Η ιστορία του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης δείχνει, ότι το βραβείο αυτό ουδεμία σχέση έχει με την ειρήνη, ούτε και οι περισσότεροι που τιμήθηκαν μέχρι σήμερα. Βραβευθέντες, όπως ο Χένρι Κίσινγκερ (1973), ο Μεναχέμ Μπεγκίν (1978) ή ο Γιτζάκ Ραμπίν (1994) αντι για το Βραβείο Ειρήνης έπρεπε να καταδικαστούν για εγκλήματα κατα της ανθρωπότητας και να εκτελεστούν ή να κρεμαστούν. Και με τον....
Liu Xiaobo καθιερώνεται ένα άλλο είδος «ειρηνοποιών», οι χρήσιμοι ηλήθιοι, αυτοί που έχουν πέσει στην παγίδα της δυτικής προπαγάνδας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινοβουλευτική, συμμετοχική ή με άλλα κοσμητικά επίθετα παραποιημένη Δημοκρατία, το δίκαιο αυτοπροσδιοριμού του πολίτη και όλων των άλλων ωραίων και καλών, με τα οποία μας λιβανίζει εδώ και χρόνια ο Σόρος και τα κατα τόπους τσιράκια και τσανάκια του. Χαρακτηριστικός ήταν και ο κατάλογος των υποψηφίων για το Βραβείο Ειρήνης, που περιελάμβανε εκτός απο το «φαβορί» Liu Xiaobo και άλλους κινέζους «διαφωνούντες», όπως τον δικηγόρο Gao Zhisheng και την ακτιβίστρια του αυτονομιστικού κινήματος και πρόεδρο του Διεθνούς Συνεδρίου των Ουιγούρων (WUC), Rebija Kadírová, που ζεί στις ΗΠΑ και την Γερμανία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου