Η παρούσα κυβέρνηση έχει κατηγορηθεί για πολλά. Όχι όμως για απουσία επικοινωνίας. Μάλλον για το αντίθετο έχει κατηγορηθεί: ότι έδωσε μεγαλύτερη σημασία στην επικοινωνία, παρά στην ...πολιτική. Τώρα μάλλον ήρθε η στιγμή να γκρεμιστεί και αυτός ο μύθος: Όντως η κυβέρνηση έχει πρόβλημα να επικοινωνήσει την πολιτική της. Και μάλιστα τον πυρήνα της πολιτικής της. Αυτό δεν αποτελεί συμπέρασμα ή αποτέλεσμα συγκυριακών πολιτικών τακτικών. Είναι το απαύγασμα από τη συνολική θεώρηση της κυβερνητικής στρατηγικής.
Σε ζητήματα ήσσονος ή «χαμηλής» πολιτικής –με έμφαση δε σε ζητήματα προσωπικών στρατηγικών– ουδείς μπορεί να ψέξει τα μέλη της κυβέρνησης. Καθένα από την πλευρά του –με ελάχιστες εξαιρέσεις– τα έχει καταφέρει πολύ καλά στο να «στοχοποιήσει» κάποιον άλλο συνάδελφό του, απεκδυόμενο τις όποιες ευθύνες προσωπικά φέρει...
Όταν όμως αναζητούμε την ίδια επιτυχία σε συλλογικό επίπεδο τότε το συμπέρασμα αλλάζει. Και αλλάζει διότι, τουλάχιστον σε πρώτη ανάγνωση, δεν έχουμε να αξιολογήσουμε κάποιο συγκλονιστικό «επικοινωνιακό» επίτευγμα, πλην βεβαίως της διαχείρισης της κρίσης με τις πυρκαγιές το καλοκαίρι του 2007... Γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά; Προφανώς διότι η στρατηγική Καραμανλή είτε δεν έγινε αποδεκτή είτε δεν έγινε κατανοητή ή δεν υλοποιήθηκε από τους υπουργούς του. Διότι η στρατηγική υπήρχε και ήταν απόλυτη και σαφής: «Δεν είμαστε ίδιοι».
Στην πορεία όμως απεδείχθη ότι ο μεν πομπός έστειλε το μήνυμα, αλλά κάποιοι δέκτες-υπουργοί και στελέχη είτε δεν το αποκωδικοποίησαν σωστά είτε δεν ήθελαν να το αποκωδικοποιήσουν. Με αποτέλεσμα, να υιοθετήσουν μεν ένα διαφορετικό μοντέλο «πολιτικού πολιτισμού», αλλά να αδυνατούν να το επικοινωνήσουν ως επιτυχία ή επιλογή τους.
Η αρνητική διάθεση στο να αλλάξουν άρδην οι κανόνες του παιχνιδιού –με αλλαγές προσώπων ή με άμεσες και καινοτόμους λύσεις που θα ανέτρεπαν το σκηνικό–έδωσαν την εικόνα μιας «χαλαρής» αντιμετώπισης των πολιτικών αντιπάλων. Η χαλαρή αντιμετώπιση έδωσε τη θέση της στη χαλαρότητα, η χαλαρότητα στη χαλάρωση και εν τέλει στην παραλυσία! Και όλα αυτά ως αποτέλεσμα της «κακής μετάφρασης» της στρατηγικής εντολής: «Δεν είμαστε ίδιοι. Όχι άρνηση για την άρνηση, όχι ρεβανσισμός»...
Στην πολιτική όμως υπάρχουν δύο τακτικές για να βρεις το δίκιο σου: η πειθώ και η πυγμή. Η κυβέρνηση δεν ήθελε να δείξει πυγμή, τα στελέχη της από ένα σημείο και πέρα δεν ήθελαν να πείσουν. Και έτσι έφθασε η ημέρα κατά την οποία μια κυβέρνηση που δεν είχε δείξει το άγριο πρόσωπό της ζήτησε να μιλήσει «πολιτισμένα» για συναίνεση. Μην ξεχνάμε όμως το προαναφερθέν δόγμα: πυγμή ή πειθώ....
Στο αίτημα λοιπόν της «συναίνεσης» η αντιπολίτευση απέρριψε την οδό της πειθούς! Και ήταν αναμενόμενο: η κυβέρνηση κάλεσε τους αντιπάλους της σε μια παρτίδα με χαρτιά που ήταν σημαδεμένα. Όχι όμως από την ίδια... αλλά από τους αντιπάλους της. Αν και κάποιος θα περίμενε τόσο χρόνια η κυβέρνηση να είχε «επικοινωνήσει» την επιλογή της πειθούς ως δύναμή της, εντέλει της προέκυψε ως αδυναμία...
Είναι σαν ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο: ο Πρωθυπουργός πίστεψε ότι βρίσκεται σε άλλη εποχή. Μόνο που οι αντίπαλοί του άκουγαν όσα τους έλεγε ως «ανέκδοτο». Διότι πάντα ό,τι δεν καταλαβαίνουμε προσπαθούμε να το αποδομήσουμε...
Σε ζητήματα ήσσονος ή «χαμηλής» πολιτικής –με έμφαση δε σε ζητήματα προσωπικών στρατηγικών– ουδείς μπορεί να ψέξει τα μέλη της κυβέρνησης. Καθένα από την πλευρά του –με ελάχιστες εξαιρέσεις– τα έχει καταφέρει πολύ καλά στο να «στοχοποιήσει» κάποιον άλλο συνάδελφό του, απεκδυόμενο τις όποιες ευθύνες προσωπικά φέρει...
Όταν όμως αναζητούμε την ίδια επιτυχία σε συλλογικό επίπεδο τότε το συμπέρασμα αλλάζει. Και αλλάζει διότι, τουλάχιστον σε πρώτη ανάγνωση, δεν έχουμε να αξιολογήσουμε κάποιο συγκλονιστικό «επικοινωνιακό» επίτευγμα, πλην βεβαίως της διαχείρισης της κρίσης με τις πυρκαγιές το καλοκαίρι του 2007... Γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά; Προφανώς διότι η στρατηγική Καραμανλή είτε δεν έγινε αποδεκτή είτε δεν έγινε κατανοητή ή δεν υλοποιήθηκε από τους υπουργούς του. Διότι η στρατηγική υπήρχε και ήταν απόλυτη και σαφής: «Δεν είμαστε ίδιοι».
Στην πορεία όμως απεδείχθη ότι ο μεν πομπός έστειλε το μήνυμα, αλλά κάποιοι δέκτες-υπουργοί και στελέχη είτε δεν το αποκωδικοποίησαν σωστά είτε δεν ήθελαν να το αποκωδικοποιήσουν. Με αποτέλεσμα, να υιοθετήσουν μεν ένα διαφορετικό μοντέλο «πολιτικού πολιτισμού», αλλά να αδυνατούν να το επικοινωνήσουν ως επιτυχία ή επιλογή τους.
Η αρνητική διάθεση στο να αλλάξουν άρδην οι κανόνες του παιχνιδιού –με αλλαγές προσώπων ή με άμεσες και καινοτόμους λύσεις που θα ανέτρεπαν το σκηνικό–έδωσαν την εικόνα μιας «χαλαρής» αντιμετώπισης των πολιτικών αντιπάλων. Η χαλαρή αντιμετώπιση έδωσε τη θέση της στη χαλαρότητα, η χαλαρότητα στη χαλάρωση και εν τέλει στην παραλυσία! Και όλα αυτά ως αποτέλεσμα της «κακής μετάφρασης» της στρατηγικής εντολής: «Δεν είμαστε ίδιοι. Όχι άρνηση για την άρνηση, όχι ρεβανσισμός»...
Στην πολιτική όμως υπάρχουν δύο τακτικές για να βρεις το δίκιο σου: η πειθώ και η πυγμή. Η κυβέρνηση δεν ήθελε να δείξει πυγμή, τα στελέχη της από ένα σημείο και πέρα δεν ήθελαν να πείσουν. Και έτσι έφθασε η ημέρα κατά την οποία μια κυβέρνηση που δεν είχε δείξει το άγριο πρόσωπό της ζήτησε να μιλήσει «πολιτισμένα» για συναίνεση. Μην ξεχνάμε όμως το προαναφερθέν δόγμα: πυγμή ή πειθώ....
Στο αίτημα λοιπόν της «συναίνεσης» η αντιπολίτευση απέρριψε την οδό της πειθούς! Και ήταν αναμενόμενο: η κυβέρνηση κάλεσε τους αντιπάλους της σε μια παρτίδα με χαρτιά που ήταν σημαδεμένα. Όχι όμως από την ίδια... αλλά από τους αντιπάλους της. Αν και κάποιος θα περίμενε τόσο χρόνια η κυβέρνηση να είχε «επικοινωνήσει» την επιλογή της πειθούς ως δύναμή της, εντέλει της προέκυψε ως αδυναμία...
Είναι σαν ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο: ο Πρωθυπουργός πίστεψε ότι βρίσκεται σε άλλη εποχή. Μόνο που οι αντίπαλοί του άκουγαν όσα τους έλεγε ως «ανέκδοτο». Διότι πάντα ό,τι δεν καταλαβαίνουμε προσπαθούμε να το αποδομήσουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου