Ευάγγελος Πολυμερόπουλος
Είμαι παλιός αναγνώστης του ΒΗΜΑΤΟΣ – του Κυριακάτικου εννοείται! Για όσο θυμάμαι τον εαυτό μου διαβάζω το ΒΗΜΑ. Συνέχισα να το διαβάζω και όταν η κυριακάτικη Ελευθεροτυπία έδωσε το πρώτο δωρεάν περιοδικό το ‘‘Ε’’, διπλασιάζοντας τότε την κυκλοφορία της. Συνέχισα να διαβάζω το ΒΗΜΑ και όταν βγήκε πρωτοσέλιδο με τον αντιαισθητικό – για όποιον δεν έχει κάνει μέλος της ΚΝΕ – τίτλο «Λούμπεν ενημέρωση και εκβιασμοί στο Ιnternet». Ούτε ο υπερθεματισμός της σύνταξης δίπλα του ΒΗΜΑΤΟΣ με απώθησε τόσο ώστε να σταματήσω να το διαβάζω: «Εδώ και καιρό υπήρχαν σημάδια της αποκαλυφθείσης «λούμπεν», περιθωριακής και μαζί επικίνδυνης ενημέρωσης μέσω του Διαδικτύου», αφού αυτό ήταν αισθητικό ατόπημα του καθημερινού ΒΗΜΑΤΟΣ και
...
όχι του δικού μου κυριακάτικου φύλλου! Στο κάτω-κάτω της γραφής το ΒΗΜΑ διευκρίνιζε από κάτω ότι «Ουδείς αντιστρατεύεται την ελευθερία της ενημέρωσης. Πολύ περισσότερο αυτήν του Διαδικτύου». Είναι προφανές, λοιπόν, ότι το ΒΗΜΑ μιλώντας για «λούμπεν ενημέρωση» θεωρεί τον εαυτό του υπογραμμό της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και ηθικής και θέλει να φύγουν οι «κακοί» από την αγορά, αφού ο κακός επαγγελματίας δυσφημεί και τον καλό επαγγελματία.
Στο κυριακάτικο ΒΗΜΑ της 27ης Απριλίου 2008 υπάρχει (ανα)δημοσιευμένο από την εφημερίδα Independent ένα αρθράκι για την γνωστή έκκρυθμη κατάσταση στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Στο άρθρο αυτό εξιστορείται η περίπτωση μιας ισραηλινής μη-κυβερνητικής οργάνωσης που ενθαρρύνει τους ισραηλινούς κληρωτούς που υπηρετούν στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη να δημοσιοποιούν τις μαρτυρίες τους για καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τον ισραηλινό στρατό (IDF). Αποφάσισα να μπω στην ιστοσελίδα του ΒΗΜΑΤΟΣ για να κατεβάσω το άρθρο, αφού κρατώ ένα αρχείακι με διάφορες ειδήσεις από τον κόσμο. Λόγω του copyright της αναδημοσίευσης από τον Independent το άρθρο αυτό υπάρχει μόνο στην έντυπη έκδοση του ΒΗΜΑΤΟΣ και όχι στην ηλεκτρονική. Υπάρχει, όμως, στα αγγλικά, στην ηλεκτρονική έκδοση του Independent. Εκεί όμως με περίμενε μια έκπληξη…
Ξεκινώντας να διαβάσω το άρθρο, έπεσα πάνω σε κομμάτια που δεν περιλαμβάνονταν στο ελληνικό κείμενοΔυσκολεύτηκα λίγο να βρω το άρθρο, αφού ο τίτλος ήταν παραλλαγμένος – φυσικό πράγμα όταν το άρθρο μεταφράζεται, αφού ο τίτλος πρέπει να είναι εύληπτος από το αναγνωστικό κοινό κάθε χώρας. Ο αγγλικός τίτλος είναι “Our reign of terror, by the Israeli army – In shocking testimonies that reveal abductions, beatings and torture, Israeli soldiers confess the horror they have visited on Hebron” τουτέστιν «η βασιλεία μας του τρόμου – ο Ισραηλινός στρατός – σε σοκαριστικές μαρτυρίες που αποκαλύπτουν απαγωγές, ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια, Ισραηλινοί στρατιώτες ομολογούν τον τρόμο που επέφεραν στην Χεβρώνα». Ο αντίστοιχος ελληνικός είναι «Στρατιώτες σπάνε την σιωπή του Ισραήλ – τα εγκλήματα των εβραίων εποίκων κατά των Αράβων και τα βασανιστήρια των ενόπλων εναντίον των Παλαιστινίων». Ο αγγλικός τίτλος είναι αρκετά εντυπωσιακός – όπως βλέπει κανείς χρησιμοποιεί δυο φορές την λέξη «τρόμος» και έναν πλεονασμό – οι ξυλοδαρμοί είναι βασανιστήρια! Αλλά δεν παύει και να είναι ακριβής: μιλά για ισραηλινούς στρατιώτες που διαπράττουν αδικήματα στη Χεβρώνα – την πόλη που ο Αβράαμ 3,000 χρόνια πριν φιλοξένησε τον Θεό με την μορφή τριών αγγέλων, κάτω από την βελανιδιά του Μαμβρή και που παρεπιμπτόντως, όπως αναφέρει το άρθρο είναι η μοναδική πόλη της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης που το κέντρο της είναι υπό τον έλεγχο του IDF. Ο ελληνικός τίτλος από την άλλη μιλά για το «σπάσιμο της σιωπής στο Ισραήλ». Ο εμπνευστής του τίτλου προφανώς αγνοεί την ύπαρξη ισραηλινών ΜΚΟ, όπως η B’Tselem που δραστηριοποιούνται εδώ και δεκαετίες στα κατεχόμενα, ή δημοσιογράφους που τιμούν το επάγγελμά τους, όπως η Amira Hass της παλιότερης καθημερινής ισραηλινής εφημερίδας του Ισραήλ, της Haaretz. Επίσης οι ισραηλινοί στρατιώτες μετονομάζονται στον τίτλο σε «ενόπλους» που βασανίζουν Παλαιστινίους. Η μετονομασία των στρατιωτών σε «ενόπλους» στον τίτλο παραπέμπει σε πολιτοφυλακές, όπως οι janjaweed του Νταρφούρ ή και στους unlawful fighters, όπως ονόμασε η κυβέρνηση Μπους τους μαχητές του Αφγανιστάν που συνέλαβε και έστειλε στο Γκουαντάναμο, αλλά πάντως όχι σε στρατό κράτους! Η μετονομασία των στρατιωτών σε ενόπλους στον τίτλο του άρθρου είναι αθέλητη, αλλά πολύ ατυχής λοιπόν.
Ξεκινώντας να διαβάσω το άρθρο, έπεσα πάνω σε κομμάτια που δεν περιλαμβάνονταν στο ελληνικό κείμενο. Έτσι, εκεί που ένας ισραηλινός στρατιώτης αφηγείται την εμπειρία του στην Χεβρώνα λείπει το παρακάτω κομμάτι:
“But his frequent, if nervous, grins and giggles occasionally show just a hint of the bravado he might have displayed if boasting of his exploits to his mates in a bar. Repeatedly he turns to the older former soldier who has persuaded him to speak to us, and says as if seeking reassurance: ‘You know how it is in Hebron.’ ” «Αλλά τα συχνά, αν και νευρικά χαμόγελα και γελάκιά του, δείχνουν, έστω και περιστασιακά, μόλις ένα ίχνος του κομπασμού που θα επεδείκνυε εάν μιλούσε για τα κατορθώματά του στους φίλους του σε ένα μπαρ. Επανειλημμένα γυρνά προς τον παλιό του σύντροφο στον στρατό που τον έπεισε να μας μιλήσει και λέει σαν να ψάχνει καθησύχαση ‘ξέρετε, τώρα, πώς είναι η κατάσταση στην Χεβρώνα’ »
Θεωρεί το ΒΗΜΑ περιττό να μάθουμε ότι ο στρατιώτης που διηγείται την ιστορία πάσχει από τύψεις συνειδήσεως;
Αμέσως από κάτω εξαφανίζεται ένα δεύτερο κομμάτι από το αγγλικό κείμενο.
“The maltreatment of civilians under occupation is common to many armies in the world – including Britain’s, from Northern Ireland to Iraq. But, paradoxically, few if any countries apart from Israel have an NGO like Breaking the Silence, which seeks – through the experiences of the soldiers themselves – as its website puts it «to force Israeli society to address the reality which it created» in the occupied territories”. «Η κακομεταχείριση αμάχων υπό κατοχή είναι κοινή σε πολλούς στρατούς στον κόσμο, που περιλαμβάνει και τους Βρετανούς, από την Β.Ιρλανδία έως το Ιράκ. Αλλά παραδόξως, λίγες έως καμιά από αυτές τις χώρες έχουν μια ΜΚΟ όπως η ‘Σπάζοντας την Σιωπή’ που προσπαθεί μέσα από τις εμπειρίες των στρατιωτών να “βάλλει την ισραηλινή κοινωνία να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα που δημιούργησε στα κατεχόμενα”».
Αντί αυτής της παραγράφου το κείμενο από το «λεηλατούν σπίτια και μαγαζιά και ανοίγουν πυρ εναντίον αόπλων διαδηλωτών» πηγαίνει απευθείας στο «η “Σπάζοντας την Σιωπή” προσπαθεί μέσα από τις εμπειρίες των στρατιωτών να “βάλλει την ισραηλινή κοινωνία να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα που δημιούργησε στα κατεχόμενα”» παραλείποντας – ως περιττά; – τα ενδιάμεσα.
Στη συνέχεια, οι μαρτυρίες περιγράφουν την κακοποίηση ενός δεκάχρονου από έναν ισραηλινό δεκανέα, που ανάμεσα σε άλλα, τον ξυλοφορτώνει και απειλεί να τον εκτελέσει.
“And then [name withheld], who always had a hard time with such things, went in, caught the squad commander and said, ‘Don’t touch him any more, that’s it.’ The commander goes, ‘You’ve become a leftie, what?’ And he answers, ‘No, I just don’t want to see such things.’”. «Και τότε, ο [δεν αναφέρεται το όνομα] που πάντα είχε πρόβλημα με τέτοιες καταστάσεις, πήγε μέσα, έπιασε τον δεκανέα και του είπε ‘μην τον ξανακουμπήσεις άλλο, αυτό ήταν’ Ο δεκανέας του απαντά ‘Τι, τώρα, μου έγινες αριστερός;’ Και του απαντά ‘όχι, δεν μου αρέσει να βλέπω τέτοια πράγματα’».
Ο ισραηλινός στρατιώτης που δεν θέλει να συμμετέχει σε κακοποίηση αμάχων απουσιάζει τελείως στην ελληνική έκδοση.
Συνεχίζοντας να διαβάζω το αγγλικό άρθρο βλέπω άλλη μια παράγραφο που έχει απαλειφεί:
“The military said that Israeli Defence Forces soldiers operate according to «a strict set of moral guidelines» and that their expected adherence to them only «increases wherever and whenever IDF soldiers come in contact with civilians». It added that «if evidence supporting the allegations is uncovered, steps are taken to hold those involved to the level of highest judicial severity». It also said: «The Military Advocate General has issued a number of indictments against soldiers due to allegations of criminal behaviour … Soldiers found guilty were punished severely by the Military Court, in proportion to the committed offence.» It had not by last night quantified such indictments.” «Ο ισραηλινός στρατός ανέφερε ότι οι στρατιώτες του ενεργούν με βάση μια ‘αυστηρή σειρά ηθικών κριτηρίων’ και ότι η προσκόλληση των στρατιωτών σε αυτά τα κριτήρια ‘μόνο αυξάνει όταν οι στρατιώτες έρχονται σε επαφή με αμάχους’. Πρόσθεσε ότι ‘εάν υπάρχουν αποδείξεις που να υποστηρίζουν τις κατηγορίες που κυκλοφορούν, θα παρθούν μέτρα που θα κρίνουν τους εμπλεκόμενους στον υψηλότερο βαθμό δικαστικής αυστηρότητας’. Επίσης είπε ‘ο γενικός εισαγγελέας του στρατού έχει παραπέμψει αρκετούς στρατιώτες με την υποψία εγκληματικής συμπεριφοράς… Οι στρατιώτες που βρέθηκαν ένοχοι τιμωρήθηκαν αυστηρά από τα στρατοδικεία, κατ’αναλογίαν του διαπραττόμενου αδικήματος’. Μέχρι χθες το βράδυ δεν είχε δώσει (ο στρατός) τον αριθμό αυτών των παραπομπών.»
Μπορεί κάποιος να πιστεύει ή να μην πιστεύει τον ισραηλινό στρατό. Προσωπικά δεν πιστεύω τον ισραηλινό στρατό, ούτε και ο συντάκτης του άρθρου. Αλλά όπως είπε και ο σοφός της αρχαιότητας Πιτθέας «μηδενί δίκην δικάσεις πριν αμφοίν μύθον ακούσεις». Θα ήταν ενδιαφέρον όμως να μάθουμε την άποψη του ισραηλινού στρατού και για ένα ακόμα λόγο: μια μέρα πριν την έκδοση του συγκεκριμένου κυριακάτικου φύλλου του ΒΗΜΑΤΟΣ, ο Independent δημοσίευσε ένα άρθρο για ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε πρόσφατα από μια παλαιστίνια δικηγόρο, με την υποστήριξη του ισραηλινού στρατού, για την εκπαίδευση των ισραηλινών στρατιωτών, ώστε να αποφεύγονται ακριβώς οι κακοποιήσεις αμάχων.
Παρακάτω στο άρθρο, στην ανακοίνωση της «Σπάζοντας την Σιωπή» έχει κοπεί το σημείο αυτό στο τέλος της ανακοίνωσής της που παρατίθεται:
“Hebron turns a focused, flagrant lens at the reality to which Israel’s young representatives are constantly sent.”«Η Χεβρώνα εστιάζει πάνω στην άσχημη πραγματικότητα που οι αντιπρόσωποι της νεολαίας του Ισραήλ στέλνονται εις το διηνεκές.»
Το ότι ο πόλεμος αυτός έχει επιπτώσεις και στην ψυχή των νέων που στέλνονται στα κατεχόμενα είναι το νόημα των τελευταίων λόγων της ‘Σπάζοντας την Σιωπή’. Υπάρχουν πόλεμοι, όπως το Βιετνάμ, όπου μόνοι οι βετεράνοι στρατιώτες των ΗΠΑ επλήγησαν προσωπικά, αν πιστέψουμε τον εσμό των αμερικανικών ταινιών για το θέμα και απλά οι βιετναμέζοι είναι ανύπαρκτοι! Το βάρος στους ισραηλινούς από αυτόν τον πόλεμο που κρατάει δεκαετίες τώρα είναι κάτι που θέλει να μας πει ο αρθρογράφος και η «Σπάζοντας την Σιωπή». Πιστεύω ότι και άλλοι αναγνώστες θα ήθελαν να έχουν την ευκαιρία να μάθουν περισσότερα για το τι πραγματικά πιστεύουν οι ισραηλινοί για τον πόλεμο και την κατοχή.
