιστούν και να φωτιστούν πλήρως, λόγω ακριβώς των άπιαστων διεθνικών διασυνδέσεων του αχανούς διεθνούς χώρου και της απουσίας διεθνών κανονιστικών ρυθμίσεων αντιμετώπισης των διαβρωτικών δραστηριοτήτων τους. Σ’ αυτό τον αχανή χώρο οι μόνοι που διαθέτουν οργανωτικά ερείσματα και δυνατότητες αποτελεσματικών δράσεων είναι οι υπηρεσίες των ισχυρών κρατών της κάθε ιστορικής συγκυρίας, οι πολυεθνικές εταιρείες ή άλλοι διεθνικοί ΜΚΟ και κερδοσκόποι και/ή απατεώνες και τρομοκράτες.
Τα ζητήματα που τίθενται είναι πολλά: Ποιος και πως ελέγχει, για παράδειγμα, ένα πρώην αξιωματούχο των υπηρεσιών ασφαλείας των ΗΠΑ ο οποίος ενώ αναπόφευκτα συντηρεί σχέσεις με την «εταιρεία» ως επικεφαλής ενός ινστιτούτου «προτάσεων πολιτικής» θα μπορούσε να αναπτύσσει διεθνικές δράσεις με «ιδρύματα ανοικτής κοινωνίας» του Σόρος στα οποία συρρέουν πολλοί άλλοι πρώην, νυν κα ενδεχομένως αυτονομημένοι αξιωματούχοι «υπηρεσιών» διαφόρων κρατών; Ποιος ελέγχει κάποιο ουρανοκατέβατο ακαδημαϊκό που κολυμπά αθώα σε κάποια πισίνα του εξοχικού του στην Ύδρα ή στην Μαγιόρκα και που στα διαλείμματα της τεμπελιάς του κάνει μηνιαίως ένα-δύο μαθήματα σε κάποιο πανεπιστήμιο πριν συναντηθεί με διεθνικούς δρώντες όπως τους προαναφερθέντες; Ποιος ελέγχει την αναξιοπιστία του ίδιου τεμπέλη όταν ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένος περίπου εξαποστέλλει φιρμάνια σε κάποιους κύπριους ή κοσοβάρους να αποδεχθούν τις ηγεμονικές αξιώσεις και να εγκαταλείψουν την κυριαρχία τους «για να τελειώνουμε»; Ποιος και πως ελέγχει την επιστημονικότητα κάποιου βιβλίου –υπονομευτικής των κοσμοθεωρητικών θεμελίων– ιστορικής ανεκδοτολογίας όταν οι πλείστοι πλέον που θα πρέπει να το κάνουν συγκροτούν μια παρέα ομοϊδεατών του κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτου διεθνικού περίγυρου με ισχυρές προσβάσεις στον πανεπιστημιακό χώρο και άφθονους πόρους; Πόσο επηρεάζονται οι ακαδημαϊκές κρίσεις –και κατά συνέπεια η επέκταση και η περαιτέρω εμβάθυνση ενός διαβρωμένου παρασιτικού ακαδημαϊκού ασύλου– αν σε χώρες όπως αυτές των Βαλκανίων που βρίσκονται «σε μετάβαση» καθηγητές, λέκτορες και δόκτορες χέρι-χέρι με «σόρους», «σοράκια», υπαλλήλους κρατικών υπηρεσιών ηγεμονικών κρατών και άλλους λιγότερο ή περισσότερο αδιαφανώς κινούμενους διεθνικούς δρώντες συναθροίζονται για να «μελετούν» και να ρυπαίνουν το πολιτικό περιβάλλον με «προτάσεις πολιτικής» επί ζητημάτων εσωτερικής κοινωνικοπολιτικής συγκρότησης κοινωνιών-στόχων στο Κόσσοβο, στην FYROM, στην Παλαιστίνη και στην Κύπρο;
Αν πάρουμε το «σύστημα Σόρος» ως παράδειγμα, παρατηρούμε ότι, ο γνωστός κερδοσκόπος, εκμεταλλευόμενος φαινόμενα που εμπίπτουν σ’ αυτό που σχηματοποιώντας πολλοί ονομάζουν παγκοσμιοποίηση, ραδιουργεί και μηχανορραφεί κερδοσκοπώντας έτσι απέραντα, συμπηγνύει διεθνικές οργανώσεις ποικιλόχρωμα μεταμφιεσμένες και χρηματοδοτεί διεθνικούς ΜΚΟ βαθύτατων διανεμητικών προεκτάσεων σ’ όλους τους τομείς της ζωής των κρατών που αποτελούν στόχους του. Ακόμη, συμμαχεί με μυστικές υπηρεσίες πολλών κρατών, παρεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις ακόμη και μεγάλων χωρών, επιστρατεύει ή συνεργάζεται με νυν ή πρώην υψηλόβαθμα στελέχη κρατικών υπηρεσιών, παρεμβαίνει σε πολιτικά ζητήματα όπως το «μακεδονικό», το Κόσσοβο και το κυπριακό και συμμετέχει σε μυστικές λέσχες της διεθνούς εξωκυβερνητικής και εξωπολιτικής διαπλοκής. Ακόμη, επηρεάζει γεωπολιτικές ανακατατάξεις, «εξαγοράζει» μικρά και παραπαίοντα κρατίδια (FYROM από το οποίο μάλιστα απαιτεί να είναι αδιάλλακτο απέναντι στην Ελλάδα) διαθέτοντας γι’ αυτό δεκάδες εκατομμύρια δολάρια, οργανώνει «επαναστάσεις» που προκαλούν καθεστωτικές αλλαγές και κατατμήσεις κρατών, οργανώσεις που σχετίζονται με αυτόν συντάσσουν δύσοσμες εκθέσεις (ICG για το κυπριακό που παρουσίασε το συνεργαζόμενο ΕΛΙΑΜΕΠ στην καρδιά της Αθήνας τον Μάρτιο 2006) και χρησιμοποιεί ή σχετίζεται αδιαφανώς και ποικιλοτρόπως με αξιωματούχους διεθνών θεσμών και κρατικούς λειτουργούς. Ιδρύει διεθνικά «πανεπιστήμια», χρηματοδοτεί διεθνικούς ακτιβιστές που αναμοχλεύουν μειονοτικά προβλήματα, συσκοτίζει ξοδεύοντας τα «κλεμμένα» της διεθνούς κερδοσκοπίας σε «πολιτική φιλανθρωπία», επιδοτεί μεταρρυθμίσεις δημοσίων υπηρεσιών, δίνει υποτροφίες σε φοιτητές για «διατριβές» με συγκεκριμένους ιδεολογικοπολιτικούς σκοπούς, αναμιγνύεται σε διεθνικά κινήματα γυναικών, νεολαιών και πολιτισμικών διοργανώσεων και επιδοτεί –η Ελλάδα είναι ήδη στο στόχαστρο– αλλαγές των ιστορικών βιβλίων για να συμπίπτουν οι κοινωνικές πεποιθήσεις με τα διεθνοαναρχικά ιδεολογήματά του (αλλά και για να διευκολυνθεί τόσο η «στρατηγική μαλακής ισχύος» των συνενόχων του ηγεμονικών κρατών όσο και η δική του διείσδυση για κερδοσκοπία και καταχρηστικές οικονομικές ή άλλες δράσεις). Όλως περιέργως πολλά από τα ιδρύματα που συνεργάζεται (Freedom House, National Endowment et al) είναι γνωστές «παράγκες» των μυστικών υπηρεσιών με τις οποίες είναι κοινό μυστικό –ένα από τα λίγα που οι κοινωνίες γνωρίζουν με βεβαιότητα– ότι συνεργάζεται εδώ και δεκαετίες, κυρίως στις αποσταθεροποιητικές «νεωτεριστικές επαναστάσεις στην «βαλκανική γειτονιά μας» αλλά και ευρύτερα. Η συσκότιση και ο πολιτικός ανορθολογισμός κορυφώνεται όταν άλλοτε διασώζει την πολιτική τιμή του Προέδρου Μπους και άλλοτε τον καταπολεμεί, ενώ, όπως είναι φανερό για να μπορεί να λειτουργεί τόσο βαθιά και τόσο εκτεταμένα θα πρέπει λογικά να διατηρεί και συντηρεί κάποια συντονιστική υπηρεσία αναλύσεων, εκτιμήσεων και αποφάσεων μπροστά στην οποία ακόμη και μυστικές υπηρεσίες ισχυρών κρατών ίσως ωχριούν. Το όργιο διεθνικών δράσεων βαθύτατων διανεμητικών συνεπειών που μόλις περιγράψαμε, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι προέρχεται από μεγαλομανή άτομο που κάνει δηλώσεις του είδους: «Ναι διαθέτω εξωτερική πολιτική. Ο σκοπός μου είναι να γίνω η συνείδηση του πλανήτη» ή ότι «όταν ασχολούμαι με τις διεθνείς χρηματαγορές δεν με απασχολούν ηθικής φύσης ζητήματα». Ακόμη και ο παραμικρός πολιτικός ρόλος σε άτομο με τέτοιες διεστραμμένες ιδέες οπισθοδρομεί τον πολιτικό μας πολιτισμό στην εποχή της βαρβαρότητας. Και όμως: εμπλεκόμενοι με αυτόν θεσμοί συμμετέχουν σε στρατηγικούς θεσμούς βαλκανικών χωρών (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας) και θέλουν ξαναγράψουν την ιστορία για να είναι συμβατή με τέτοιες διεθνικές πνευματικές διαστροφές.
Επαναλαμβάνεται και τονίζεται: Φιδάκια τέτοιων πολιτικών τεράτων μπορεί να εκκολάπτονται και να διασπείρονται σε πολλά κράτη και σε καίριες υπηρεσίες τους, ακόμη και στους στρατηγικούς τομείς της διπλωματίας, της άμυνας και της εκπαίδευσης. Με κάθε κριτήριο νοηματοδότησης της πολιτικής, τέτοια φαινόμενα οπισθοδρομούν τις κοινωνίες σε προ-πολιτικές αν όχι βαρβαρικές εποχές και κανένα κρυφτούλι πίσω από την «παγκοσμιοποίηση» ή την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν διασώζει όσους φέρουν ευθύνη στον ακαδημαϊκό χώρο και στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου