ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΦΙΛΟΥΣ ΑΝΘΕΝΩΤΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΡΩΜΗΟΥΣ «ΜΑΝΑΤΖΕΡΣ»

 Τα τελευταία χρόνια οι νεοελληνικές κυβερνήσεις, μέσω ειδικά διορισμένων πολιτικάντηδων / «μάνατζερς», προσπαθούν περισσότερο από ποτέ να προσελκύσουν το ενδιαφέρον ξένων επενδυτών (δηλ. να βγάλουν σε δημοπρασία τη χώρα). Θυμίζουν τους παρακμασμένους βυζαντινούς φεουδάρχες και την Oρθόδοξη Eκκλησία, που υποδέχτηκαν / προκάλεσαν την οθωμανική κατάκτηση, για να μην τούς καταβροχθίσει  το ανερχόμενο δυτικοευρωπαϊκό εμπόριο και βιομηχανία, αλλά και η δυτικοευρωπαϊκή πολιτισμική Αναγέννηση. Οι Τούρκοι φυσικά τούς αντάμειψαν με προνόμια που δεν είχαν ούτε επί Bυζαντινής Aυτοκρατορίας: η Oρθόδοξη  Eκκλησία, για την αντίστασή της στην θρησκευτική ένωση με το Βατικανό, αναγορεύτηκε σε… εθνάρχη του υπότουρκου έθνους (με όλα τα οικονομικά οφέλη που αυτό σημαίνει), ενώ οι βυζαντινοί φεουδάρχες μετεξελίχθηκαν πρόθυμα και ταχύτατα στην τάξη των φοροεισπρακτόρων των Τούρκων (οι γνωστοί κοτσαμπασήδες, ή οι «βρωμεροί και χυδαιότατοι», όπως τούς αποκαλούσε το 1806 ο Ανώνυμος της «Ελληνικής Νομαρχίας»).⁽¹⁾

     Σήμερα, τα ...
άχρηστα και αρπακτικά παράσιτα -απόγονοι των κοτσαμπασήδων της Tουρκοκρατίας- που αυτοαποκαλούνται με θράσος «παραγωγικές τάξεις» (λες και δεν είναι παραγωγικές οι δουλειές του γιατρού, του δάσκαλου, του αγρότη, ή ακόμη και της αποκομιδής και βιολογικής επεξεργασίας των  αποριμμάτων), έχοντας ξεπεραστεί για άλλη μια φορά  από τον δυτικό καπιταλισμό,  κατεβάζουν τη κυλότα της χώρας και επιδεικνύουν την -επενδυτική- παρθενία της (μετά, εννοείται, από πολλές «επενδυτικές» παρθενορραφές). 

     Δηλαδή αυτοί οι ίδιοι που, όπως θα δούμε, στέρεψαν και ρήμαξαν κάθε πόρο αυτής της χώρας, αυτοί που τόσα χρόνια ροκάνιζαν το δέντρο, που πάνω του παρασιτοζωούσαν, τώρα αναζητούν, με....
θρασύτατη κουτοπονηριά, τήν σωτηρία τους στους ξένους επενδυτές. Το ότι αυτή τη φορά οι «σωτήρες» αναζητώνται κυρίως στη Δύση και όχι στην Ανατολή, δεν οφείλεται φυσικά σε… «προοδευτική» στροφή τών δουλοπρεπών αυτών ζητιάνων αλλά, στον ιστορικώς διαπιστωμένο καιροσκοπισμό τους.

Η oλέθρια δράση των επιγόνων των Κοτσαμπάσηδων

  Τι ελπίζουν τα εν λόγω παράσιτα; Μα ό,τι και οι επί «Βυζαντίου» φιλότουρκοι προπαππούδες τους: να αποφύγουν το οικονομικό αδιέξοδο (στο οποίο τούς οδηγεί η ανικανότητά τους καθώς και το ότι αφαίμαξαν τη χώρα) και να συνεχίσουν να παρασιτοζωούν αρπάζοντας καμιά ευκαιρία, από αυτές που πιθανότατα θα προκύψουν  από το  επενδυτικό τραπέζωμα των ξένων. Επί εκατόν ογδόντα χρόνια «ελεύθερου» βίου αλλά, ειδικά τίς δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρίσταναν τους… μεγάλους «επιχειρηματίες», ενώ  λειτουργούσαν ανασχετικά σαν μεσάζοντες, κερδοσκόποι, «μιζαδόροι»,  και δεν επέτρεψαν να δημιουργηθεί μια σοβαρή εθνική οικονομία (δηλ. μια οικονομία παραγωγής).

     Η τακτική αυτή ακολουθήθηκε σε όλους  τους κλάδους όχι μόνο του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα (μεθοδική υπονόμευση και ζημιοποίηση της δημόσιας ενέργειας και των δημοσίων μεταφορών και επικοινωνιών  και ανάθεσή τους «κοψοχρονιά» στα καραδοκούντα κοράκια του κάθε ιδιωτικού μικροσυμφέροντος, καταστροφή της δημόσιας υγείας και ανάθεσή της -ως εμπορίου πλέον- σε ιδιώτες «επενδυτές», καταστροφή της δημόσιας παιδείας και επίσης ανάθεσή της -ως παραπαιδείας πλέον- σε ιδιώτες «επενδυτές», στραγγαλισμός κάθε γνήσια δημιουργικής  επιχειρηματικής δραστηριότητας, αγροτικής, τεχνολογικής κ.ά. προς όφελος των δεινοσαύρων / νταβατζήδων τών εγχωρίων καρτέλ, αποπομπή / εξορία των ικανών, των ευφυών και των ταλαντούχων στην Εσπερία κλπ.).

     Ας επισημανθεί, ότι σε μια σειρά από χώρες τού μεγέθους της Ελλάδας (π.χ. στις Σκανδιναβικές), ο -ισχυρός- δημόσιος τομέας, χάρις στην μή κερδοσκοπική λειτουργία του και στις χαμηλές τιμές τών παρεχομένων αγαθών και υπηρεσιών του, αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη  για επενδύσεις και ανάπτυξη και για τη δημιουργία τού, ορθώς αποκαλούμενου, κοινωνικού κράτους.

     Σήμερα οι επίγονοι των κοτσαμπασήδων προσβλέπουν στους ξένους, για να ξαναγίνει η χώρα γόνιμη (ώστε να την ξαναλεηλατήσουν στο μέλλον). Ο στραγγαλισμός, από τους ντόπιους νεοκοτσαμπασήδες, κάθε απόπειρας κοινωνικώς επωφελούς ανάπτυξης (η οποία δεν θα έφερνε κατ’ ανάγκην σε σύγκρουση το ατομικό με το συλλογικό συμφέρον) είχε σαν ολέθριο αποτέλεσμα -μεταξύ άλλων- να ανασχεθεί η ανάδυση μιας αυθεντικής μεσαίας τάξης στην Ελλάδα. Δηλαδή μιας σχετικά ευκατάστατης, μορφωμένης και κοινωνικά συνειδητοποιημένης πλειοψηφίας, η οποία θα αποτελούσε την ραχοκοκκαλιά της κοινωνίας.

 

 Από τους φεουδάρχες του Βυζαντίου, στους τσιφλικάδες φοροεισπράκτορες της Τουρκοκρατίας (κοτσαμπάσηδες - αριστερή φωτογραφία) και στους μεταπράττες, που παριστάνουν τους επιχειρηματίες, οι αυτοαποκαλούμενες "παραγωγικές τάξεις" της Ελλάδας παραμένουν εδώ και 1.500 χρόνια το ίδιο αντιπαραγωγικές, παρασιτικές και, προπάντων, εχθροί κάθε πραγματικής προόδου σε αυτή τη χώρα. Αλλά και εχθροί της ίδιας της νεοελληνικής κοινωνίας.

     Η καθοριστική σημασία της μεσαίας τάξης για την κοινωνική συνοχή και την ευνομία είχε ήδη επισημανθεί από την αρχαία ελληνική πολιτική σκέψη: όπως λέει ο ουσιαστικός ιδρυτής της Αθήνας  Θησέας στις Ικέτιδες του Ευρυπίδη, «οι πλούσιοι δεν ωφελούν και γυρεύουν πάντα περισσότερα. Οι φτωχοί, που δεν έχουν καν το καθημερινό τους, φόβο φέρνουν, καθώς, ξεγελασμένοι από τον φθόνο και τους δημαγωγούς, βέλη ρίχνουν πικρά στους πλούσιους. Η μεσαία μερίδα από τις τρείς σώζει τις πόλεις, φυλάγοντας της πολιτείας τον νόμο» (στίχοι, 238-245).  Ας σημειωθεί ότι στην αρχαία Ελλάδα συνέβη για πρώτη φορά στην ιστορία η ανάδυση μιας μεσαίας τάξης. Κάτι, που αποτέλεσε την βασικότερη ίσως αιτία της δημιουργίας -επίσης για πρώτη φορά στην ιστορία- του Πολιτικού Ανθρώπου.

     Αυτό που δημιουργήθηκε τελικά στην μετεπαναστατική Ελλάδα είναι μιά σχεδόν μόνο κατ’ όνομα μεσαία τάξη, η οποία εδώ και εκατόν ογδόντα χρόνια «ελεύθερου» βίου, καταβάλλει μια συνεχή αγωνιώδη προσπάθεια για την απλή επιβίωσή της.

     Η νεοελληνική κοινωνία είναι ουσιαστικά μια νεοφεουδαρχική κοινωνία δύο τάξεων. Η επιδιωχθείσα έλλειψη πραγματικής μεσαίας τάξης έκανε πιο εύκολη την ανοχή, τον προσεταιρισμό και την εξάρτηση τού υπόλοιπου λαού από τη διαφθορά, η οποία χαρακτηρίζει ιστορικώς αυτούς που τόν εξουσιάζουν υλικά και πνευματικά: δηλ. τους παλαιότερους και νεώτερους κοτσαμπασήδες και την ορθόδοξη εκκλησία. 

Ψέμματα για εσωτερική κατανάλωση

  Αλλά οι ξένοι σωτήρες δεν φαίνονται. Γιατί άραγε;

     Mήπως γιατί, όπως μας λένε οι μάνατζερς, που παριστάνουν τους οικονομικούς υπουργούς του ρωμαίϊκου κρατιδίου, το κόστος της εργασίας στην Ελλάδα είναι… υψηλό; Ε, τότε να μειώσουμε οικειοθελώς οι εργαζόμενοι τα προκλητικά μεροκάματά μας⁽²⁾ για να σωθεί η «πατρίδα». Μάλιστα πολλοί είμαστε τόσο… φιλοχρήματοι που κάνουμε δύο, ή τρεις δουλειές: ας συνεχίσουμε, λοιπόν, χαρίζοντας στο εξής τον μισθό της μιάς (τουλάχιστον), στην «πατρίδα». Ή να δουλέψουμε κι άλλες απλήρωτες υπερωρίες, ή κι άλλες μέρες μαύρης εργασίας (βλ. αγγαρείας), όπως κολλήγοι των μεσαιωνικών φεουδαρχιών.⁽³⁾

 

     Μήπως φταίει -πάλι- το εργατικό δυναμικό της χώρας, που με κάθε ευκαιρία καθυβρίζεται ως, δήθεν, ανεπαρκώς καταρτισμένο και μή παραγωγικό (σε αντίθεση με τους… υπερκαταρτισμένους και… παραγωγικότατους νεοέλληνες πολιτικάντηδες / μάνατζερς, που ποτέ στη ζωή τους δεν έχουν εργαστεί πραγματικά και που δεν θα τους προσλάμβανε κανένας εργοδότης, ούτε καν για να του σκουπίζουν την είσοδο του μαγαζιού του);

     Μήπως γιατί, όπως μας λένε,  φταίνε οι  άτιμοι οι συνδικαλιστές, που κατέστρεψαν π.χ. την «Ολυμπιακή» και τώρα πουλήθηκε σαν τρακαρισμένο αυτοκίνητο, για ανταλλακτικά; Και ποιοί τα λένε αυτά; Μήπως οι ίδιοι αυτοί πάλαι ποτέ συνδικαλιστές, που τώρα ενδεχομένως παριστάνουν τους υπουργούς, υφυπουργούς και βο(υ)λευτές της εθνικής σωτηρίας;

     Οι ξένοι οικονομικοί «σωτήρες» δεν έρχονται, παρ’ όλο που είμαστε αποδεδειγμένα διατεθειμένοι μέχρι και να απανθρακώσουμε άπαντα τα δάση της χώρας, ώστε να τα μετατρέψουμε έπειτα σε γήπεδα γκολφ (η νέα ανερχόμενη μορφή τουρισμού, όπως θα διαπιστώσουμε σύντομα στα, προς επενδυτική  «αξιοποίηση», αποκαϊδια της Ηλείας).⁽⁴⁾

http://freeinquiry.gr/pro.php?id=408

Θεόδωρος  Α. Λαμπρόπουλος