Η ιδιαίτερη πατρίδα του Θεόφιλου Καΐρη, κατά κόσμο Θωμάς Καΐρης, είναι η Άνδρος με ημερομηνία γεννήσεως την 19η Οκτωβρίου του 1784.
Αν αποφάσισαν κάποιοι να τοποθετήσουν την προτομή του, στο νησί της Σύρου, είναι γιατί σ’ αυτό το νησί, την «αρχόντισσα των Κυκλάδων», φυλακίστηκε και πέθανε, μέσα σ’ ένα άθλιο κελί των φυλακών στην περιοχή Λαζαρέτα, με μια επίσης άθλια κατηγορία, ο μεγάλος δάσκαλος. Η περίπτωση του Θεόφιλου Καΐρη, αποτελεί μια ακόμα θηριωδία της πρόσφατης ιστορίας, με κύριο πρωταγωνιστή την χριστιανική εκκλησία (!?) της οποίας τα... συμφέροντα φαίνεται ότι έβλαπτε με το διαφωτιστικό του έργο ο Θεόφιλος.
Ο Καΐρης ήταν ιερέας, ένας από τους ελάχιστους ιερωμένους που πολέμησαν σώμα με σώμα με τον τουρκικό στρατό, κατά την επανάσταση του 1821. Μετά την απελευθέρωση, και τα σημαντικά του ταξίδια στην Ευρώπη (και την Ασία λέει η παράδοση), επιστρέφει στην Άνδρο και δημιουργεί μια φιλοσοφική ομάδα αλλά και μια φιλοσοφική θεωρία που ονομάζει «Θεοσέβεια». Η απόφαση του όμως, να δημιουργήσει και σχολεία για τους αγράμματους έλληνες, ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το παπαδαριό της χριστιανικής εκκλησίας, και την πάγια θέση της στο θέμα της προόδου και του ελληνικού διαφωτισμού, ενός διαφωτισμού που δεν έγινε ποτέ.
Το παράδειγμα της καταδίκης του Θεόφιλου, αποτελεί μια ακόμα τραγική απόδειξη ανάμεσα σε πλήθος άλλων, ότι η χριστιανική εκκλησία, ουδέποτε ήθελε τους έλληνες να ξέρουν γράμματα (βλέπε το παραμύθι για το κρυφό σχολείο), και ουδέποτε επίσης τους ήθελε ελεύθερους από τον τουρκικό ζυγό (βλέπε «Πατερική διδασκαλία» οδηγία του Κυρ. Άνθιμου (1717-1808) Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και πάσης Παλαιστίνης, έκδοση 1798). Και φυσικά να μην ξεχνάμε, και την δήλωση του νυν πατριάρχη Βαρθολομαίου, λίγο πριν την ενθρόνιση του: «..οι έλληνες και οι τούρκοι είχαν μια υπέροχη συμβίωση, μέχρι που επαναστάτησαν κάποιοι ξυπόλητοι..». Οι ξυπόλητοι έλληνες που τους χάλασαν τη μάσα!
Το παραμύθι για το κρυφό σχολείο.
Τι να ήταν άραγε το «κρυφό σχολειό» που παραμύθιασε τους έλληνες κι έφερε στις ψυχές τους τόση συγκίνηση αλλά και επώδυνους εθνικούς διαλογισμούς; Όσα έχουν γραφεί γι αυτό το θέμα έχουν μια διάθεση συναισθηματική και ποιητική, χωρίς όμως το ίδιο να είναι και ιστορικά τεκμηριωμένο, αφού απλά το «κρυφό σχολειό» δεν υπήρξε ποτέ. Πρόκειται μόνο για έναν προπαγανδιστικό μύθο που δημιουργήθηκε από το χριστιανικό ιερατείο, στην προσπάθεια του να κερδίσει τις εντυπώσεις, που από χρόνια πολλά είχε χάσει στα μάτια του ελληνικού λαού. Ως ένα σημείο τα κατάφερε με την βοήθεια του χρόνου και της λήθης. Το γνωστό ποιηματάκι του Πολέμη «Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ, να πηγαίνω στο σχολειό, να μαθαίνω γράμματα, του θεού τα πράγματα», ήταν αυτό που ενέπνευσε τον Ν. Γύζη για να φτιάξει τον γνωστό πίνακα που απεικονίζει το «κρυφό σχολειό» (Αθήνα 1900), με τον καλόγερο να έχει υψωμένο το δάχτυλο και να καθοδηγεί τα μικρά ελληνόπουλα προς την γνώση. Αυτό το ίδιο έργο όμως δείχνει και την απουσία κοσμικών δασκάλων, όπως αντίστοιχα και το παραπάνω ποίημα δείχνει, ότι τα σχολεία της τουρκοκρατίας ήταν μόνο σχολεία θρησκευτικά. Οι ιστορικές πηγές, μαρτυρούν ότι κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας τα σχολεία ήταν κατά πολύ περισσότερα κι από τα σημερινά (!) κι ότι σε αυτά δίδασκαν μόνον ιερωμένοι δάσκαλοι! Σαν να λέμε, Βίβλος και Κοράνι!
«Πατερική διδασκαλία» οδηγία του Κυρ. Άνθιμου (1717-1808) Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και πάσης Παλαιστίνης, έκδοση 1798.
Πρόκειται για μια εντολή υποταγής στους Τούρκους του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Άνθιμου, που ο ίδιος την ονόμασε «Πατερική Διδασκαλία» και αποτελεί ένα ακόμα ντοκουμέντο του χριστιανικού ανθελληνισμού! Η επιστολή, χαρακτηρίζει την τουρκική κατοχή έργο της θείας πρόνοιας και σίγουρη οδό σωτηρίας προς την μέλλουσα ζωή. Με δόλιους τρόπους και με καλοπιάσματα προσπαθεί να αποτρέψει τους έλληνες από την συμμετοχή τους στην επανάσταση.
Κατόπιν, ο τουρκόφιλος παπάς, ξεναγεί τα θύματά του, στην ιστορική ανάλυση της θεολογίας του: «αγαπητοί χριστιανοί πρέπει να θαυμάσουμε την άπειρον του θεού προς ημάς αγάπην. Δείτε τι οικονόμησεν ο ελεήμων πάνσοφος ημών Κύριος δια να φυλάξει αλώβητον την αγίαν και ορθόδοξον πίστιν ημών των ευσεβών και να σώσει πάντας. Ήγειρε εκ του μηδενός την ισχυράν αυτήν βασιλείαν των Οθωμανών, αντί της των Ρωμαίων ημών βασιλείας, η οποία είχεν αρχίσει τρόπον τινά να χωλαίνει εις τα της ορθοδόξου πίστεως φρονήματα και ύψωσε (ο θεός) την βασιλεία αυτή των Οθωμανών, περισσότερον από κάθε άλλην, δια να αποδείξει αναμφιβόλως, ότι θείω εγένετο βουλήματι και ουχί με δύναμη ανθρώπων και να πιστοποιήσει (ο θεός) πάντας τους πιστούς, ότι με αυτόν τον τρόπον ευδόκησε να οικοδομήσει μέγα μυστήριο σωτηρίας δια τους εκλεκτούς...». Ιδού λοιπόν ο ρόλος της χριστιανικής εκκλησίας στα χρόνια της τουρκοκρατίας, ρυθμιστικός και αποτρεπτικός.
Σύμφωνα με τον Κώστα Π. Μανδηλά, «Ο Θεόφιλος Καΐρης και ο νεοελληνικός διαφωτισμός», Ανοιχτή Πόλη, Αθήνα 2002, σελίδα 173-177: «Με παραπεμπτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Σύρου και ημερομηνία 26 Μαΐου 1852», ο Θεόφιλος Καΐρης κλίθηκε σε δίκη μαζί με τον «Σπυρίδωνα Γλαυκωπίδη, Γρηγόριο Δεσποτόπουλο, και Θεόφιλο Λουλούδι», ως οπαδοί τάχα της αιρέσεως του Καΐρη, που ο ίδιος αποκαλούσε «Θεοσέβεια». Σύμφωνα με τους κατήγορους κάτι τέτοιο, «αντέβαινε στα δόγματα της χριστιανικής θρησκείας». Την φιλοσοφία δηλαδή την μετονόμασαν σε θρησκεία, και τα σχολεία που δημιούργησε ο Θεόφιλος Καΐρης στην Άνδρο, θα τα είπαν μάλλον κατηχητικά της απώλειας, της δικής τους απώλειας και χασούρας. Το δικαστήριο επομένως, ήταν καθόλα στημένο.
«Η δίκη» του Θεόφιλου «ορίστηκε για την 20η Δεκεμβρίου 1852 στο δικαστικό μέγαρο της Σύρου». Αξιοσημείωτο είναι ότι «στο κείμενο του παραπεμπτικού, οι συντάκτες του, κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες ώστε να θεμελιώσουν το κατηγορητήριο». Δηλαδή, η φιλοσοφική σκέψη του Θεόφιλου Καΐρη, παρουσιάστηκε ως θρησκευτική αίρεση με την συμβολή των κατάλληλων «αγαθών πολιτών» που κατέθεσαν ως μάρτυρες κατηγορίας, υπέρ της χριστιανικής εκκλησίας (!?). Γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να ζητήσει από ένα δικαστήριο ν’ ασχοληθεί με την φιλοσοφία του Θ. Καΐρη, και μάλιστα με την κατηγορία της αίρεσης, αν όχι η ίδια η χριστιανική εκκλησία, η οποία είχε άμεσα συμφέροντα από την καταδίκη του Θεόφιλου;
Η ιστορία αποκαλύπτει τα μυστικά της σε όσους τιμούν την ίδια και την δικαιοσύνη της φυσικής νομοτέλειας, ενώ για τους ασεβείς, είναι αμείλικτη, αποκαλύπτοντας όλη την αλήθεια που μπορεί να ξεσκεπάζει το ψεύδος, την παρανομία και την παράνοια.
Αν και από το πρώτο άρθρο του Συντάγματος του 1844, σύμφωνα με τον Κώστα Μανδηλά είχε καθιερωθεί η ελευθεροθρησκεία, μια επιπλέων διάταξη που προστέθηκε την τελευταία στιγμή ειδικά για τον Θεόφιλο (σύμφωνα με άλλους μελετητές που δεν αναφέρει ο συγγραφέας), φανερώνει ότι το δικαστήριο ήταν στημένο και προμελετημένο από ανθρώπους που είχαν ισχυρά συμφέροντα να ρίξουν τον δάσκαλο Θεόφιλο και τους άλλους, στην φυλακή και στην λήθη.
Από την άλλη πλευρά, οι επί 400 χρόνια χατζή-έλληνες, ορμώμενοι από τον σκοταδισμό της παπαδοκρατίας των μορμολύκειων, είχαν άποψη κι έκριναν, έναν από τους μεγαλύτερους διαφωτιστές της ελληνικής ιστορίας!! Έτσι, ο Θεόφιλος Καΐρης πέθανε τελικά την 9η Ιανουαρίου 1853 σ’ ένα βρώμικο κελί των φυλακών της Σύρου. Μία ημέρα μετά τον θάνατο του, άνοιξαν τον τάφο, κι αφού έσκισαν την κοιλιά του νεκρού, την γέμισαν με ασβέστη από τον φόβο μήπως αναστηθεί!
Από αυτή την «δίκη», ίσως να γίνει κάποτε αντιληπτός ο πραγματικός ρόλος του χριστιανισμού, όχι μόνο στην ελληνική, αλλά και στην παγκόσμια ιστορία, και να καταλάβουν όλοι οι άνθρωποι της γης, ορθόδοξοι, καθολικοί, προτεστάντες, ιεχωβάδες, πεντηκοστιανοί, και πλήθος άλλων ορθόδοξων και κακόδοξων αιρέσεων, ότι είναι όλοι τους θύματα του ίδιου απατεώνα. Όλα αυτά τα παράδοξα βεβαίως, πιθανόν να μην σημαίνουν τίποτα για τους θρησκόληπτους συνανθρώπους μας.
Από τότε μέχρι και σήμερα, πολλοί είναι εκείνοι που έγιναν συνειδητοί άθεοι, ενώ όσοι δήλωσαν δημοσίως άθεοι, έχασαν την ζωή τους με διάφορους τρόπους. Η ίδια η εκκλησία, έχει παραδεχτεί τους θανάτους αυτούς ως αποτέλεσμα τάχα της «θείας πρόνοιας». Για φαντάσου!?
Σήμερα, σε μια προσπάθεια ν’ αντισταθμιστεί εκείνο το έγκλημα, έχει στηθεί η προτομή του Θεόφιλου Καΐρη πίσω από το κεντρικό περίπτερο στην πλατεία Μιαούλη της Ερμούπολης. Εκεί, κάτω από ένα δένδρο, και μέσα από την άψυχη πέτρα, γίνεται ξανά αποδέκτης ενός καθημερινού ασβεστώματος από τα πουλιά που διανυκτερεύουν ακριβώς από πάνω του.
Αυτά όλα προσφέρουν ενίοτε την αίσθηση ότι ο Θεόφιλος Καΐρης, παρά τις αγωνιώδης προσπάθειες της εκκλησίας, έχει αναστηθεί και διαιρεθεί σε πολλά κομμάτια. Κυκλοφορεί ανάμεσα μας, ζητώντας διαρκώς την γλυκιά εκδίκηση της ανωνυμίας του! Όλες αυτές οι συμπτώσεις, τα λάθη και οι ανοησίες, δε μπορεί παρά να είναι η αρχή του τέλους μιας θρησκείας που προσπαθεί εναγωνίως να ξεφύγει απ’ το ασβέστωμα των ανθρώπων που επί χιλιάδες χρόνια έχει το θράσος να κοροϊδεύει και να βασανίζει. Να τρομοκρατεί και να ποδηγετεί διαμορφώνοντας συνειδήσεις, επηρεάζοντας καταστάσεις, κατασκευάζοντας θαυματουργές εικόνες, στημένα θαύματα, και στημένα δικαστήρια. Δημιουργώντας υπηκόους, τυφλούς που οδηγούν άλλους τυφλούς, πιστούς σε θαύματα σε ξόανα, σε πτώματα και σε κόκαλα, που οι ραδιούργοι ρασοφόροι κατασκευάζουν με περισσή μαεστρία.
Αντλώντας τις πολύτιμες, αλλά μυστικές για τον απλό άνθρωπο πληροφορίες τους μέσα από την ίδια την «αγία γραφή», το βιβλίο της μαγείας και της μαγγανείας, οι ιερείς θαυματοποιοί, τρέμουν και μόνο στην ιδέα ότι κάποτε θα τους ζητηθεί να την μεταφράσουν. Οι φόβοι τους, ότι οι άνθρωποι κάποτε θα ξυπνήσουν, κορυφώνονται κάθε φορά που κάποιος Θεόφιλος εμφανίζεται ανάμεσα στα πόδια τους, και δείχνει σε όλους τα αιματοβαμμένα τους χέρια, αποκαλύπτοντας συνάμα τα υποκριτικά τους πρόσωπα. Ακόμα και οι ελεύθερες εφημερίδες τους ανήκουν πνευματικά, αφού τις τρομοκρατούν με διάφορες μεθοδεύσεις, με ευλογίες και με κατάρες. Δεν εξηγείται διαφορετικά το «γιατί», άρθρα σαν ετούτο δεν έχουν ποτέ θέση σε μια εφημερίδα που αυτοπροσδιορίζεται ως ανεξάρτητη.
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Αρκεί κανείς να συγκρίνει τα λόγια με τις πράξεις, για να ξεκινήσει μέσα του η αντίστροφη μέτρηση που οδηγεί σ’ αυτήν.
Αν κάποιοι εξ υμών θεωρούν τις εκλογές ως μέσον ανατροπής των κατακτητών, εγκληματούν κατά του εαυτού τους. Δεν θα συμμετάσχουμε σε εκλογές τους όρους των οποίων καθορίζει ο εχθρός. Η μαζική αποχή και η απονομιμοποίηση των εκλογών τους είναι βασικός όρος ανατροπής των κατακτητών. Δεν πρέπει να παίξουμε θέατρο σε ένα έργο με δικό τους σενάριο. Εξηγούμαι περαιτέρω. Πώς είναι δυνατόν να λάβουμε μέρος στις εκλογές των κατακτητών χωρίς να έχει γίνει εκκαθάριση των εκλογικών καταλόγων από όλους τους ελληνοποιημένους εισβολείς; Χωρίς εκκαθάριση εκλογικών καταλόγων δεν μπορούμε να συμμετέχουμε στις εκλογές τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου