Πηγή άρθρου: http://thetyee.ca/Mediacheck/2010/10/19/ChileanMiners/.
 |
| Χιλή |
Την ώρα που ολόκληρος ο κόσμος παρακολουθούσε τους 33 μεταλλωρύχους να βγαίνουν από τα έγκατα της γης μετά από μια περίοδο δύο μηνών στην... αβεβαιότητα και το σκοτάδι, τέσσερις οικογένειες από άλλη περιοχή της χώρας, θρηνούσαν την απώλεια των αγαπημένων τους προσώπων, επίσης μεταλλωρύχων, που δεν ήταν τόσο τυχεροί.
Καθώς εξελισσόταν η υπόθεση των 67 εγκλωβισμένων μεταλλωρύχων στο ορυχείο του Σαν Χοσέ, κοντά στην πόλη Κοπιαπό, η κάλυψη από τα διεθνή ΜΜΕ είχε λάβει επικές διαστάσεις. Κάποια στιγμή υπήρχαν 1.000 δημοσιογράφοι που καλύπταν την ιστορία από το σημείο του ατυχήματος. Το BBC δαπάνησε 160.000 δολάρια στην κάλυψη της υπόθεσης, ενώ εκτιμάται ότι 13 εκατομμύρια άτομα συντονίστηκαν στους τηλεοπτικούς τους δέκτες για να παρακολουθήσουν τη διάσωση.
Η ιστορία από την ημέρα της διάσωσης κυριάρχησε στα τηλεοπτικά δίκτυα σε όλο τον κόσμο. Ο ένας μετά τον άλλον οι εργαζόμενοι αναδύονταν στην επιφάνεια της γης και συναντούσαν τους αγαπημένους τους. Μερικοί απομάκρυναν το τσίρκο των μέσων ενημέρωσης που τους περιέβαλε, αφήνοντας να φανεί η προέλευσή τους από την εργατική τάξη που τόσο σπάνια φαίνεται στην τηλεόραση.
Στην πορεία προς τη διάσωση, οι 300 συνάδελφοι των 33 εγκλωβισμένων μεταλλωρύχων απολύθηκαν από τις δουλειές τους στο ορυχείο του Σαν Χοσέ. Απολύθηκαν χωρίς αμοιβή, όμως αγνοήθηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά από τα μέσα ενημέρωσης.
Για πολλούς ανθρώπους που οι εμπειρίες της ζωής τους είναι ίσως πλησιέστερες προς εκείνες των οικογενειών των διασωθέντων μεταλλωρύχων, η διάσωση ήταν σχεδόν σίγουρα γλυκόπικρη. Ανάμεσά τους είναι δεκάδες οικογένειες μόνο στη Χιλή που έχασαν συγγενείς τους που εργάζονταν σε μεταλλεία μέσα στο τρέχον έτος , και οι εκατοντάδες των οποίων τα αγαπημένα προσωπα έχουν σκοτωθεί σε μεταλλεία της Χιλής κατά την τελευταία δεκαετία.
Σύμφωνα με στοιχεία από την κυβέρνηση της Χιλής, μεταξύ Ιανουαρίου και Αυγούστου του τρέχοντος έτους, 31 μεταλλωρύχοι σκοτώθηκαν στο χώρο εργασίας τους. Έντεκα από αυτούς σκοτώθηκαν από τα μηχανήματα. Έξι πέθαναν παγιδευμένοι στα υπόγεια. Επτά βρήκαν το θάνατο από πτώση. Άλλοι σκοτώθηκαν από πτώση βράχων, ηλεκτροπληξία, ασφυξία ή έγιναν κομμάτια από ανατινάξεις.
Γνωρίζετε για την Αντοφαγκάστα;
Στις 7 Σεπτεμβρίου 2010, τέσσερις μεταλλωρύχοι σκοτώθηκαν σε ώρα εργασίας στην Aντοφαγκάστα, την επόμενη μεγάλη πόλη βόρεια του Κοπιαπό, όταν το φορτηγό τους συγκρούστηκε με ένα όχημα που μετέφερε εκρηκτικά για το μεταλλείο. Αυτή η υπόθεση δεν αναφέρθηκε σχεδόν καθόλου στα Βορειοαμερικανικά μέσα ενημέρωσης.
Το ξέσπασμα της αλληλεγγύης προς τους διασωθέντες μεταλλωρύχους της Χιλής που ήρθε από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής ήταν επίσης ανάμικτο με θυμό και θλίψη.
Αν και οι μεταλλωρύχοι του Μεξικού δήλωσαν ενθουσιασμένοι με τη διάσωση, είπαν επίσης ότι έριξε λίγο φως στο γεγονός ότι όταν 67 μεταλλωρύχοι έχασαν τη ζωή τους στα υπόγεια στις 19 Φεβρουαρίου 2006 στο ορυχείο Πάστα ντε Κόντσος στην πολιτεία της Coahuila, δεν υπήρχε τέτοια προβεβλημένη προσπάθεια διάσωσης.
Στις 14 Οκτωβρίου, το Συνδικάτο Μεταλλωρύχων του Μεξικού έγραψε μια ανοικτή επιστολή προς τον νυν και τους πρώην πρόεδρους του Μεξικού, κατηγορώντας τους ότι άφησαν τους αδελφούς τους να πεθάνουν μέσα στο ορυχείο.
“Σαν σύγκριση, στο Μεξικό, από το 2006 και μέχρι σήμερα, ούτε ο ιδιοκτήτης του ορυχείου της Πάστα ντε Κόντσος, ούτε οι συνέταιροι του στην επένδυση, ούτε ο τότε πρόεδρος Βισέντε Φοξ ούτε η σύζυγός του, πάτησαν πόδι κοντά στο ορυχείο για να υποστηρίξουν τις προσπάθειες διάσωσης, ή τουλάχιστον να δώσουν τα συλλυπητήριά τους προς τις χήρες και τους συγγενείς των θυμάτων των νεκρών ανθρακωρύχων, ” αναφέρει η επιστολή
“Ο Θεός δεν θα το επέτρεπε αυτό”
Στην Αργεντινή, η πρόεδρος Κριστίνα Κίρχνερ επικρίθηκε έντονα επειδή έγραψε στο Twitter σχετικά με τους παγιδευμένους μεταλλωρύχους στη Χιλή: “Φανταστείτε για μια στιγμή, αν αυτό όνειδος είχε συμβεί εδώ (ο Θεός ποτέ δεν θα το επέτρεπε αυτό)”.
Η Kίρχνερ επικρίθηκε επειδή δεν παραδέχθηκε ότι μια παρόμοια καταστροφή έχει λάβει χώρα στην Αργεντινή, σε μια μικρή πόλη ανθρακωρύχων που ονομάζεται Rio Turbio στο νότιο άκρο της χώρας. Τον Ιούνιο του 2004, 14 ανθρακωρύχοι έχασαν τη ζωή τους μέσα στα ανθρακωρυχεία.
Πέρασα αρκετό καιρό στην πόλη δύο χρόνια μετά το ατύχημα και συναντηθηκα με επιζώντες του περιστατικού, με την τοπική αυτοδιοίκηση, καθώς και με τις χήρες και τα ορφανά.
Ένα πράγμα που έγινε σαφές ενώ ήμουν στο Ρίο Turbio ήταν ότι η σειρά των μοιραίων λάθων που οδήγησαν στο θάνατο 14 ανδρών δεν μπορούσε να ονομάζεται “ατύχημα”. Η πυρκαγιά που προκάλεσε ασφυξία στους 14 άνδρες στα υπόγεια μπορούσε με βεβαιότητα να έχει προληφθεί – αυτό δεν ήταν ατύχημα. Ήταν αποτέλεσμα της ιδιωτικοποίησης των ορυχείων από το καθεστώς του Κάρλος Μένεμ. Τα αιτήματα των συνδικάτων για μεγαλύτερη ασφάλεια κατά τα έτη που προηγήθηκαν του ατυχήματος αγνοήθηκαν συνολικά.
Απαιτούνται μεταρρυθμίσεις στους όρους ασφάλειας
Μέχρι να αποκτήσουν οι μεταλλωρύχοι ασφαλείς συνθήκες εργασίας και ασφάλεια των θέσεων εργασίας, θα συνεχίσει να θεωρείται ένα συχνά θανατηφόρο επάγγελμα. Η προσοχή των μέσων ενημέρωσης για τις 33 εργαζόμενους που ήρθαν στην επιφάνεια, μας επιτρέπει να σκεφτούμε για μια στιγμή για τις ιστορίες οι οποίες αγνοούνται.
Ως παράδειγμα, την επομένη της διάσωσης, τέσσερα άτομα είχαν παγιδευτεί σε ένα ορυχείο στο Εκουαδόρ. Είναι ακόμα παγιδευμένοι στα υπόγεια. Την επόμενη μέρα, 26 άτομα σκοτώθηκαν σε έκρηξη σε ορυχείο στην Κίνα. Στα Βορειοαμερικανικά μέσα ενημέρωσης δεν αναφέρθηκε τίποτα.
Τίποτα από αυτά δεν έχει σκοπό να μειώσει την προσπάθεια που έσωσε τις ζωές τριαντατριών εργαζομένων ανδρών στη Χιλή. Όμως όσο αυτό το επίπεδο σεβασμού για την ανθρώπινη ζωή και ειδικά για τις ζωές των εργαζομένων θα θεωρείται η εξαίρεση αντί να είναι ο κανόνας, δεν υπάρχουν πολλά για να πανηγυρίσουμε.
Και μια ακόμα ενδιαφέρουσα άποψη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου