«Κλείσε το στόμα σου γιατί κινδυνεύει η ζωή σου!!» - (Ιεροκήρυκας Δωρόθεος Πολυκανδριώτης, αρχιγραμματέας της «ιεράς» συνόδου, νυν επίσκοπος βορείων Κυκλάδων, Δωρόθεος ο Β’

ΚΕΙΜΕΝΑ   ΑΝΤΩΝΙΟΥ  ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ

Ήταν χειμώνας του 1998 στην αυγή του 1999, όταν ήμουν εξόριστος στο νησί της Άνδρου, την φυλακή των ιερωμένων της ελληνικής επικράτειας, όπως την αποκαλούν κάποιοι «ξένοι» παπάδες που υπηρετούν εκεί. Ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς τους φυλακισμένους. Ελεύθερος πάνω στο νησί, αλλά με απαγόρευση εξόδου από αυτό, και τους πρώτους μήνες σε αυστηρή επιτήρηση, εσώκλειστος σ’ ένα δωμάτιο. Προκειμένου να μην τρελαθώ, γέμισα εκείνο το «κελί», με ζωγραφιές κάθε είδους και χρώματος. Χωρίς ραδιόφωνο, μουσική και τηλεόραση, έμεινα εκεί μέσα τέσσερις ολόκληρους μήνες, χωρίς να ξέρω πότε θα τελειώσει αυτό το νέο βασανιστήριο. Έβγαινα μόνον το απόγευμα του Σαββάτου για την «εσπερινή ακολουθία» και το πρωινό της...
Κυριακής για την «λειτουργία», μετά έμπαινα πάλι στην φυλακή μου. «Έτσι, για να γίνεις άνθρωπος!!», έλεγε και ξανάλεγε σε υποτιμητικό ύφος, ο αρχιερατικός επίτροπος του Κορθίου (ένας πρώην λαθρεμπόρος, και ο μοναδικός στην Ελλάδα καπετάνιος Α’ τάξεως, που χειροτονήθηκε, όπως ο ίδιος τουλάχιστον ισχυρίζονταν, για να γλιτώσει την φυλακή), ιερέας Λεωνίδας Γληνός. Ο φόβος και ο τρόμος των παπάδων της Άνδρου! Ο αρχή-ρουφιάνος του επισκόπου Δωροθέου του πρώτου. 

Δηλαδή, μετά από ένα ανελέητο κυνηγητό, από παπάδες, διακόνους, και πάσης φύσεως «πνευματικούς» ανθρώπους του χριστιανισμού της μικρής αγάπης και του Μεγάλου Μίσους, με σκοπό να καμφθεί το ηθικό μου, αποφάσισαν, ότι ο μόνος τρόπος που θα μπορούσαν να απαλλαγούν από εμένα, θα ήταν να με στείλουν στην φυλακή της Άνδρου. Όχι βεβαίως με την σύζυγό μου, αφού εκείνη, ήταν ταμένη στην Τήνο όπου μέναμε αρχικά, στο χωριό Κτικάδος, για να υπηρετεί τον ηλικιωμένο πατέρα της, ιερέα Θεόδωρο Κριτικό, γνωστός γυναικάς και ματάκιας, αφού όπου έβλεπε γυναίκα (κυρίως τουρίστρια), την έφερνε στο σπίτι για «κέρασμα» και για το γνωστό «φιστίκι»!! Αυτή η συμπεριφορά, με απόλυτη φυσικότητα, δεν ενοχλούσε απολύτως κανέναν, γιατί αν ενοχλούσε θα το ξέραμε! 

Όταν παίρνεις τα τυχερά, όταν εξαπατάς τους πιστούς με ψεύτικα ευχολόγια, με παραμύθια και αγιάσματα, με τηγανόλαδο αντί ευχελαίου, με νερό της βρύσης αντί «αγιασμού», με κρασί αντί «θείας κοινωνίας», με ψωμί αντί «ευλογημένου άρτου», με την μακριά γενειάδα και το επίπλαστο ύφος του μισοκακόμοιρου, που τάχα έχει λιώσει από την νηστεία και τις μετάνοιες μπροστά στην εικόνα της «Μεγαλόχαρης», τότε, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα, αφού ο «θεός μαϊντανός» είναι μαζί σου!! Έτσι, το διαζύγιό μου εκδόθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, ερήμην μου κι αυτό κατά κάποιον περίεργο τρόπο, αλλά με πολύ τρέλα στο παρασκήνιο, αφού ο επίσκοπος διέταξε να το υπογράψω, αλλά μετά απειλούσε ότι, «τώρα που το υπέγραψες θα σε καθαιρέσω!». Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο! 

Εκεί στην Άνδρο λοιπόν, κάποιοι δήθεν καλοί και τίμιοι, ήθελαν να μάθουν λεπτομέρειες των γεγονότων, τάχα από ενδιαφέρον. Στην συνέχεια όμως, χαρτί και καλαμάρι, τα μετέφεραν στον αρχιστράτηγο ιεροκήρυκα που απλά άκουγε. Ενίοτε άκουγα κι εγώ κάτι περίεργους ήχους έξω από το κελί μου, κι άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα παράξενα κι αναίτια πράγματα. Κάποιος με είδε «εδώ», κάποιος με είδε «εκεί», και το μάθαινα μετά στην κατσάδα που μου έριχνε ο «καπετάν» Λεωνίδας ο αρχιερατικός και αρχή-ρουφιάνος. Μέχρι και το κλειδί του αυτοκινήτου μου θα έπαιρνε, αν μάθαινε ακόμα ένα «τέτοιο», τσίριζε συνέχεια μέσα στ’ αυτιά μου, σχεδόν καθημερινά (αλλά ευτυχώς ξεχνούσε να το πάρει). 

Μέχρι που ένα βράδυ, έστησε τσίλιες έξω από το σπίτι εκείνο, για να με κάνει τσακωτό την ώρα της υποτιθέμενης εξόδου μου. Για κακή τους τύχη, οι άλλοι ρουφιάνοι, για τους οποίους δεν είχε ιδέα ο «καπετάν» Λεωνίδας, αγνοούσαν την πράξη του αυτή. Έτσι, το τηλεφώνημα έπεσε και πάλι, αλλά ο διάκος και το αυτοκίνητο ήταν εκεί, μπροστά στα μάτια εκείνου του άλλοτε εύπιστου ηγέτη. Πως μπορούσε τώρα να με κατσαδιάσει; Φαίνεται πως κατάλαβε ότι όλα αυτά, ήταν απλά στημένα ψέματα εναντίων μου, για να με τυλίξουν σε μια κόλα χαρτί, και να καταφέρουν να με καθαιρέσουν με κάποια δικαιολογία, την οποία θα προσυπέγραφε και ο αρχιερατικός καπετάνιος. Αφού είδαν λοιπόν ότι δεν μπορούσαν να τον πείσουν για την κακοποιό μου δράση, αφού πήρε τηλέφωνο στην Σύρο και τους έχεσε πατόκορφα, η ιστορία εκείνη του παραλόγου, άλλαξε με μιας την μορφή της. Αφού δεν μπορούσαν να βρουν έναν «καλό λόγο» για να με καθαιρέσουν, άρχισαν οι ευθείες απειλές!  

Ένα απόγευμα λοιπόν, ο τότε ιεροκήρυκας αρχιμανδρίτης και αρχιγραμματέας της «ιεράς» συνόδου Δωρόθεος Πολυκανδριώτης (και νυν επίσκοπος βορείων Κυκλάδων), με κάλεσε να πάω στο καρτοτηλέφωνο που βρίσκονταν στην είσοδο του Κορθίου αργά το βράδυ, και να τον πάρω τηλέφωνο στο γραφείο του, να μιλήσουμε με ησυχία. 

-«Τι να θέλουνε πάλι από την ζωή μου;»… σκέφτηκα όταν έφτασα μπροστά στο καρτοτηλέφωνο την προκαθορισμένη ώρα. Τοποθέτησα την κάρτα του ΟΤΕ και άρχισα να πατάω τα πλήκτρα με βαριά καρδιά. Σαν κάτι μέσα μου, να μου έλεγε, «ρε δεν τους στέλνεις στο διάολο!». 

-Μισό λεπτό άγιε διάκο, να κλείσω την πόρτα!.. έκανε από την άλλη άκρη της γραμμής ο παπάς, και μόλις επέστρεψε στο ακουστικό, μου είπε χωρίς περιστροφές σε τόνο ολόγιομο από «αγάπη και πατρικό ενδιαφέρον». 

-Έμαθα ότι μιλάς πολύ! Κλείσε το στόμα σου, γιατί κινδυνεύει η ζωή σου!!

-Τι εννοείτε «πάτερ» μου, θα με σκοτώσετε; Θα πάτε φυλακή!!

-Υπάρχουν τρόποι παιδί μου, και οι κατάλληλοι άνθρωποι γι αυτές τις δουλειές. Το τομάρι σου, δεν κοστίζει τίποτα μπροστά στο δικό μου και του επισκόπου. Θα είχαμε τελειώσει μαζί σου γρηγορότερα, αλλά έχεις χάρη που σε αγαπάει ο Θεός!!

Μόλις ολοκληρώθηκε η σύντομη αυτή συνομιλία μας, άφησα το ακουστικό να πέσει από το χέρι. Περπάτησα μέχρι την θάλασσα που είναι εκεί κοντά, όταν ξαφνικά, όλα μέσα στο μυαλό μου άρχισαν να παίρνουν μια σειρά, σαν στρατιωτάκια που ανασυντάσσονται μετά το «ζυγούς λύσατε». Το χάος, έπαιρνε επιτέλους μορφή. Τα ανώνυμα τηλέφωνα, οι καταγγελίες της «κακής» τάχα συμπεριφοράς μου, οι απειλές του «πνευματικού» που με παρακολουθούσε στην Σύρο, ο πυροβολισμός του «κυνηγού» έξω από το σπίτι μου το προ-προηγούμενο καλοκαίρι, η απαίσια συμπεριφορά των καλογέρων στο μοναστήρι της «Παναχράντου», το σπασμένο τζάμι του αυτοκινήτου μου στην Άνδρο, όλα είχαν ξαφνικά ένα νόημα. Ο χριστιανισμός, που μου έμαθαν να ακολουθώ από μικρό παιδί, ήταν μόνο ένα παραμύθι, ένα καλοστημένο σχέδιο ελέγχου, και άρα γι αυτό ένα Μεγάλο Ψέμα. Τουλάχιστον, αυτό μου έδειχναν όλες οι συμπεριφορές που είχα βιώσει μέχρι τότε στην υπηρεσία αυτή. 

Ήταν τότε που θυμήθηκα τα λόγια ενός ανθρώπου, που έτυχε να συναντήσω ένα καλοκαίρι στο Κτικάδο της Τήνου. 

-Καλά πάμε για την Δροσιά;.. φώναξε κάποιος Έλληνας τουρίστας που με είδε κάτω από την αχλαδιά, στην αυλή του σπιτιού, της πρώην συζύγου μου.

-Καλά πάτε!!.. του απάντησα. 

-Ε, παπά, να σου κάνω μια ερώτηση;.. ακούστηκε μια άλλη φωνή. 

-Έχεις όρεξη για χωρατά!!.. απάντησα χωρίς να τον βλέπω, και περπάτησα μέχρι την άκρη της αυλής για να τον συναντήσω. 

-Φαντάρος έχεις πάει; 

-Φυσικά!!... του απάντησα.. Οδηγός τεθωρακισμένων πρώτης ύλης, με χρόνο απόκρισης συναγερμού το ένα λεπτό, από κοιμώμενος!    

-«Χμ.. Για πες μου λοιπόν αλήθεια.. Τι είσαι τώρα εσύ, Έλληνας η Χριστιανός;». 

Ούπς!!.. Ήταν μια ερώτηση που δεν μου είχε κάνει ποτέ κανείς, εικοσιοκτώ χρονών τότε, λίγο πριν τα μεγάλα γεγονότα που ακολούθησαν στην ζωή μου. Κοντοστάθηκα, σαν τάχα η απάντηση να ήθελε πολύ σκέψη. Μέσα μου όμως, ήξερα την απάντηση αυτή σαν αυτονόητο πράγμα. Τι ήταν λοιπόν εκείνο που μ’ έκανε να κομπιάσω; Γιατί δεν έδωσα μια γρήγορη απάντηση σ’ εκείνο τον άνθρωπο; 

-Λοιπόν παπά!.. Θα μου απαντήσεις, ή θα στέκομαι μέσα στον ήλιο;.. Έχω και την οικογένειά μαζί μου όπως βλέπεις, και πάμε να φάμε στην ταβέρνα. 

-Έλληνας η Χριστιανός είπες; 

-Ναι!.. Τι από τα δυο είσαι; 

-Γιατί όμως!?.. αναρωτήθηκα παραμιλώντας. 

-Γιατί είσαι δικός μας!!.. είπε εκείνος με ευθυμία. Απάντηση που κατάλαβα πολύ αργότερα. 

-Έλληνας είμαι και Χριστιανός!.. είπα χωρίς να δώσω σημασία στο χαμόγελο, που είχε απλωθεί σ’ εκείνο το πρόσωπο που έλαμπε. 

-Ά, κάτσε, τι από τα δυο είσαι πρώτα; 

-Είμαι Έλληνας που έγινε Χριστιανός.

-Πότε έγινες Χριστιανός; 

-Έ, όταν ήμουν παιδί! .. Αλλά εσύ γιατί μου έθεσες αυτό το δίλλημα; «Έλληνας η Χριστιανός»!

-Έλα αγάπη μου, άσε ήσυχο τον άνθρωπο, θα καταλάβει κάποτε!.. είπε η γυναίκα του κοιτώντας με στα μάτια καθώς τραβούσε τον άντρα της απ’ το μπράτσο. 

Πίσω στην παραλία του Κορθίου, ένα μόλις λεπτό μετά την ξεκάθαρη απειλή κατά της ζωής μου, εκείνα τα μάτια και τα λόγια της άγνωστης γυναίκας, πέρασαν από μπροστά μου σαν εφιάλτης. «Έλα αγάπη μου, άσε ήσυχο τον άνθρωπο, θα καταλάβει κάποτε!…Για πες μου αλήθεια…Τι είσαι τώρα εσύ, Έλληνας η Χριστιανός;…Έλληνας η Χριστιανός;…». Τα δεδομένα το ένα μετά το άλλο περνούσαν από μπροστά μου θαρρείς, και οι πληροφορίες έπαιρναν θέση απέναντι μου, σαν εκτελεστικό απόσπασμα. Ένα «φως» είχε ανάψει μέσα μου ξαφνικά «Γιατί είσαι δικός μας!!». Ναι, μόνο που τώρα είμαι μπλεγμένος ανάμεσα σε κακοποιούς, που στοιχειώνουν την ζωή μου. Και τι σημαίνει τελικά αυτή η φράση; Τι σημαίνει είσαι δικός μας; Ποιοι είναι οι άλλοι; Σε ποιο στρατόπεδο είμαι τελικά; Έτσι άρχισε η αναζήτηση μου. 

Στην μάχη που ακολούθησε, δεν είχα μόνον αντίπαλο τον έξω κόσμο, αλλά κι έναν νέο που μέσα μου πάλευε με την ίδια την λογική μου. Ονόματα όπως Αριστοτέλης, Οδυσσέας, Σωκράτης, Πλάτωνας, Ευκλείδης, Επίκουρος, κλπ, άρχισαν σιγά-σιγά να με συναντούν σ’ ένα δρόμο γιομάτο με τέρατα, φωνές και άναρθρες κραυγές, σαν εφιάλτες που ήρθαν από το πουθενά και ξεπρόβαλαν μέσα στην νύχτα. Άρχισα ν’ αναρωτιέμαι. Όλα αυτά, είναι σημάδια μιας παράνοιας του εγκλεισμού μου σ’ εκείνο το «κελί», ή μήπως ένα μήνυμα απ’ την απέναντι όχθη; Ποια όχθη; Σε παραλία ήμουν! Κι όμως, η μεταφυσική σκέψη, ήταν εκεί, αλλοιωμένη βέβαια για τις ανάγκες της χριστιανίλας, αλλά παρόλα αυτά μεταφυσική. Χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια από τότε, μέχρι που τελικά συναντήθηκα και με τα μαθηματικά. Αυτό ήταν! Ένα-ένα, όλα τα πράγματα πήραν την σωστή τους θέση. Μόνο που εγώ από τότε, δεν μπόρεσα ποτέ πια να έχω μια θέση στην κοινωνία! 

Μετά την παραίτηση μου, ο κοινωνικός αποκλεισμός που ακολούθησε, ήταν και είναι άνευ προηγουμένου! Τι είναι εργασία, ευτυχία, οικογένεια, η καλημέρα ενός καλού φίλου; Μου είναι πράγματα άγνωστα όσο και ανυπόφορα για την απουσία τους. Τι είναι υγεία, κοινωνική ασφάλεια, παιδεία; Τι είναι καλό ντύσιμο, ωραίο χαμόγελο, ζεστή αγκαλιά; Τι είναι ορθός λόγος χωρίς αντιφάσεις, τι είναι δικαιοσύνη, δημοκρατία, ελευθεροθρησκεία, ελευθερία του λόγου και της έκφρασης; Τι είναι ανεξάρτητη εφημερίδα, ανεξάρτητη δικαιοσύνη, τι είναι ελεύθερος πολίτης; Τι είναι ο χριστιανισμός και ποιος ο ρόλος του τελικά στην πολιτική και κοινωνική ζωή; Ποια είναι τα τρομερά μυστικά που κρύβονται μέσα στις σελίδες της Βίβλου, από την οποία επιλεκτικά έχει τυπωθεί το «ιερό ευαγγέλιο» που κοσμεί την «αγία τράπεζα» της εκκλησίας; 

Γιατί στην εκκλησιαστική σχολή της Τήνου, μας απαγόρευσαν ρητώς να διαβάσουμε τα υπόλοιπα κομμάτια της βίβλου που υποτίθεται ότι δεν έχουν ερμηνευτεί από τους θεολόγους; Ποια είναι η διαφορά τελικά ανάμεσα σ’ έναν Έλληνα και σ’ έναν Χριστιανό; Γιατί υπάρχουν τόσες κατάρες «ανάθεμα προς τους Έλληνες φιλοσόφους», και που για καλή μου τύχη δεν με έβαλαν ποτέ να ξεστομίσω; Γιατί το έργο των Ελλήνων φιλοσόφων, είναι παγκοσμίως αναγνωρίσιμο αλλά στην εκκλησιαστική σχολή… είναι μεν, αλλά όχι έτσι ακριβώς, και κάτσε να σου πω και τούτο το παραμύθι της Βίβλου, και το άλλο, που σύμφωνα με την τάδε παράγραφο, σε συνδυασμό με την τάδε επιστολή του Παύλου, κλπ, που κατέβηκε το «άγιο πνεύμα» και γκάστρωσε μια παρθένα, που γέννησε και πάλι παρθένα ήταν, αλλά καβλί δεν γνώρισε η καργιόλα, και παρόλα αυτά και άλλα παιδιά είχε, που δεν αναφέρονται κι αυτά σαν σπέρμα από τα τρία καλυβιώτικα αγγούρια, πατήρ υιός και άγιο Ψέμα, αλλά είναι αγνώστου πατρός και δεν μας είναι χρήσιμα αυτά για την σωτηρία μας, κλπ. Κι έξω στον δρόμο της Τήνου, όλοι να στήνονται στην γραμμή έξω από τα μαγαζιά, με ευχολόγια για το παραδάκι, ζωντανό χρήμα, εικόνες, εικονάκια, μπουκαλάκια, τάματα «ανακυκλούμενα στα μαγαζιά» της Τήνου, εμπόρευμα που μετά επιστρέφει ξανά σ’ αυτούς από «άλλη οδό», και που πωλείται στους αφελείς χατζηέλληνες, που τρέχουν κι αυτοί να γονατίσουν μπροστά σ’ ένα κομμάτι ξύλο από την άλλη γωνιά της Ελλάδας, άλλοτε προσκυνώντας κόκκαλα, και μούμιες, κατηγορώντας την ίδια στιγμή κάποιους άλλους, που ανήκουν σε άλλες θρησκείες για την ανοησία τους, στο να πιστεύουν κι αυτοί σε κάποια είδωλα. Και γίνονται όλα μια ρώσικη σαλάτα, που άλλοτε συμφέρει έτσι κι άλλοτε όχι, αγάπες ψεύτικες και υποκριτικές, κακεντρεχείς συλλογισμοί και ολοκληρωτική παράνοια. 

Φτάνει πια!! Ως Εδώ!! 

http://sites.google.com/site/pitago99/dimant

Αν κάποιοι εξ υμών θεωρούν τις εκλογές ως μέσον ανατροπής των κατακτητών, εγκληματούν κατά του εαυτού τους. Δεν θα συμμετάσχουμε σε εκλογές τους όρους των οποίων καθορίζει ο εχθρός. Η μαζική αποχή και η απονομιμοποίηση των εκλογών τους είναι βασικός όρος ανατροπής των κατακτητών. Δεν πρέπει να παίξουμε θέατρο σε ένα έργο με δικό τους σενάριο. Εξηγούμαι περαιτέρω. Πώς είναι δυνατόν να λάβουμε μέρος στις εκλογές των κατακτητών χωρίς να έχει γίνει εκκαθάριση των εκλογικών καταλόγων από όλους τους ελληνοποιημένους εισβολείς; Χωρίς εκκαθάριση εκλογικών καταλόγων δεν μπορούμε να συμμετέχουμε στις εκλογές τους.