Στην Αθήνα του 403 π.Χ. έγινε η πρόταση να παραχωρηθεί στον ισοτελή μέτοικο Λυσία το δικαίωμα του Αθηναίου πολίτη. Ο Συρακούσιος στην καταγωγή Λυσίας, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αθήνα, είχε χάσει τον αδερφό του και μια τεράστια περιουσία στην προσπάθειά του να αποκατασταθεί η Αθηναϊκή Δημοκρατία. Οι Αθηναίοι πολίτες, παρά την εκτίμησή τους στον....
Λυσία, καταψήφισαν την πρόταση.Ο Λυσίας ουδεμία κακία κράτησε στην Αθήνα. Δραστηριοποιούμενος μέσα στο περιβάλλον της πόλης μπόρεσε να ανακτήσει ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας του, χαίροντας της εκτίμησης των Αθηναίων ως το τέλος του βίου του.Γιατί όμως οι Αθηναίοι καταψήφισαν την πρόταση;
Στα χρόνια του Θησέα η Αττική αποτελείτο από δώδεκα πόλεις, που η κάθε μία είχε τον δικό της κυβερνήτη, και οι οποίες συχνά βρισκόταν σε διαμάχη μεταξύ τους. Ο Θησέας ένωσε τις πόλεις (συνοικισμός) και μετ' ονόμασε την πόλη της Αθήνας,Αθήναι, για να σημαίνει την ένωση των δώδεκα πόλεων. Για να εορτάσει αυτό το γεγονός, καθιέρωσε την εορτή της ενώσεως των φυλών (συνοικία ή μετοίκια) και τα Αθήναια, την εορτή που είχε καθιερώσει ο Εριχθόνιος, την μετ' ονόμασε Παναθήναια, έναν εορτασμό για την Αθήνα της Δημοκρατίας.
Θεσμοί όπως το μέτρο της Ξενηλασίας που ίσχυε στην Αρχαία Σπάρτη, της εκδιώξεως δηλαδή των ξένων προς αποφυγή βιολογικής αναμείξεως αφ' ενός, αλλοτροιώσεως των ηθών αφ' ετέρου, η αναγόρευση σε πολίτες μόνον όσων Αθηναίων κατάγονταν από πατέρα και μητέρα γηγενείς Αθηναίους, μέτρο το οποίο καθιέρωσε ο Περικλής, στην πόλη της Παλλάδος Αθηνάς, η κατηγοριοποίηση των μη Αθηναίων Ελλήνων στην κατάσταση των μετοίκων (ενδιάμεσο στάδιο ελευθέρων ανθρώπων μεταξύ των πολιτών με πλήρη δικαιώματα και των δούλων), η συμμετοχή ακόμη στα Μυστήρια, στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στις θρησκευτικές διοργανώσεις, Τελετές και Εορτές, μόνον Ελλήνων κατά την καταγωγή,αποκλειομένων μάλιστα των ιερόσυλων και των εγκληματιών, αποτελούν μέτρα τα οποία αποδεικνύουν τον βαθύτατα φυλετικό χαρακτήρα της Ελληνικής Δημοκρατικής ως επι το πλείστον κοινωνίας.
Η Φύση διδάσκει ότι κάθε έκφανση της διακρίνεται από το στοιχείο της διαφοράς, τίποτε δεν είναι όμοιο προς κάτι άλλο, η ισότητα είναι μία έννοια επίπλαστη. Η Φύση αναγνωρίζει μόνο την ιεράρχηση, και την διαφοροποίηση. Η Ύβρις συνιστά την υπέρβαση των ανθρωπίνων ορίων, την υπέρβαση της φυσικής τάξεως και την καταστρατήγηση της θείας βουλήσεως. Ο ’νθρωπος, ο αυτοκυρίαρχος που σέβεται τους φυσικούς και βιολογικούς Νόμους σέβεται την διαφορά και στις Φυλές άρα δεν μπορεί παρά να είναι Φυλετιστής.
Φυλετιστής ήταν ο Πλάτων, όταν διεκήρυττε ότι «Φημίγαρ το μεν Ελληνικόν γένος αυτό αυτώ οικείον είναι και συγγενές, τω δε βαρβαρικόν οθνείον τε και αλλότριον» (Πολιτεία, Ε, 470Γ). Φυλετιστής ήταν ο διαπρεπής γεωγράφος της αρχαιότητος Στράβων, ο οποίος αναφέρει (Γ 322) ότι «Λαοί σχηματισθέντες από ανάμειξη αργότερα εξαφανίζονται τελείως». Φυλετιστής ήταν και ο μύστης Ορφέας, ο οποίος υποστήριζε ότι οι άνθρωποι ήταν«πολυφυλοι» (Ορφικός Ύμνος υπ' αριθμ.62), γι' αυτό και υμνούσε τον θεό Απόλλωνα ο οποίος διαχωρίζει τις ανθρώπινες Φυλές,όπως προκύπτει από τον υπ' αριθμ. 32 Ορφικό Ύμνο.
Ο όρος Έθνος προέρχεται από το αρχαιοελληνικό «έ- θω» που σημαίνει κοινά έθιμα, συνήθειες, τα οποία συνιστούν απόρροια κοινής καταγωγής. δια των Ορφικών Ύμνων (Ύμνος 66) γίνεται μνεία στα «Έθνεα»,
Ο θεματοφύλακας του Ελληνικού Έθους, ώς κληρονομικό ήθος και στάση ζωής, είναι κατά συνέπεια η Θρησκεία της Ελληνικής Φυλής, του Ελληνικού αίματος, που παρήγαγε αυτό το έθος και για αυτό η Ελληνική Θρησκεία διατήρησε τους φυλετικούς νόμους στις Δημοκρατίες των Πόλεων Κρατών. Αυτός ο παράγοντας διέσωσε την Ελληνική φυλή από τον κίνδυνο αφομοιώσεως από άλλους πολυπληθέστερους λαούς την προστάτευσε από την αλλοτροίωση και τον εκφυλισμό.
Η εθνοφυλετική ταυτότητα στην Ελληνική σκέψη εδράζεται στο Όμαιμο, Ομόγλωσσο, Ομόθρησκο και Ομότροπο στοιχείο. Είναι το Όμαιμο και Ομόθρησκο, η Φυλή, που παράγει το Ομόγλωσσο και το Ομότροπο, το Έθος, γιατί η Φυλή δεν είναι μόνο το Αίμα αλλά και η Ψυχή που ζεί σε αυτό!
Ο Ιπποκράτης συνάρτησε τα ψυχικά προς τα σωματικά και διανοητικά χαρακτηριστικά και γνωρίσματα, θεμελιώνοντας την επιστήμη της φυλετικής ψυχολογίας. Ο Πίνδαρος, ομιλώντας περί του «γενεθλίου δαίμονος» (Ολυμπ. ιγ' 105) αναλύει διεξοδικά την αντίληψη του περί των προαιώνιων ψυχοπνευματικών καταβολών οι οποίες εμφωλεύουν
υπό τη μορφή του φυλετικού ασυνειδήτου...
Ο Γουσταύος λε Μπον στο έργο του «Νόμοι Εξελίξεως των Φυλών»υποστηρίζει ότι η ζωή ενός λαού, οι θεσμοί του, οι θρησκευτικές δοξασίες του, ακόμα και οι τέχνες που ασκεί, δεν είναι παρά ένας ορατός πυρήνας της αόρατης ψυχής του.
Η Φυλή, κατά τον Rosenberg αποτελεί θέαση της ψυχής ορωμένης εκ των έξω.
“Η ψυχή προυποθέτει φυλή διότι ένα κοινωνικό φαινόμενο δεν υφίσταται χωριστά απο τις διάνοιες που το πραγματοποιούν ούτε υπεράνω των ατόμων που το γεννούν.” Παπιγιώ
“ Κάθε λαός λοιπόν εμφορείται από το στοιχείο της φυλετικής ψυχής, δεδομένου ότι κάθε αμιγής λαϊκή κοινότητα έχει την δική της ιδιοσυστασία και σκέψη η οποία συναρτάται προς την ανατομία της.
Ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» (1280 β, 32-45) αναφέρει ότι «Για να συσταθεί μία Πολιτεία, δεν αρκούν ούτε η επί το αυτό κατοικία, ούτε το να μην αδικούν οι πολίτες ο ένας τον άλλον, ούτε οι εμπορικές σχέσεις. Αυτά είναι απαραίτητα για να υπάρξει η Πολιτεία, αλλα και όταν όλα αυτά υπάρξουν, δεν υπάρχει μία πολιτεία. Πολιτεία είναι λοιπόν η κοινωνική ένωση των συγγενικών ομάδων χάριν τελείου και αυτάρκους βίου...».
Ένωσις των πλέον ομοιόμορφων στοιχείων συγγενικών ομάδων με πυρήνα την οικογένεια είναι ένωσις πρώτα απο όλα ψυχολογική άρα και φυσική ενότητα αφού ανεξαρτησία ψυχής απο το ανατομικό υπόστρωμα είνα ακατάληπτος.” Φ.Κουλάνζ
Συμπεραίνουμε λοιπόν πώς ενότητα ψυχική είναι και ανατομοφυσιολογική, φυλετική ενότητα και κληρονομική ιστορία.
Η Ελληνική Θρησκεία γνωρίζοντας την κατάντια που περιμένει τον λαό που αλλοτριόνεται απο ξένα ήθη προστάτευσε την Φυλή και το παράγωγο κοινό Έθος με το πολιτικό σύστημα της Δημοκρατίας, όπου οι Πολίτες είχαν οι ίδιοι την εξουσία να υπερασπίζονται τον τρόπο ζωής τους αρνούμενοι την πολιτογράφηση του Λυσία σε φυλετική βάση αλλά και σε ηθική βάση να παραπέμψουν τον Σωκράτη με την κατηγορία της εισαγωγής καινών δαιμονίων ήτοι νέων ηθών, ξένων στην Φυλή των Πολιτών που απαρτίζουν την Πόλη.
Μεγιστίας Φυλοβασιλεύς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου