Κρισαίον Εν Δία Φέρων.: Όταν ο Βαρθολομαίος αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο της Ορθοδοξίας --ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ !

Το Σάββατο 22 Μαΐου 2010 ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος επισκέφθηκε την Ρωσσία μετά από πρόσκληση του πατριάρχη Μόσχας και πάσης Ρωσσίας Κύριλλου. Στις 24 Μαΐου εκφώνησε λόγο, όπου μεταξύ άλλων είπε και τα παρακάτω σημαντικά και βαρύνουσας σημασίας, που αντιγράφουμε από την επίσημη ιστοσελίδα του Οικουμενικού πατριαρχείου.

Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου τῆς 24ης Μαΐου 2010.

"Βεβαίως εἰς ὅλους τούς λαούς ὑπάρχουν ἐθνικισταί, παντοῦ ...
ἀναφύονται προβλήματα ἐξ αὐτῶν.
Ἀλλ᾿ ἐάν σήμερον ἕνας Ρῶσσος εἶναι ἐθνικιστής, αὐτός προσβάλλει κάθε γνησίαν Ρωσσικήν κληρονομίαν, ὅπως καί κάθε Ὀρθόδοξον Ρωσσικήν παράδοσιν καί θεολογίαν.
Κατ᾿ ἀρχήν προδίδει ἀκριβῶς τήν μεγαλειώδη Ρωσσικήν ἰδέαν, ἡ ὁποία ἐνέπνεε τούς μεγάλους Ρώσσους διανοουμένους τοῦ 19ου αἰῶνος. Διότι ἡ ἰδέα ἐκείνη ἀνεπτύχθη κατ᾿ ἀντίθεσιν πρός τούς ἐθνικισμούς τῶν Εὐρωπαίων τῆς Δύσεως καί ἐθεώρει τόν Ρωσσικόν λαόν ὄργανον τοῦ Θεοῦ πρός συμφιλίωσιν τῶν λαῶν καί ἀδελφικήν συνένωσιν ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Βλέπομεν εἰς ὅλους αὐτούς τούς συγγραφεῖς τήν μεγάλην ἀγάπην των πρός τήν Ρωσσίαν καί τόν Ρωσσικόν λαόν νά συνενώνεται μέ τήν ἀγάπην των πρός ὅλην τήν ἀνθρωπότητα ἐν τῷ πνεύματι τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ. Ταῦτα εἶναι ἀντίθετα πρός κάθε ἔννοιαν ἐθνικισμοῦ".

Σημειώσεις-Σχολιασμός

Για την Ορθοδοξία δεν υπάρχουν πατρίδες και έθνη, αλλά ούτε και πατριωτισμός ο οποίος είναι και καταδικαστέος και προβληματικός.
Η μεγάλη όμως Ρωσσική ιδέα δεν είναι πατριωτική κίνηση για την χώρα τους αλλά αναγκαιότητα για τον θρίαμβο του Γιαχβέ επί της γής.
Η ανθρωπότητα είναι καλή μόνο όταν γίνει ορθόδοξη, πράγμα που επεδίωκε η Ρωσσική μεγάλη ιδέα
Τελικό συμπέρασμα: Ο κάθε πατριώτης και πατριωτικές κινήσεις καταδικάζονται από την Ορθοδοξία όταν αγωνίζονται για την πατρίδα και το έθνος τους, και μόνο ο αγώνας για την παγκοσμιοποίηση της ορθοδοξίας και την τελική της επικράτηση επικροτείται. Μήπως λοιπόν τώρα γίνεται ακόμα πιο κατανοητός ο βρώμικος ρόλος του πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης αλλά και των Ελλαδικών μητροπόλεων και ιεραρχών στην επανάσταση του 1821 μέσω του επίσημου αφορισμού της και της γενικότερης συνεργασίας της εκκλησίας με τον τούρκο δυνάστη προκειμένου να κατασταλεί ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Ελλήνων πατριωτών και έτσι να διασωθεί η ορθοδοξία και τα προνόμια τους;

Και συνεχίζει ο Βαρθολομαίος να αποκαλύπτει:

"Ὑπενθυμίζομεν ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολις δέν ἦτο τό κέντρον ἑνός ἔθνους, ἀλλά κέντρον πολυεθνικῆς αὐτοκρατορίας, ἔστω καί ἄν ὑπερίσχυεν ἐντός αὐτῆς ἡ Ἑλληνική γλῶσσα. Εἰς τήν πραγματικότητα ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι λαοί ἀπετέλουν μίαν πολιτιστικήν ἑνότητα, τήν ὁποίαν προσφυῶς ὁ γνωστός Ρῶσσος ἱστορικός Δημήτριος Obolensky ὠνόμασε «Βυζαντινήν Κοινοπολιτείαν». Ἦτο ἑνότης πολλῶν λαῶν καί γλωσσῶν καί ἀνεξαρτήτων τοπικῶν ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι ἀπετέλουν μέρη τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μέ μίαν πίστιν ἀλλά διαφόρους γλώσσας, κατά τό πρότυπον τῆς Πεντηκοστῆς. Καί βεβαίως αἱ διαφοραί τῶν γλωσσῶν καί ἐθνῶν δέν ἐμποδίζουν μέχρι σήμερον νά ἀποτελοῦν ὅλαι αὐταί αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι ἕν ὀργανικόν σύνολον, ἤ, ἀκριβέστερον, ἕνα θεανθρώπινον ὀργανισμόν, τό σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ, ὅπως περιγράφεται θαυμασίως ὑπό τοῦ μεγάλου Ρώσσου Θεολόγου Γεωργίου Φλωρόφσκι".

Η βυζαντινή Ελληνική αυτοκρατορία, κατά πολλούς, αποδεικνύεται από τα χείλη του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης πως δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνο στην φαντασία όλων εκείνων που πιστεύουν ακόμα στο εξίσου μεγάλο παραμύθι του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού.
Στο Βυζάντιο δεν ήταν οι Έλληνες οι πλειονότητα αλλά οι ορθόδοξοι που κατ ανάγκην μιλούσαν την Ελληνική γλώσσα μόνο ως γλωσσικό εργαλείο και όχι ως φορέα εθνικής ταυτότητος.
Η βυζαντινή κοινοπολιτεία, ρωσικής εμπνεύσεως, είναι αυτό ακριβώς που επιχειρούν και σήμερα οι απανταχού ορθόδοξοι να εγκαθιδρύσουν όχι μόνο ως πολιτισμική κοινή αλλά ως πολιτικό οργανισμό και σχήμα υποκαθιστώντας την έννοια της πατρίδας του έθνους και της εθνικής κυριαρχίας ακόμα. Και ειδικά για την πατρίδα Ελλάδα στις κρισιμότατες αυτές στιγμές που διέρχεται γίνεται εύκολα αντιληπτό το μέγεθος της προδοσίας και οι οικτρές συνέπειες που θα έχει ο διασπαστικός αυτός ρόλος της ορθοδοξίας στις κρατικές και εθνικές δομές της χώρας μας.
Συμπερασματικά, η ορθοδοξία και κατ επέκτασιν ο Χριστιανισμός δρούσε και δρά διασπαστικά ως Πέμπτη φάλαγγα υποσκάπτοντας τα υγιή θεμέλια και τις παραδόσεις κάθε έθνους-κράτους, δρώντας ως μολυσματικός οργανισμός που επιβιώνει μόνο μέσα από την αλλοίωση και καταστροφή όλων των υποδομών εκείνων που στέκονται εμπόδιο στην τελική του επικράτηση. Το οργανικό σύνολο που επιδιώκει είναι η θεοκρατική στάνη του παγκόσμιου ποιμνίου αντί των ενεργών πολιτών και του πατριωτικού φρονήματος και της κάθε εθνικής υπερηφάνειας.

Για πόσο ακόμα θα μας δουλεύουν;

Ευάγγελος Γ. Μπεξής