Στο τέλος δε έχει παραληφθεί όλως τελείως η εξής παράγραφος:
“Breaking the Silence was formed four years ago by a group of ex-soldiers, most of whom had served in Israel Defence Forces combat units in Hebron. Many of the soldiers do reserve duty in the military each year. It has collected some 500 testimonies from former soldiers who served in the West Bank and Gaza. Its first public exposure was with an exhibition of photographs by soldiers serving in Hebron and the organisation also runs regular tours of Hebron for Israeli students and diplomats. It receives funding from groups as diverse as the Jewish philanthropic Moriah Fund, the New Israel Fund, the British embassy in Tel Aviv and the EU.”. «Η ‘Σπάζοντας την σιωπή’ σχηματίστηκε πριν τέσσερα χρόνια από μια ομάδα πρώην στρατιωτών, οι περισσότεροι των οποίων υπηρέτησαν στον IDF στην Χεβρώνα. Πολλοί από αυτούς τους στρατιώτες είναι έφεδροι που καλούνται για υπηρεσία στον στρατό κάθε χρόνο. Έχει συλλέξει 500 μαρτυρίες από στρατιώτες που υπηρέτησαν στην Δυτική Όχθη και την Γάζα. Η πρώτη της δημόσια εκδήλωση ήταν η έκθεση φωτογραφιών από στρατιώτες που υπηρέτησαν στην Χεβρώνα και η οργάνωση επίσης διοργανώνει εκδρομές ενημέρωσης στην Χεβρώνα για ισραηλινούς μαθητές και διπλωμάτες. Παίρνει χρηματοδότηση από διάφορους οργανισμούς, πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, όπως η εβραϊκή φιλανθρωπική οργάνωση «Φιλανθρωπικό Ταμείο Μοριά», «Ταμείο για το Νέο Ισραήλ», η βρετανική πρεσβεία στο Τελ Αβίβ και η Ευρωπαϊκή Ένωση.»
Η οργάνωση αυτή χρηματοδοτείται από πολλές εβραϊκές οργανώσεις. Το ΒΗΜΑ θεωρεί ότι κάτι τέτοιο δεν ενδιαφέρει το αναγνωστικό κοινό του;
Την συγκεκριμένη παράφραση την γνωρίζει ο αρθρογράφος του Independent; Έδωσε την συγκατάθεσή του για αυτήν; Θα έδινε την συγκατάθεσή του για την μετάφραση αν γνώριζε ότι το άρθρο του θα παραφραστεί;Έψαξα να βρω στην σελίδα όπου δημοσιεύεται το άρθρο αν αναφέρεται κάπου ότι το άρθρο είναι διασκευασμένο, και όχι μεταφρασμένο ακριβώς, στα ελληνικά. Αλοίμονο, δεν αναφέρεται πουθενά κάτι τέτοιο! Κοίταξα στην αρχή της εφημερίδας, μήπως έβρισκα κάποια απέκδυση ευθυνών που να καλύπτει το εν λόγω θέμα, όπου να λέει τέλος πάντων ότι τα άρθρα δεν εκφράζουν τον ΒΗΜΑ, αλλά τον συντάκτη τους κλπ. Εκεί το ΒΗΜΑ το μόνο που αναφέρει είναι ότι «απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, ή κατά παράφραση ή διασκευή απόδοση του περιεχομένου της εφημερίδας με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα». Ο αγγλικός νόμος επιτρέπει την παράφραση έναντι του τιμήματος για το copyright; Την συγκεκριμένη παράφραση την γνωρίζει ο αρθρογράφος του Independent; Έδωσε την συγκατάθεσή του για αυτήν; Θα έδινε την συγκατάθεσή του για την μετάφραση αν γνώριζε ότι το άρθρο του θα παραφραστεί; Έθεσα το θέμα στον Independent και αναμένω την σχετική απάντηση, αλλά ελπίζω το ΒΗΜΑ να διαλύσει πρώτο την παρεξήγηση.
——————————————————————-
Σημειώσεις:
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί αντίγραφο επιστολής προς την εφημερίδα το ΒΗΜΑ
http://e-rooster.gr/05/2008/755
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου