Του Μ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
Ο κύβος μοιάζει να έχει ριφθεί. Η πρόβλεψη στηρίζεται σε στερεή διάγνωση της κυρίαρχης ψυχολογίας της παρακμής: Κρίσιμη μάζα τηλεκατευθυνόμενων ψηφοφόρων θα προσφέρει την εξουσία σ’ εκείνο το σκέλος του διπολισμού που τους υποσχέθηκε την αδιατάρακτη συνέχιση των Θυέστειων δείπνων, όπου, από εικοσιπενταετίας τουλάχιστον, ένας λαός, σε κατάσταση αποχαυνωτικού καταναλωτικού εθισμού, κατατρώγει τα παιδιά και τα εγγόνια του....
Από την προεκλογική μάχη των λογιστών έχει καταστεί πλέον σαφές, για όσους διατηρούν αλώβητη την κριτική λειτουργία τους, ότι η συνεχής, αδίστακτη ασωτεία ενός κράτους υπό εναλλασσόμενο κομματικό έλεγχο έχει οδηγήσει τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και ότι ανεξαρτήτως του αποψινού αποτελέσματος τον λογαριασμό θα κληθούν να πληρώσουν τα συνήθη «θύματα», οι ασθενέστερες τάξεις.
Ο αδέσμευτος και αναποφάσιστος ψηφοφόρος γνωρίζει ότι περιόδους βαθιάς οικονομικής κρίσης, ανεργίας και ανέχειας πέρασε και ξεπέρασε αυτός ο τόπος και στο παρελθόν – αν και, τότε, με τη θωράκιση της παράδοσης του λιτού και νοικοκυρεμένου βίου, της φειδούς και της αποταμίευσης. Γνωρίζει όμως επίσης ο «ψυλλιασμένος» πολίτης ότι τώρα η χώρα αντιμετωπίζει και άλλη, πραγματικά υπαρξιακή απειλή, για την οποία ούτε ερωτήσεις ετέθησαν από τους διαχειριστές της «ενημέρωσης», ούτε δεσμεύσεις αναλήφθηκαν από τους υποψηφίους πρωθυπουργούς. Ο αποψινός νικητής αναμφίβολα εννοεί να διαχειριστεί το εθνικό κληροδότημα –ανεξαρτησία, εθνική κυριαρχία, εδαφική ακεραιότητα– κατά την αδέσμευτη έμπνευσή του, ως την πατρογονική του περιουσία…
Η σημερινή διεθνής θέση της χώρας είναι δεινή και οξυδερκείς αναλύσεις οδηγούν στην επισήμανση επικείμενης κρίσης. Ο αδιάβλητου διεθνούς κύρους μελετητής των διεθνών εξελίξεων Βασίλης Μαρκεζίνης εσήμαινε τον κώδωνα του κινδύνου σε πρόσφατο άρθρο του. Επίκειται συνδυασμένη επίθεση πιέσεων –από Αμερικανούς, ΝΑΤΟ, σουηδική προεδρία και ατλαντικούς δορυφόρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση– στην αυριανή κυβέρνηση για μια συνολική «εξομάλυνση των σχέσεων» με τον γεωγραφικό της περίγυρο, προκειμένου να αρθούν τα εμπόδια για την προώθηση της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ και του ΝΑΤΟ στον αμερικανικό έλεγχο της Ευρασίας.
Συγκεκριμένα από τη νέα κυβέρνηση αναμένεται να ζητηθεί:
• Στο Αιγαίο να σεβαστεί «τα νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας», (που αναγνώρισαν οι κ. Σημίτης και Πάγκαλος στη Μαδρίτη το 1997, όπως καταγράφτηκε στο ανακοινωθέν του ΝΑΤΟ) και να προχωρήσει σε λύση «των συνοριακών διαφορών» («γκρίζες ζώνες») και «συναφών θεμάτων» (υφαλοκρηπίδα, αποκλειστική οικονομική ζώνη και εύρος εναέριου χώρου). Οι κ. Σημίτης και Γ.Α.Π., με τη συμφωνία του Ελσίνκι το 1999, δέχθηκαν πως υπάρχουν τέτοιες συνοριακές διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ανατρέποντας τη μέχρι τότε εθνική θέση.
• Στη Θράκη να «σεβαστεί τα δικαιώματα της τουρκικής μειονότητας» (μεταξύ των οποίων και τον «επαναπατρισμό 60.000 εκπατρισθέντων στην Τουρκία), να δεχθεί δηλαδή τη θεσμοποίηση της σημερινής άτυπης συγκυριαρχίας, σε πρώτη φάση.
• Στο Κυπριακό να συστρατευθεί στην εκστρατεία πιέσεων και εκβιασμών για τη συνθηκολόγηση των Κυπρίων σε λύση τύπου Ανάν, με παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων και εποίκων, διατήρηση του δικαιώματος στρατιωτικής επέμβασης της Άγκυρας (Συνθήκη Εγγυήσεως), δηλαδή μετάλλαξης της Κυπριακής Δημοκρατίας σε προτεκτοράτο της Τουρκίας, με βεβαία κατάληξη των αφελληνισμό της.
• Στο Σκοπιανό να δεχθεί προσχηματικό συμβιβασμό, που δεν θα θίγει τα κίβδηλα ερείσματα του «μακεδονικού» οίστρου για γεωγραφική μεγέθυνση και θα εδραιώνει τον αμερικανικό έλεγχο σε μια χώρα-βάση στρατιωτική και κατασκοπείας και μοχλό ελέγχου των εξελίξεων στα Βαλκάνια.
Με αυτά τα ευδιάκριτα αν και επιμελώς συγκαλυπτόμενα δεδομένα, ο νουνεχής και αναποφάσιστος πολίτης, στην αναζήτηση μιας επιλογής που μπορεί να δυσκολέψει και να ματαιώσει την –ενδιάθετη ή «εξ υποχρεώσεων»– συμμόρφωση της αυριανής κυβέρνησης στις εθνοφθόρες «συμμαχικές» αξιώσεις, προχωρεί πέραν των ενόχων για Οτσαλάν, Ύμια, Μαδρίτη, Ελσίνκι, από τη μια και για εκχώρηση κυριαρχίας στο ΝΑΤΟ και επιστροφή Τούρκου Πασά στη Λάρισα, από την άλλη. Προχωρεί με τη μέθοδο της απαγωγής και του διαδοχικού αποκλεισμού:
• Δεν θα επιλέξει την πατριωτική ρητορεία Καρατζαφέρη, της οποίας η μαχητικότητα και πειστικότητα παρουσιάζει εξέλιξη αντιστρόφως ανάλογη προς τη δημοσκοπική της μεγέθυνση και ολισθαίνει στην πρόσφατη υπερψήφιση –με τους κ.κ. Μπακογιάννη και Μεϊμαράκη– του Μνημονίου Κατανόησης που εκχωρεί την εθνική κυριαρχία στο ΝΑΤΟ, όταν το τελευταίο αποφασίζει επιχειρήσεις - πάντοτε βλαπτικές για τα εθνικά μας συμφέροντα.
• Δεν θα επιλέξει τον ΣΥΡΙΖΑ, που συνιστά «συμφωνημένες και ισόρροπες» περικοπές δαπανών με την Τουρκία, για την εξοικονόμηση πόρων προς ενίσχυση του λαϊκού εισοδήματος. Επειδή δημαγωγεί προσποιούμενος άγνοια ότι οι τουρκικοί εξοπλισμοί υπακούουν στη στρατηγική του νεοοθωμανισμού, και περιλαμβάνουν αγορές υποβρυχίων, 120 υπερσύγχρονων μαχητικών αεροπλάνων, αντιβαλλιστικών πυραύλων, ρωσικών S-400 ή αμερικανικών Patriot, αξίας 6 δισ. δολαρίων, και κατασκοπευτικών αεροπλάνων άνευ πιλότου. Ότι έχει αναπτύξει βιομηχανία όπλων και προαναγγέλλει εξαγωγές ενός δισ. δολαρίων το 2011 και ότι προ ημερών εγκατέστησε στο διάστημα δορυφόρο κατασκευασμένο στην Τουρκία. Επίσης ότι η Άγκυρα διεξάγει συνεχή τρομοκρατική πειρατεία στο Αιγαίο και περισφίγγει την Ελλάδα με κλοιό πολιορκίας, συνάπτοντας συμφωνίες στρατιωτικής, διπλωματικής και οικονομικής συνεργασίας με όλους τους βόρειους γείτονες («στρατηγική συνεργασία» πρόσφατα και με τη Ρουμανία), εξάπτοντας τις ορέξεις τους για συμμετοχή στη σύληση μιας χώρας με αυτοκτονικό ιδεασμό.
Δεν θα επιλέξει το νέο πράσινο φρούτο μιας οξύμωρης «οικολογίας», που κρύβει τις πρακτορικές θέσεις της στο φιαλίδιο με το μελανόχρωμο νερό του Αχελώου, αντιγράφοντας τη μέθοδο της σουπιάς.
Μόνη λογικά στέρεα, ευθύβολα αγωνιστική και ελπιδοφόρα κατά του πολιτικού κατεστημένου της σήψης, σημερινή επιλογή παραμένει, κατά την κρίση του υπογράφοντος, το ΚΚΕ – παρά την άμετρη και δυσανάλογη για τις ελληνικές αντοχές τελευταία πρόταξη της προλεταριακής αλληλεγγύης του στους λαθρομετανάστες.
Δοκιμασμένος φερέγγυος και ανιδιοτελής πρόμαχος των λαϊκών συμφερόντων, είναι και το μόνο κόμμα που προεκλογικά τοποθετήθηκε ξεκάθαρα και κατηγορηματικά στα κρίσιμα για την εθνική επιβίωση θέματα: Με καταγγελία των μέχρι σήμερα επονείδιστων συνθηκολογήσεων και με θέσεις που συνοψίζονται στη φράση της γενικής γραμματέως του: «Καμιά διαπραγμάτευση για σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα. Ούτε παραπομπή τους στην κρίση ξένων και ελεγχόμενων δικαστών».
Αυτή η μοναχική πατριωτική τοποθέτηση, ενός κόμματος με αδιαμφισβήτητη συνέπεια, ανιδιοτέλεια και παράδοση αγώνων, υπαγορεύει την ανάγκη ενίσχυσής του, προκειμένου να αποτελέσει αποτελεσματικό φρένο στον κατήφορο της απώλειας. Και επιπροσθέτως ένας υπερδιπλασιασμός της δύναμης του ΚΚ θα προκαλούσε σωτήριο ταρακούνημα στο ετοιμόρροπο σκηνικό της παρωδίας «Δημοκρατία», αλλά και ανοίγματα για ανανέωση και ανόρθωση της έννοιας και της συνεπούς λειτουργίας της.
Επιπλέον η συγκριτική αντιπαράθεση της εικόνας των συγκεντρώσεων μεταφερομένων οπαδών των δύο κομμάτων εξουσίας, με την εικόνα της προχθεσινής συγκέντρωσης του ΚΚ στην Αθήνα είναι καταλυτική. Από τη μια ο αγχώδης φανατισμός της εξορμούσας ή της απειλούμενης ιδιοτέλειας. Από την άλλη πρόσωπα νέων, φωτισμένα από καθαρό ιδεαλισμό και αγωνιστικό πάθος για μια καλύτερη κοινωνία σε μια καλύτερη πατρίδα. Μπροστά τους η κ. Παπαρρήγα έμοιαζε να ’χει ψηλώσει και ομορφύνει εντυπωσιακά.
Ο θεατής της εικόνας αντλούσε παραμυθία και ελπίδα από αυτήν τη δεξαμενή γνησιότητας, ιδεαλισμού και υγείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου