Η λερναία ύδρα του «συστήματος Σόρος».

Το «σύστημα Σόρος» και τα χρηματοδοτούμενα από αυτόν διασπαρμένα διεθνικά εκτρώματά του είναι, κοινωνικοπολιτικά μιλώντας, φρικώδεις ανορθολογικοί δρώντες. Το «σύστημα Σόρος» αντιβαίνει στην πολιτική με οποιονδήποτε τρόπο και αν κατανοηθεί. Κλασική, μεσαιωνική, νεωτερική, φιλελεύθερη, κομμουνιστική ή άλλες νοηματοδοτήσεις της πολιτικής αφορούν τις συναρτήσεις μεταξύ της κοινωνίας και της σχετιζόμενης με αυτή εξουσίας. Γ’ αυτό, είναι ένα πράγμα η κοινωνική διαμάχη στην βάση εναλλακτικών νοηματοδοτήσεων του πολιτικού γεγονότος και άλλο η κατάργηση της πολιτικής από κοινωνικά ανέντακτους δρώντες του αχανούς διεθνικού παρασκηνίου. Στο εσωτερικό των διεθνοπολιτικών παρασκηνίων αναπτύσσονται δραστηριότητες διανεμητικού και αναδιανεμητικού χαρακτήρα, ελάχιστα ή καθόλου κοινωνικά ελεγχόμενες. Στους δαιδαλώδεις λαβύρινθους αυτών των παρασκηνίων δεν κυκλοφορούν μόνο καλόπιστοι περιβαλλοντολόγοι, αβλαβείς αναρχικοί στοχαστές ή περιφερόμενοι τουρίστες. Κυκλοφορούν και δρουν, επίσης, κερδοσκόποι, πράκτορες (πρώην και νυν), τυχοδιώκτες, τρομοκράτες, εγκληματίες και άλλες ανωμαλίες της διεθνούς ζωής.

            Κάτι δεν πάει καθόλου καλά, λοιπόν, εάν ομάδες που θα μπορούσαν να περιέχουν τέτοιους διεθνικούς –και γι’ αυτό εκτός κοινωνικών ελέγχων– δρώντες οργανώνονται με κονδύλια που προέρχονται από την κερδοσκοπία και άλλες ελάχιστα ή καθόλου διαφανείς «επιδοτήσεις» αποθρασύνονται και δημόσια πλέον αξιώνουν να επηρεάσουν διανεμητικά την διπλωματία, την πνευματική ζωή, την πληροφόρηση, την ιστορική γνώση, την πανεπιστημιακή γνώση και την εν γένει εκπαίδευση. Είναι εξάλλου αλλόκοτο εάν κυβερνήσεις, διεθνείς θεσμοί και επιχειρήσεις ενισχύουν τέτοιους πολιτικά τερατώδεις διεθνικούς οργανισμούς. Τα φιδάκια που γεννούν τέτοιοι οργανισμοί κανείς δεν πρέπει να βοηθά. Όλα μαζί συνεργαζόμενα και διαπλεγμένα αποτελούν πολιτικά και πνευματικά εκτρώματα που διαστρέφουν την πολιτική, υπονομεύουν καίρια τον πολιτικό ορθολογισμό, ακυρώνουν την δημοκρατία, αναιρούν την λαϊκή κυριαρχία και αποδυναμώνουν κάθε δυνατότητα διεθνούς διακυβέρνησης βασισμένης στην διεθνή νομιμότητα όπως προβλέπεται από την οντολογικά θεμελιωμένο καθεστώς διεθνών σχέσεων. Ακόμη, τέτοια κυριολεκτικά φρικώδη φαινόμενα που περίτεχνα και εξεζητημένα αναιρούν ή θίγουν κάθε έκφανση του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων, είναι γεγονός πως δεν επηρεάζουν όλα τα κράτη με τον ίδιο τρόπο: Οι ανακατανομές συμφερόντων που επιφέρουν δυναμώνουν κάποια κράτη, αποδυναμώνουν κάποια άλλα και μερικά ενδεχομένως τα αποσυναρμολογούν διαλύοντάς τα. Η δημιουργία πολλών εξαρτημένων κρατιδίων που θα ελέγχονται διαμέσου ενός δικτύου βαθιά ριζωμένης «μαλακής ισχύος», εξάλλου, φαίνεται να είναι πλέον διακηρυγμένος σκοπός συγκεκριμένων δυνάμεων.

 Στο σημείο αυτό, είναι ίσως σκόπιμο να τονιστεί ότι η ύστερη παραφιλολογία περί παγκοσμιοποίησης είναι εξαιρετικά αποπροσανατολιστική όσον αφορά την διεθνή ζωή. Προγενέστερες σοβαρές αναλύσεις των δεκαετιών του 1970 και 1980 για το φαινόμενο της αλληλεξάρτησης και των συνεπειών της τεχνολογικής προόδου άνοιξαν τον δρόμο για μια γνωστή από τα παλιά συζήτηση που κυριαρχούν εξομοιωτικού χαρακτήρα ηγεμονικά, διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα ιδεολογήματα και θεωρήματα. Ρητά ή άρρητα –υπό το πρίσμα πάντοτε ετερογενών και ανομοιογενών σκοπών– αξιολογικά φορτισμένες αναλύσεις οι οποίες αναμασούν αυτονόητες και πασίδηλες πραγματικότητες που υπονομεύουν την κρατική κυριαρχία των λιγότερο ισχυρών κρατών παρουσιάζονται ως καταλύτες μιας ακάθεκτα επερχόμενης παγκόσμιας εξομοίωσης. Όμως, συχνότατα αν όχι πάντοτε παραβλέπεται ή παρακάμπτεται το γεγονός ότι η αποδυνάμωση των κυριαρχικών ελέγχων κάποιων κρατών δεν καταργεί το διακρατικό σύστημα. Απλά αποδυναμώνει κάποια κράτη ή τα διασπά και ενδυναμώνει κάποια άλλα. Αν και στο εσωτερικό του διακρατικού συστήματος συντελούνται ανακατανομές ισχύος, συμφερόντων και σπανιότερα συνόρων, μορφικά το διεθνές σύστημα παραμένει το ίδιο: Υπό το καθεστώς της κυριαρχίας συνυπάρχουν συναλλασσόμενες η ανταγωνιζόμενες ανεξάρτητες πολιτείες ο αριθμός των οποίων αυξάνεται αλλά όχι δραματικά (και πλέον μόνο όταν διασπώνται μη βιώσιμα κράτη). Ιδιαίτερα αν αναφερόμαστε σε διεθνικούς φορείς όπως κερδοσκόποι, τρομοκράτες, λαθρομετανάστες και εγκληματίες οι οποίοι αναπτύσσουν δραστηριότητες διαφεύγοντας τους κρατικούς κανονιστικούς ελέγχους επηρεάζοντας διανεμητικά τις διακρατικές σχέσεις, αυτό που χρειάζεται είναι απλό αν και δύσκολο να συμφωνηθεί λόγω αιτιών πολέμου: Εύρωστες κρατικές δομές και ισχυρούς διεθνείς θεσμούς.

            Η ύπαρξη τέτοιων ανορθολογικών δρώντων διανεμητικών συνεπειών αποτελεί υπέρτατη πολιτική διαστροφή επειδή βασικά το κριτήριο της πολιτικής όπως είναι κλασικά και καθολικά παραδεκτό απουσιάζει σχεδόν πλήρως. Η ύπαρξή τους και οι δραστηριότητές τους μόνο ζημιές μπορούν να προκαλέσουν και ποτέ δεν θα οδηγήσουν σε οποιουδήποτε είδους παγκόσμια ενότητα ή εξομοίωση. Για να υπάρξει κάτι τέτοιο απαιτείται παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που θα νομιμοποιεί ένα παγκόσμιο σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης. Η επίδρασή τους στην ζωή των ανθρώπων είναι ευθέως ανάλογη και αντίστοιχη της αναποτελεσματικότητας των κρατικών θεσμών και των ελλειμμάτων διεθνούς διακυβέρνησης. Μέχρι να αντιμετωπιστούν αυτά τα ελλείμματα με συμπεφωνημένες διακρατικές ρυθμίσεις τα διεθνικά φαινόμενα θα βλάπτουν κάποιους και θα ωφελούν κάποιους άλλους.   

Πηγή άρθρου.