Η αλήθεια πονάει τους χριστιανούς

ΚΕΙΜΕΝΑ   ΑΝΤΩΝΙΟΥ  ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ 

Συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από τότε που στόμα με στόμα, συζήτηση με συζήτηση, προσπαθούσα να μεταφέρω στους συμπολίτες μου τις πραγματικές αλήθειες που αφορούν τον χριστιανισμό, και τις οποίες γνώρισα από πολύ κοντά, μέσα από την συμμετοχή μου (για τρία περίπου χρόνια υπηρεσίας) στις τάξεις του χριστιανικού «ορθόδοξου» ιερατείου, απ’ όπου και παραιτήθηκα το 2000 λόγω συνειδήσεως. 

Η τυπική μου καθαίρεση, ήρθε τρία χρόνια αργότερα με την απόφαση 13 του 2003 της «ιεράς» συνόδου, ολόγιομη από κατάρες αφορισμούς και αναθέματα. Αυτό το τελευταίο, ομολογώ ότι με χαροποίησε ιδιαίτερα, αφού ένοιωσα να φεύγει από πάνω μου ένα βάρος, αυτό του βδελυρού βαπτίσματος. Πλήρης από αηδία και αποστροφή για όλα τα εγκλήματα που μπόρεσα να...
εντοπίσω στις έρευνες μου μέσα από την ιστορία και την προσωπική εμπειρία, έγινα μέλος σε διάφορα φόρουμ, με σκοπό να αντλήσω όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες αλλά και εμπειρία στις μεθοδεύσεις των χριστιανών απολογητών, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι φαιδρά ανθρωπάκια ανάξια λόγου, αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνοι εχθροί, αφού δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα!

Έχοντας διαπιστώσει με θλίψη προηγουμένως, ότι οι προφορικές συζητήσεις, όχι μόνον δεν οδηγούσαν σε κάποιο θετικό αποτέλεσμα, αλλά γινόμουν και στόχος απειλών από τους διάφορους χαφιέδες, αποφάσισα ν’ αλλάξω τακτική στην ενημέρωση. Με δεδομένο ότι το internet είναι η μόνη οδός ταχείας και ευρείας εξάπλωσης της πληροφορίας, ασχολήθηκα με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Έτσι, μη έχοντας γνώσεις από αυτά τα πράγματα «του διαβόλου» όπως θέλουν κάποιοι να τα ονομάζουν, κάθισα και πάλι στο θρανίο. Μια εμπειρία, που θα μου μείνει αξέχαστη, αφού το ανεξέλεγκτο χάος που προκύπτει αθέλητα από τον προγραμματισμό, προσομοιάζει με το νοητικό χάος, αυτό, που φαίνεται από τις αντιδράσεις να λειτουργεί μέσα στο μυαλό του ανθρώπου, όταν λαμβάνει ερεθίσματα ως δεδομένα και τα μετατρέπει σε πληροφορία αλλά και σε βαθιά πίστη. Σημείο που δείχνει όχι την ατέλεια, αλλά την λογική τελειότητα ενός νοητικού μηχανισμού, που με τα κατάλληλα λογικά εργαλεία μπορεί να μετατρέψει τον ίδιο τον άνθρωπο σε ρομπότ, σε ένα υποχείριο, πιστό υπηρέτη, σκλάβο και τυφλό δούλο, είτε και σ’ έναν πραγματικά ελεύθερο άνθρωπο.  

Έτσι, δεν είναι παράξενο το πώς έφτασε η Ελλάδα του φωτεινού πολιτισμού, η Ελλάδα-φάρος στην άκρη του κόσμου, ως λαμπερό στολίδι να κοσμεί τα μουσεία της Ευρώπης, και ταυτόχρονα αυτή η ίδια ν’ αναδύει σήμερα καπνό θυμιατηριών και μπόχα διαφθοράς. Πως, η ηθική μετατράπηκε σε ανηθικότητα, και πως η ανηθικότητα σε αυτονόητη ηθική, παράδειγμα προς μίμηση δυστυχώς, για εκατομμύρια συνανθρώπους μας, που όχι απλά και μόνον εξαπατήθηκαν και συνεχίζουν να εξαπατούνται, αλλά που οι παιδικές συνειδήσεις τους, βιάστηκαν αποτρόπαια εν αγνοία τους, από παπάδες κατηχητές, με τις ευλογίες του επίσημου κράτους δια νόμου και υπουργείου παιδείας και θρησκευμάτων. Η έννομη αδικία, επιλεκτικά ξεχάστηκε, όπως ξεχάστηκε και η ελευθερία της σκέψεως και του λόγου, για να παρασύρουν μαζί τους και την πραγματική έννοια της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Ισονομίας, και της Αξιοκρατίας. 

Μ’ αυτό τον ύπουλο τρόπο, καλός Έλληνας πολίτης, έφτασε να σημαίνει καλός χριστιανός. Όμως, καλός χριστιανός σημαίνει πάντοτε υπάκουος δούλος! Άρα, ο έλληνας δούλος του χριστιανισμού, δεν είναι τώρα πια ο ελεύθερος άνθρωπος του παρελθόντος, αλλά ο αιώνια σκλαβωμένος άνθρωπος. Χωρίς εθνική υπερηφάνεια, χασκογελάει μπροστά στην ιστορία των ένδοξων προγόνων του, έχει καταδεχθεί να τον κλέβουν από παντού με το γάντι του νόμου, που άλλοι αποφάσισαν για λογαριασμό του. Έχει αφεθεί στην αντιπροσώπευση των δικαιωμάτων του από τριάκοσους απατεώνες, που του πίνουν εναλλάξ το αίμα, που του βάζουν «φόρο-ενοίκιο» στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο πάρκιν, στον δρόμο, στον πεζόδρομο, πράγματα που ο ίδιος τα έχει πληρώσει με τον ιδρώτα του προσώπου του, και μάλιστα πολλαπλάσια!! Με φόρους επί φόρων, και ποσοστά επί ποσοστών που άλλοτε συγχωνεύονται κι άλλοτε όχι, και όλα αυτά, μετά από συμβολικές διαμαρτυρίες, τις γνωστές απεργίες, τα δέχεται στην συνέχεια, βαθιά πεπεισμένος ότι τελικά, οι θυσίες του, κάποτε θα πιάσουν τόπο. Ότι τα πράγματα θα γίνουν  καλλίτερα   κι ότι, ακόμα κι αν δεν γίνουν σε τούτη την ζωή, ένας θεός που κοιτάζει από ψηλά, ζαλισμένος κι αυτός από το ύψος του, θα λυπηθεί κάποτε αυτόν τον άμοιρο και ταλαίπωρο έλληνα, και θα τον θυμηθεί έστω κατά την «βασιλεία των ουρανών», όταν δηλαδή θα έχει γίνει ο ίδιος ο άνθρωπος σκόνη. 

Στο μεταξύ όμως, η ζωή, η πραγματικά μία και μοναδική ζωή του ανθρώπου, αυτό το ανεπανάληπτο δώρο της μητέρας φύσεως, αναλώνεται αφύσικα σε ανούσια πράγματα, σε ιδέες επίπλαστες, αστήριχτες λογικά, και αβάσιμες ιστορικά, με μοναδική βάση μιαν πίστη, που όμως και αυτή, δεν είναι δική του! Μια πίστη που του επέβαλαν όταν ήταν ακόμα μικρό παιδί, βιάζοντας τον παιδικό του κόσμο, και την μοναδικά αυθεντική ηθική θεώρηση του κόσμου που διέθετε από την μήτρα του, αφού πρώτα, βίαια φρόντισαν μέχρι τα δώδεκα του χρόνια, να αποκτήσει με κάθε λογικό και παράλογο μέσο, μιαν άλλη κοσμοθεωρία. Του άλλαξαν τα μυαλά και τα «φώτα», τον έκαναν να μετανοήσει δηλαδή, ν’ αλλάξει τρόπο σκέψεως, και στην συνέχεια τον φόρτωσαν με εγκλήματα που ουδέποτε έχει διαπράξει, ζητώντας του ξεδιάντροπα να μετανοήσει και για αυτά!!  Έτσι, το αθώο παιδικό μυαλουδάκι, μετατράπηκε ξαφνικά σε έναν ένοχο εγκληματία. Σ’ έναν δούλο, που έτσι κι αλλιώς είναι καταδικασμένος σε αιώνια τιμωρία, από την οποία τάχα μπορεί να γλιτώσει, μόνον, όταν κάνει ότι του λένε οι μεγαλύτεροι, οι ανώτεροι, και οι από γεννησιμιού εξουσιαστές του, που κι αυτοί κληρονομούν την εξουσία όπως τώρα εκείνος την δουλεία!! 

Όλο αυτό το χάλι, δεν μπορεί παρά να μου φέρει στο νου την ταινία «το νησί», όπου ανθρώπινοι κλώνοι, προετοιμάζονται για μια υποτιθέμενη έξοδο προς την ελευθερία, μετά από μια επίσης υποτιθέμενη παγκόσμια καταστροφή, αλλά που στην πραγματικότητα, τους προορίζουν να γίνουν ανταλλακτικά οργάνων, για λογαριασμό κάποιων πλουσίων. Ποια είναι τώρα η διαφορά, μεταξύ του να είσαι ανταλλακτικό, απ’ το να είσαι αιώνιος σκλάβος; Απολύτως καμία! Και στις δύο περιπτώσεις, το θύμα άνθρωπος, είναι καταδικασμένος σε θάνατο, πάντοτε στην υπηρεσία εκείνων που έχουν την δυνατότητα να ελέγχουν το μυαλό του. Γιατί και στην περίπτωση της εν λόγω κινηματογραφικής ταινίας, οι εξουσιαστές δεσμοφύλακες, πουλάνε καθημερινά παραμύθι και ελπίδα στα θύματά τους. Αφελή θύματα, που απαγορεύεται να τους κοιτάξουν στα μάτια, αλλά επιτρέπεται να χασκογελούν, να ελπίζουν και να πιστεύουν. Τάζουν σ’ αυτούς την ελευθερία, ελέγχουν τα όνειρά τους με την βοήθεια προηγμένης τεχνολογίας (στην περίπτωση του χριστιανισμού με την εξομολόγηση), και ζητούν φανερά από αυτούς, απλά και μόνον ένα πράγμα. Την κατάθεση της πίστεως! Δηλαδή, την απόλυτη και άνευ όρων παράδοση του ανθρώπου, που με την πράξη του αυτή, προσυπογράφει την τέλεια υποδούλωσή του, στις ορέξεις όλων όσων του πούλησαν το παραμύθι, με αντάλλαγμα την ίδια του την Ζωή!!

Καθώς δεν τους λένε, ότι τους άλλαξαν τα μυαλά, τους πούλησαν την ελπίδα, εύκολα τα θύματά τους αφήνονται χαλαρά στα χέρια των δεσμοφυλάκων με το επίπλαστο προσωπείο, να πιστέψουν ότι η φυσική ελευθερία, θα είναι γι αυτούς καταστροφική, κι έτσι, μ’ αυτόν τον δόλιο τρόπο, καταλήγουν κάποτε μέχρι τα είκοσι τους χρόνια, να παραδώσουν και το τελευταίο οχυρό της ανθρώπινης υπόστασης, την πίστη τους. Γι αυτό άλλωστε ο χριστιανισμός, κάνει λόγο για κατάθεση πίστεως!! Γιατί, αυτή μόνη, σημαίνει την άνευ όρων παράδοση του ανθρώπου, την υποδούλωσή του, και όχι την ελευθερία του!!

Έτσι, ο γεννημένος από την φύση του ελεύθερος άνθρωπος, εγκλωβίζεται σταδιακά, μέσα σε ένα σύνολο από αλγόριθμους που τον κρατάνε ελεύθερο και δέσμιο ταυτόχρονα! Είναι δική του η επιλογή, τον βεβαιώνουν, αν θέλει να ζήσει ή να πεθάνει, εισάγοντάς του έντεχνα τον εκβιασμό μαζί με το δίλλημα, μαζί μας ή με τους άλλους! Εσύ επιλέγεις, του λένε, αλλά κι ο ίδιος δύσκολα μπορεί να καταλάβει, πως η επιλογή που του ζητάνε να κάνει, βασίζεται στην αλλαγή που βίαια του υπέδειξαν, όταν ακόμα ο ίδιος ήταν παιδί! Τότε, που η κρίση του, απλά κατέγραφε δεδομένα μέσα σ’ ένα περιβάλλον που φρόντιζε επιμελώς να του δείχνει τον τρόπο επεξεργασίας των δεδομένων αυτών, σαφώς προσαρμοσμένου στην επιλεκτική λογική, και όχι στην φυσική, αυτήν που αρμόζει σε ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους. 

Ας δούμε όμως από κοντά, κάποιες πολύ προσωπικές εμπειρίες, γιατί καθώς σ’ εμένα φαίνεται, η θεωρία μάλλον δεν είναι ικανή ν’ αγγίξει κάποιους από τους συνανθρώπους μου, που θέλουν να δούνε τα πράγματα περισσότερο παραστατικά για να καταλάβουν που ακριβώς και με ποιους έχουν μπλέξει άθελά τους. Δεν θα μπορέσω όμως γι αυτούς, να ρίξω και τον πήχη πολύ χαμηλά, ούτε θα κάτσω να το συζητήσουμε, «να τα βρούμε» όπως λένε κάποιοι. Ότι έχουμε να βρούμε, αυτό είναι γραμμένο μέσα στα ιστορικά συγγράμματα, μέσα στα βιβλία, είτε αυτά μας περιμένουν καρτερικά στα ράφια κάποιων δημοτικών βιβλιοθηκών, ή πωλούνται στα βιβλιοπωλεία, ή κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο, είτε υπάρχουν γραμμένα σε κάποια λογοκριμένα άρθρα, που δεν βρήκαν δυστυχώς την απαιτούμενη φιλοξενία στους εκδοτικούς οίκους και στις «ανεξάρτητες» εφημερίδες, είτε ακόμα υπάρχουν και έξω, στους δρόμους σε κάποιες γωνιές, εξαθλιωμένα αγάλματα!!

Ας ξεκινήσουμε γι αυτό από τα απλά.

Τι είναι αγάπη; Τι είναι αγάπη για τον χριστιανισμό, που αυτοδιαφημίζεται ως η μόνη θρησκεία στον κόσμο, που μπορεί να αγαπά, επειδή τάχα ο αποκαλυμμένος θεός της είναι ο ίδιος η προσωποποίηση της αγάπης; Αφού ξέρει από αγάπη ο χριστιανισμός, τότε γιατί δεν έχει εξαλείψει το μίσος από τις καρδιές των ανθρώπων του; Γιατί οι χριστιανοί αγαπούν μόνον όσους είναι χριστιανοί, αλλά μισούν με τόση σφοδρότητα τους άλλους, που δεν είναι, αλλά κυρίως εκείνους που δεν θέλουν να είναι χριστιανοί; Είναι αυτό αγάπη; 

Τι μπορεί λοιπόν να είναι αυτή η αγάπη, έτσι όπως την εκφράζουν οι χριστιανοί, εκτός από μια ιδιαίτερη προτίμηση σε κάτι; Ποια προτίμηση; Σε αυτό που τους αρέσει να είναι, να πιστεύουν, να καυχώνται ότι πιστεύουν, να στολίζονται με τους μικρούς ή τους μεγάλους σταυρούς, τις μικρές ή τις μεγάλες μετάνοιες, τις νηστείες και τα προσωπεία που τις συνοδεύουν, υιοθετώντας ούτως για κάθε πράγμα κι ένα αντίστοιχο επίπλαστο φαίνεσθαι. Η αγάπη τους, το ενδιαφέρον τους για τον συνάνθρωπο, προορίζεται μόνον για τους δικούς τους ανθρώπους, ουδέποτε για τους άλλους. Αν το κάνουν, θα έχουν στο πίσω μέρος του εγκεφάλου τους κάποιον άλλο σκοπό, κάποιον κρυφό ή φανερό στόχο, ένα κάποιο συμφέρον, που είτε θ’ ανήκει στα στενά περιθώρια του φαίνεσθαι, είτε θα έχει σαν στόχο τον προσηλυτισμό. Άρα και στις δυο περιπτώσεις, το ξεκάθαρο συμφέρον! Για ποια αγάπη λοιπόν καμαρώνουν οι χριστιανοί; 

Είναι πρέπον, λένε, να βοηθάμε τους φτωχούς συνανθρώπους μας, κι όποιος έχει δυο χιτώνες, δυο πράγματα δηλαδή, να προσφέρει το ένα. Είδατε εσείς ποτέ κάποια ουσιαστική βοήθεια; Είδατε ποτέ κάποιον φτωχό, να ξεφεύγει από την φτώχια και την εξαθλίωσή του, επειδή κάποιοι καλοί χριστιανοί φρόντισαν για την περίπτωσή του; Προσωπικά, δεν έχω δει κανέναν έλληνα εξαθλιωμένο συνάνθρωπό μου, να ανακάμπτει ποτέ από την φτώχια του. Έχω δει όμως εκατοντάδες αλλόθρησκους λαθρομετανάστες, που τακτοποιήθηκαν μια χαρούλα, όταν μετά την άφιξή τους στην Ελλάδα του χριστιανικού επεκτατισμού, ασπάστηκαν τον χριστιανισμό. Πάρε εργασία, πάρε σπίτι, να κι ένα χαρτζιλίκι για τον πρώτο καιρό στην νέα σου ζωή, πάρε και τούτο, πάρε κι εκείνο αγαπητό μας παιδί, και να μετά οι γάμοι, και να τα γεννητούρια και τα βαφτίσια, και τι ωραία που είναι αδερφέ μας, και τι καλά που περνάμε όλοι μαζί αγαπημένοι στην εκκλησία μας, κλπ, κλπ. 

Είναι λοιπόν ναι η όχι, η αγάπη των χριστιανών μια αναγκαιότητα για εσωτερική κατανάλωση και χρήση; Για ν’ απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, δεν θα χρειαστεί να πάμε πολύ μακριά. Αρκεί να δούμε ο καθένας τον εαυτό του στον καθρέφτη! Και για να μην νομίζει κανείς ότι λέω αερολογίες, ας πάμε να δούμε τον δικό μου εαυτό ως παράδειγμα. Ενόσω ήμουν μέλος του χριστιανισμού, όλα ήταν καλά και ρόδινα! Μόλις όμως άρχισα να εφαρμόζω τις εντολές που παρεμπίπτοντος αυτοί οι ίδιοι οι χριστιανοί με είχαν διδάξει, ώ του θαύματος, ξαφνικά άλλαξαν πρόσωπο και προσωπείο! Τι δηλαδή; 

-Τους φτωχούς, δεν θα τους βοηθάς!

-Γιατί; 

-Γιατί παιδί μου τους φτωχούς τους έπλασε ο θεός, κι έχει τον λόγο του εκείνος! 

-Για φαντάσου! Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Πως μπορεί κανείς να εφαρμόσει τις εντολές της φιλανθρωπίας; 

-Αα! Γι αυτό παιδί μου υπάρχουν τα ειδικά κουτιά που ο κάθε ιερός ναός διατηρεί για την περίπτωση αυτή! Φαντάζεσαι αν όλοι οι φιλάνθρωποι εργάζονταν μόνοι τους για την φιλανθρωπία τι θα γινόταν; 

-Τι;

-Θα ήταν άδικο παιδί μου για τους υπόλοιπους! Για εκείνους που τους ξέρει μόνον ο θεός!!

Μάλιστα. Δηλαδή με λίγα λόγια μόνο το κουτί της εκκλησίας θεωρείται από τους χριστιανούς «πνευματικούς» ανθρώπους ως έγκυρος τρόπος φιλανθρωπίας. Έλα όμως, που ούτε κι αυτή η μέθοδο, μπορεί να βοηθήσει επαρκώς στην κατανόηση της φτώχιας που παρατηρείται στις χριστιανικές πόλεις! Πως είναι δυνατόν, τόσα χρόνια, αιώνες ολόκληρους, να βρίσκονται πάντοτε κάποιοι συνάνθρωποί μας στα όρια της φτώχιας, αλλά κάποιοι άλλοι, φτωχοί κι εκείνοι, αλλά αλλόθρησκοι, να καταφέρνουν να ξεπερνούν όλα της τα εμπόδια, μέσα σε λίγο μόνον καιρό, και να φτάνουν να ζουν αξιοπρεπώς, μετά την αποδοχή του χριστιανισμού; Πως γίνεται; 

Ε, κι όμως! Όλα γίνονται σ’ αυτόν τον πλανήτη. Γιατί αν κάτσεις να συζητήσεις μ’ έναν φτωχό έλληνα, θα σου πει πως έχει κάνει κάποια πολύ σοβαρά λάθη στην ζωή του, για τα οποία τον τιμωρεί ο θεός. Μέσα σε όλα τα μεγάλα του προβλήματα, έχε τα αυτιά σου άνθρωπε ανοιχτά, και θα δεις να σου λέει πως κάπου, κάπως, κάποτε, τα έβαλε και με την εκκλησία του χριστιανισμού με κάποιον τρόπο! Επειδή όμως για κακή του τύχη, η μάνα του, ο πατέρας του, ο/η σύζυγος του, ήταν χριστιανός από τα γεννοφάσκια του, κι επειδή ο παπάς της ενορίας ήταν πυρ και μανία μαζί του, αποφάσισαν όλοι μαζί να τον «συνετίσουν» με μια τιμωρία! Εργασία θέλεις; Τρέχα να την βρεις. Χρήματα θέλεις; Τρέχα να δουλέψεις. Σύζυγο θέλεις; Να βρεις πρώτα έναν τρόπο να κερδίζεις το ψωμί σου. Κανείς όμως στο μεταξύ, δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή, κι ούτε κάθισε να μετρήσει την διάρκεια αυτής της απάνθρωπης τιμωρίας. 

Αποτέλεσμα; Άνθρωποι πολλοί και εξαθλιωμένοι, τριγυρνούν ανάμεσά μας, γιατί κάποτε έκαναν ένα λάθος, που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο σχετίζονταν και με την εκκλησία της μικρής αγάπης και του μεγάλου μίσους. Μα, θα πει κάποιος, δεν είναι πάντοτε έτσι τα πράγματα! Μάλιστα, εντάξει, ας πούμε ότι δεν είναι πάντοτε έτσι! Που είναι λοιπόν η εκκλησία της αγάπης να βοηθήσει αυτούς που δεν την έχουν ενοχλήσει στο ελάχιστο, αλλά παρόλα αυτά είναι και παραμένουν φτωχοί, βρώμικοι, άρρωστοι, πονεμένοι, χωρίς ένα χέρι βοηθείας; Που είναι αυτά τα χέρια που βοηθάνε αυτούς τους ανθρώπους; Μήπως είναι οργανωμένα σε κάποιες ενορίες που προσφέρουν καθημερινά συσσίτιο; Αα, και γιατί συσσίτιο και όχι μια εργασία; Μήπως εξυπηρετούν τα συσσίτια κάποιον σκοπό, πολύ πέρα από την φαινομενική βοήθεια, που άλλο δεν κάνει απ’ το να διατηρεί το πρόβλημα της φτώχιας, αντί να το λύνει, όπως αντίστοιχα έκανε για τους νεοφώτιστους αλλοδαπούς ανωτέρω; 

Η αλήθεια πονάει έτσι; 

Πονάει τους ψεύτες η αλήθεια, τους κατ’ επάγγελμα αγαπητικούς του ανθρώπου, γιατί αν δεν πονούσε, δεν θα υπήρχαν στο διαδίκτυο με τον σωρό οι χριστιανοί απολογητές, ούτε και οι ομάδες της δογματικής τάχα έρευνας. Θα υπήρχαν όμως άξιοι άνθρωποι, με άλφα κεφαλαίο, που θα φρόντιζαν να εντοπίζουν ανθρώπινα προβλήματα και να τα λύνουν από χόμπι, χωρίς συμφέρον. Αντί αυτού όμως, τι κάνουν οι «καλοί» αυτοί άνθρωποι; Ψάχνουν μετά μανίας, να εντοπίσουν τον αντίθετο λόγο, κι αφού τον βρουν, κάνουν τα πάντα, ότι περνάει από τα αιματοβαμμένα τους χέρια, για να τον σταματήσουν!! Ουδέποτε όμως αναρωτήθηκαν, το γιατί, μέσα στο αρρωστημένο μυαλό τους. Γιατί έχουν τόσους πολλούς εχθρούς; Γιατί η εκκλησία τους έχει φτάσει στο σημείο να κινδυνεύει; Γιατί βρίσκονται άνθρωποι που αντιδρούν στα καμώματά τους; Πως είναι δυνατόν, κάποιοι που μεγαλώνουν μέσα στην εκκλησία τους, να φτάνουν στο σημείο να κάνουν στροφή εναντίων τους, και εναντίων του θεού τους; 

Απλά τα πράγματα!! 

Αφ’ ής στιγμής δεν κάνουν πράξη τις επαγγελίες τους, αφ’ ής στιγμής δεν συμφωνούν τα έργα με τα λόγια τους, τα λόγια των εκκλησιαστικών σχολών με τις πράξεις της εκκλησίας, οι πράξεις της εκκλησίας με τον λόγο του ευαγγελίου, ο λόγος των «θεόπνευστων» ευαγγελιστών μεταξύ των ευαγγελιστών, η παλαιά διαθήκη και «αγάπη» του θεού με την νέα διαθήκη, τότε, δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο για μια εκκλησία που ζητάει να κερδίσει μια θέση στο απόλυτο!! Όλες οι υποσχέσεις της, είναι μέρος ενός μεγάλου ψεύδους απατεώνων, που για κακή τύχη της ανθρωπότητας έπεσε θύμα τους, και που ευτυχώς για όλους μας, η απάτη αυτή είναι διάτρητη απ’ όλες τις μεριές!! 

Ως απόφοιτος τις εκκλησιαστικής σχολής, μου πρότειναν κάποτε να γράψω Πατρολογία. Να γίνω συνένοχος δηλαδή στην ηθική παρανομία και στην ολοένα συνεχιζόμενη παράνοια. Ποιος λογικός άνθρωπος όμως, θα πιάσει στα χέρια του τα συγγράμματα των «πατέρων» της εκκλησίας, και δεν θα νοιώσει τον έμετο και την αναγούλα να τον πνίγει; Πως μπόρεσαν!? Αναρωτιόμουν καθημερινά!! Πως μπόρεσαν όλοι αυτοί οι υπάνθρωποι, να οδηγήσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα σε τόσο σύντομο χρόνο, στην οδό της απώλειας; Πως είναι δυνατόν, όλοι αυτοί οι διάβολοι της αλήθειας, να έχουν καταφέρει έως σήμερα, να έχουν για σύμμαχό τους, το κάθε φουκαρά που αργοπεθαίνει, αλλά εξακολουθεί να πιστεύει με τόση αφέλεια; 

Η απάντηση, βρίσκεται σ’ αυτό ακριβώς το σημείο. Στην κατάθεση της πίστεως!! Όλοι οι ανυποψίαστοι, αγράμματοι στην πλειοψηφία τους, εμπιστεύτηκαν, χαλαρά και αβασάνιστα τον λόγο του ευαγγελίου, χωρίς ΠΟΤΕ να κάνουν έστω τον κόπο να το ανοίξουν, να δουν τι γράφει εκεί μέσα, το πως και το γιατί, να σκεφτούν, ν’ αναρωτηθούν. Τίποτα απ’ όλα αυτά! Απλά παραδόθηκαν, όσοι παραδόθηκαν με την κατάθεση της πίστεως. Οι υπόλοιποι, έγιναν τα μαύρα πρόβατα της ιστορίας. Κυνηγήθηκαν όσο κανείς άλλος, βασανίστηκαν, γδάρθηκαν ζωντανοί, μαχαιρώθηκαν, σφάχτηκαν, αποκεφαλίστηκαν, με μόνη την κατηγορία, ότι δεν ήθελαν να καταθέσουν την πίστη τους! Από ποιους σφαγιάστηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Από χριστιανούς που μέχρι και σήμερα εορτάζονται ως άγιοι!? 

Δεν είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει; Δεν είναι απίστευτο, που τόσους αιώνες, υπάρχουν ανάμεσά μας σύμβολα του εγκλήματος, στυγνοί δολοφόνοι, που κάποιοι υποχρεώνουν τα νέα παιδιά να τους προσκυνούν και να τους θαυμάζουν; Δεν είναι απίστευτο, το πώς οι «άνθρωποι της αλήθειας» που δεν θα είχαν θεωρητικά να φοβηθούν τίποτα, να ψάχνουν με τόση πονηριά ακόμα κι εδώ στο f/b, προκειμένου να εντοπίσουν «πυρήνες απίστων ελλήνων» όπως τους ονομάζουν, για να προσπαθήσουν μετά με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο, να τους τρομοκρατήσουν, να τους παγιδέψουν τα προφίλ, να τους αποσπάσουν πληροφορίες, να κάνουν αναφορές, καταγγελίες, με τελικό σκοπό την ολοκληρωτική εξόντωση των συνανθρώπων τους, την ίδια τραγική στιγμή που καμαρώνουν ανάμεσά μας, σαν τάχα καλοί άνθρωποι, που αγαπούν τον συνάνθρωπο, και την ελευθερία; Δεν είναι αλήθεια όλοι αυτοί, αρνητές του λόγου και της αλήθειας, όταν φτάνουν στο σημείο να λογοκρίνουν; 

Πρόσφατα, ο χρήστης του προφίλ «Ιωάννης Κανένας», αφού πρώτα προσπάθησε να προσεγγίσει «με το καλό» τον χρήστη του f/b με το προφίλ «Τειρεσίας Πύρρωνας – Εωσφόρος», όταν είδε ότι δεν περνάνε τα ψεύτικα λόγια του, άρχισε να λέει διάφορες τρέλες, αλλοπρόσαλλα πράγματα, πριν τελικά αποφασίσει να τον διαγράψει, ως απαράδεκτο. 

Ελπίζω, ότι κάποιοι από τους οπαδούς αυτού του ανθρώπου, που τους παρουσιάζεται ως ιερωμένος, να έχουν εννοήσει, ή τουλάχιστον να εννοήσουν κάπου στο μέλλον, πως άλλο πράγμα είναι ο Διάβολος, κι άλλο ο Εωσφόρος. 

Ανάμεσα στους χριστιανούς, ζουν κι εργάζονται πολλοί Διάβολοι, που τρέμουν μόνο και στην ιδέα, ότι κάποτε μπορεί να βρεθούν αντιμέτωποι με κάποιους Εωσφόρους του Αθάνατου Ελληνικού Πνεύματος, γιατί τότε, θα καούν σαν λαμπάδες και θα σβήσουν, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. 

http://sites.google.com/site/pitago99/dimant

Αν κάποιοι εξ υμών θεωρούν τις εκλογές ως μέσον ανατροπής των κατακτητών, εγκληματούν κατά του εαυτού τους. Δεν θα συμμετάσχουμε σε εκλογές τους όρους των οποίων καθορίζει ο εχθρός. Η μαζική αποχή και η απονομιμοποίηση των εκλογών τους είναι βασικός όρος ανατροπής των κατακτητών. Δεν πρέπει να παίξουμε θέατρο σε ένα έργο με δικό τους σενάριο. Εξηγούμαι περαιτέρω. Πώς είναι δυνατόν να λάβουμε μέρος στις εκλογές των κατακτητών χωρίς να έχει γίνει εκκαθάριση των εκλογικών καταλόγων από όλους τους ελληνοποιημένους εισβολείς; Χωρίς εκκαθάριση εκλογικών καταλόγων δεν μπορούμε να συμμετέχουμε στις εκλογές τους.