Πήγα να ευχηθώ «Καλά Χριστούγεννα»

Σ'

 Του Δρ. ΚΩΣΤΑ ΒΙΤΚΟΥ

έναν Κινέζο ζαχαροπλάστη, και με λοξοκοίταξε! Κατάλαβα. Για τον Κινέζο, ο χριστιανικός Θεός – αυτός που κατέβηκε στη Γη ως άνθρωπος, που οι συμπατριώτες του τον μαύρισαν στο ξύλο και που τελικά τα παράτησε όλα κι εγκαταστάθηκε μόνιμα στον ανύπαρκτο «ουρανό» – είναι ιστορία όχι για ευπρόσβλητους Κινέζους. Προσέξτε, λοιπόν, σε ποιον λέτε....
«Καλά Χριστούγεννα».

Επειδή τούτες τις μέρες «χαλάει ο κόσμος» με τη μεγάλη εμποροπανήγυρη των Χριστουγέννων, σκέφτηκα να μιλήσουμε για κάποιους «διαβολικούς» παραλληλισμούς, με κύρια πρόσωπα τον Διόνυσο και τον Ιησού, και θα κλείσουμε με τον αρχαίο ελληνικό φιλοσοφικό μονοθεϊσμό.

Η «ΘΕΙΑ ΣΥΛΛΗΨΗ»

Ο επικός ποιητής Ησίοδος (8ος αι. π.Χ.), λέει: «Σεμέλη τέκε φαίδιμον υιόν / μειχθείσ’ εν φιλότητι, Διώνυσον πολυγηθέα, / αθάνατον θνητή» (Θεογονία, 940-42). Δηλαδή: «Η Σεμέλη, ερωτοσμίγοντας [με τον Δία], γέννησε εξαίσιο γιο – τον πολύχαρο Διόνυσο, αθάνατος αυτός, θνητή αυτή».

Τι έχουμε εδώ; Έχουμε έναν αθάνατο θεό – τον Δία – και μια θνητή γυναίκα – τη Σεμέλη – να «σκαρώνουν» έναν θεάνθρωπο – τον Διόνυσο – που, τελικά, γίνεται και αυτός αθάνατος θεός. Οκτώ αιώνες αργότερα, βρίσκουμε κάποιον άλλον θεό – τον θεό του Αβραάμ – και μιαν άλλη θνητή γυναίκα – τη Μαριάμ – να «σκαρώνουν» έναν θεάνθρωπο – τον Ιησού – που, τελικά, γίνεται και αυτός αθάνατος θεός. Εδώ ο παραλληλισμός είναι κατάδηλος και δεν χρειάζεται να πούμε ποιος αντέγραψε ποιον.

Στις Βάκχες του Ευριπίδη βλέπουμε τον Διόνυσο να λαμβάνει ανθρώπινη σάρκα, για να περπατήσει στη Γη ως μια θεϊκή ενσάρκωση. Έτσι, δεν αναγνωρίζεται ως θεός, ακόμη και από τους πιο «κολλητούς» οπαδούς του. Επιπλέον, υποφέρει στα χέρια εκείνων που δεν ξέρουν τι κάνουν. Στο πρόσωπο του Διόνυσου γεφυρώνεται το χάσμα ανάμεσα στο θείο και το ανθρώπινο. Συνεπώς, ο Διόνυσος, ως θεάνθρωπος, έχει την πείρα και των δύο φύσεων – της θείας και της ανθρώπινης.

ΑΜΠΕΛΟΣ ΚΑΙ ΚΡΑΣΙ

Ο Διόνυσος είναι θεός της αμπέλου και του κρασιού. Αιώνες αργότερα, θα έρθει ο Ιησούς για να δηλώσει: «Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή» (Κατά Ιωάννη, 15:1). Εδώ είναι προφανές (και πασιφανές) ότι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης προσπαθεί να μειώσει την αξία του θεανθρώπου Διόνυσου, ίσως επειδή οι Έλληνες γιόρταζαν τις θαυματουργικές δυνάμεις του Διόνυσου να μετατρέπει το νερό σε κρασί.. Εφευρίσκει, λοιπόν, τον «εν Κανά γάμο» (2:1) και βάζει τον Ιησού να κάνει αυτό που έκανε ο Διόνυσος – να μετατρέπει το νερό σε κρασί. Το ότι πρόκειται για εφεύρεση, μαρτυρεί το γεγονός ότι κανένας άλλος Ευαγγελιστής δεν κάνει λόγο για τέτοιον γάμο και για μετατροπή του νερού σε κρασί.


Το να πίνουμε κρασί στις τελετές του Διόνυσου (όπως κάναμε την περασμένη Κυριακή στην τακτική προ-χριστουγεννιάτικη συνεστίαση του Νέου Κόσμου), σημαίνει ότι «κοινωνούμε» (επικοινωνούμε) με τον θεό και παίρνουμε τη δύναμή του μέσα στο σώμα μας. Ο Διόνυσος, με θαυματουργό τρόπο, παρέχει άφθονο κρασί σ’ εκείνους που χρειάζονται κάτι να πιουν. Πάλι στις Βάκχες του Ευριπίδη, διαβάζουμε: «νάρθηκ’ ες πέδον καθήκε γης / και τήδε κρήνην εξανήκ΄ οίνου θεός» (στ. 706-7). Δηλαδή: «του θύρσου το καλάμι έμπηξε στο χώμα και τότε εκεί ο θεός έβγαλε κρασόβρυση»!

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΣ
http://neoskosmos.com/