Ιστορική μελέτη
Έπειτα από το χορό των σκανδάλων που αποκαλύφθηκαν γύρω από πλήθος ιεράρχες, εύλογα ερωτήματα έχουν αναδυθεί: άραγε το πρόβλημα είναι κάποιοι διεφθαρμένοι ή μήπως ο ίδιος ο θεσμός της εκκλησίας; Αποτελεί λύση η "κάθαρση" ή χρειάζεται επιπλέον χωρισμός εκκλησίας-κράτους; Ο ασφαλέστερος δρόμος για να βρεθούν οι απαντήσεις είναι η σε βάθος έρευνα της ιστορίας. Ο συγγραφέας Δημήτρης Κάππας προχωράει πέρα από τις διαστρεβλώσεις της επίσημης ιστοριογραφίας για να φέρει στο φως καυτές αλήθειες: - Από την αρχή της επικράτησής του ο Χριστιανισμός στάθηκε εχθρός της Ελλάδας, καταστρέφοντας με μίσος ό,τι θύμιζε τον αρχαίο πολιτισμό της. - Η ορθόδοξη εκκλησία, προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά της, ξεπούλησε στους Τούρκους την παρηκμασμένη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. - Με τον ίδιο στόχο, το πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να καταστείλει την Επανάσταση του 1821. Γι' αυτό, μετά την απελευθέρωση η ελληνική εκκλησία κηρύχτηκε "αυτοκέφαλη" ώστε ν' αποφύγει το στίγμα της προδοσίας. 

Κάππας, Δημήτρης (Συγγραφέας)
 Μήνη, Χαρίκλεια (Επιμελητής)           Για το βιβλιο  μιλαει ο Γιαννης. Φραγκουλης....Μπορεί όλοι να έχουμε τις αντιρρήσεις μας με την ....ηγεσία της Εκκλησίας. Με αυτούς που καθοδηγούν τους ιερείς και προσδιορίζουν τι θα πρέπει να πουν. Ελάχιστα όμως είναι τα βιβλία που ασχολούνται με την ιστορική μελέτη που είχε σαν αντικείμενό της την ανακάλυψη του σκοτεινού και βρώμικου ρόλου της Εκκλησίας στην ιστορία του ελληνικού έθνους.

Ο Κάππας πιάνει την ιστορική του μελέτη από το 330 μ.Χ., όταν ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος μεταφέρει την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη, στην πόλη που ονομάστηκε μετά έτσι από αυτόν τον ίδιο. Κατόπιν έγινε άγιος, αν και είχε κάνει σφαγές οικείων και εχθρικών προς αυτόν προσώπων, ένα μεγάλο σκάνδαλο της Εκκλησίας το οποίο επιμελώς αποσιωπήθηκε.
Κατόπιν πιάνει όλους τους ιστορικούς σταθμούς που δείχνουν τα εγκλήματα της Εκκλησίας κατά των αλλοθρήσκων, κατά του ίδιου του έθνους, με τη συμμαχία με τους Τούρκους, την προδοσία και τον ύποπτο ρόλο της μέχρι σήμερα.
Με πολύ απλή γλώσσα παραθέτει γεγονότα και τα κριτικάρει. Προσπαθεί να βρει την κρυμμένη αλήθεια. Είναι μαχητικός, υπερασπιζόμενος την άποψή του, αφού έχει κάνει μια μικρή και ουσιαστική έρευνα για το θέμα. Μας δείχνει ένα δρόμο για να ανακαλύψουμε το πέπλο που κρύβει το πραγματικό πρόσωπο αυτών που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «άγιους πατέρες» ή «ιεράρχες».
Στην εισαγωγή του προσπαθεί να βρει το πραγματικό πρόσωπο της χριστιανικής εκκλησίας, κάνοντας μια αντιπαράθεση με την ειδωλολατρική ή εθνική θρησκεία. Παρόλα αυτά, τα γραφτά του δεν έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με το θείο (και εδώ δεν εννοούμε το χριστιανικό μόνο, αλλά κάθε μεταφυσική έννοια που διέπει κάθε θρησκεία ή θρησκειολογία). Πιστεύει στο θείο, βρίσκει αυτό το ουσιαστικό θείο στην θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων που ήταν πιο κοντά στον άνθρωπο.
Αυτό είναι σωστό, όμως ο συγγραφέας δεν κάνει μια μαρξιστική ανάλυση του φαινομένου των θρησκειών, για να φτάσει τελικά στη χριστιανική θρησκεία. Μπορούσε να δει, μετά από μια διαχρονική ανάλυση των θρησκειών, από τις πολυθεϊστικές στις μονοθεϊστικές, ότι έχουμε την απλή αναπαράσταση της κοινωνίας, μέσα στην οποία η κάθε θρησκεία έχει ανθήσει και αναπτυχθεί. Από τον πρωτόγονο κομμουνισμό (βλέπε την ανάλυση της Ρόζας Λούξεμπουργκ), όπου έχουμε τις πολυθεϊστικές θρησκείες, φτάνουμε στον όψιμο καπιταλισμό και τελικά στον ιμπεριαλισμό, όπου επικρατούν οι μονοθεϊστικές θρησκείες. Από τη μητριαρχία στην πατριαρχία.
Αυτή ήταν μια αναγκαία συνθήκη, για να επιβληθεί ένα σύστημα που τελικά δεν εξυπηρετεί, ούτε κατά το ελάχιστο, τον άνθρωπο. Ξαναβρίσκουμε, λοιπόν, την ανάλυση του Κάππα και βλέπουμε το απάνθρωπο πρόσωπο του ιμπεριαλισμού ή του καπιταλισμού που επιβάλλεται, στη μάζα, μέσα από τα σύμβολα και την ιδεολογία της θρησκείας, χριστιανικής, ιουδαϊκής και μουσουλμανικής. Εκεί θα συμφωνήσουμε.
Μένει όμως ένα ερώτημα που εκκρεμεί και στο οποίο δύσκολα μπορεί κανείς να απαντήσει: Μπορεί να υπάρξει κάτι άλλο; Μπορούμε να γυρίσουμε πίσω; Κατά πόσο οι μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν ταυτιστεί με την τεχνολογική εξέλιξη και με την «πρόοδο» του πολιτισμού; Είμαστε, τελικά, έτοιμοι να απαρνηθούμε, με οποιοδήποτε κόστος, αυτό τον πολιτισμό που μας προτείνουν; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα απαιτούν κότσια και δεσμεύσεις.
Γιάννης Φραγκούλης

Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
http://apollonios.pblogs.gr/pages/3.html