Με μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο έφτιαξα μια πλούσια συλλογή πρόσφατων φωτογραφιών με δυο επώνυμες φάτσες η καθεμιά. Η πρώτη φάτσα ανήκει σταθερά στον Καντάφι, ενώ στη δεύτερη εναλλάσσονται όλοι οι διεθνείς πολιτικοί αστέρες, από τον Ομπάμα και τον Σαρκοζί μέχρι τον.......
βαρκάρη (του «Τιτανικού»). Ο Καντάφι σταθερά βλοσυρός πλην ενδεδυμένος τουλάχιστον περίεργα και εκκεντρικά, ενώ οι παρακείμενοί του αστέρες συναγωνίζονται για το ποιος θα φωτογραφηθεί με το πλέον εγκάρδιο χαμόγελο. Όλα αυτά μέχρι προχτές, γιατί χτες όλοι τούτοι οι διεθνείς πολιτικοί αστέρες ομολόγησαν ομαδικώς και ντε φάκτο πολιτική ηλιθιότητα, αφού εν χορώ δήλωσαν ότι είχαν κάνει τεραστίου μεγέθους λάθος εκτίμηση. Ξαφνικά δηλαδή διαπίστωσαν ότι ο μέχρι χτες φίλτατος Καντάφι …καταπιέζει το λαό ΤΟΥ, σκοτώνει το λαό ΤΟΥ και είναι επικίνδυνος για την ασφάλεια της περιοχής. Έτσι, σκυλεύοντας κατά κάποιον τρόπο τον παππού τον Όμηρο, έφτιαξαν το υπό εξέλιξη σενάριο «η αυγή της Οδύσσειας», χαρακτηρίζοντάς το ως ανθρωπιστική παρέμβαση υπέρ του λιβυκού λαού. Το σενάριο είναι λίγο πολύ γνωστό, αφού δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από εφαρμογή της πολιτικής των κανονιοφόρων, που εν προκειμένω στοχεύει στην μέσω αεροπορικών βομβαρδισμών ισοπέδωση κάθε ίχνους υποδομής, ώστε να προκύπτει ένα νέο τοπίο ερημίας, εναρμονισμένο προς την εκτεταμένη λιβυκή έρημο. Καλλιτέχνες κανονικοί δηλαδή.
Δεν νομίζω πως χρειάζεται κάποια ειδική γνώση γύρω από τα διεθνή ζητήματα για να υποπτευθεί (τουλάχιστον) κανείς ότι το «ανθρωπιστικό» εγχείρημα των «προθύμων» δεν είναι παρά μια ακόμη ιμπεριαλιστική επέμβαση που αποβλέπει αποκλειστικά και μόνο σε οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Γιατί ως προς τον λιβυκό λαό το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα είναι γενικευμένη δυστυχία και μια μακρόχρονη εσωτερική αναταραχή. Ένας αιματηρός εμφύλιος, που μόλις άρχισε και που πιθανότατα θα οδηγήσει σε διχοτόμηση της χώρας, εάν κάτι τέτοιο προκριθεί ως επαρκής λύση διασφάλισης των συμφερόντων των εισβολέων.
Δεν διαθέτω τη δυνατότητα ανάλυσης του στρατιωτικού – επιχειρησιακού σχεδίου εισβολής ούτε των ικανοτήτων αντίδρασης της στρατιωτικής οργάνωσης της Λιβύης, αλλά αυτό δεν μου φαίνεται πως έχει ιδιαίτερη αξία, γιατί θεωρώ πως η συμμορία των προθύμων, που, ήδη από σήμερα, επίσημα επικουρείται από τη συμμορία ΝΑΤΟ, έτσι κι αλλιώς θα επικρατήσει. Επικράτηση σημαίνει έλεγχος των κοιτασμάτων πετρελαίου της Λιβύης και ένα υποτακτικό πολιτικό καθεστώς που υποκλινόμενο θα προσφέρει και μια Σούδα (ή περισσότερες). Σημαίνει επίσης ισοπέδωση των πάντων, ώστε την επομένη να δοθούν χρυσοφόρα συμβόλαια έργων ανασυγκρότησης σε επιχειρήσεις των εισβολέων.
Ίσως έχει κάποια αξία η σημείωση ότι στο σενάριο «αυγή της Οδύσσειας» τα γεράκια του Ομπάμα έμειναν ένα βήμα πίσω και βγήκαν μπροστά τα καρακόλια τους στην Ευρώπη για να κάνουν τη δουλειά. Η εκδοχή που τεχνηέντως πλασάρεται ότι δηλαδή οι προηγούμενες εισβολές των γερακιών σε δύο μουσουλμανικές χώρες (Αφγανιστάν, Ιράκ ) έχουν δημιουργήσει επικίνδυνα αντιαμερικανικό κλίμα στην ευρύτερη περιοχή των μουσουλμανικών χωρών, οπότε μια νέα εισβολή σε άλλη μια μουσουλμανική χώρα θα όξυνε επικίνδυνα τον αντιαμερικανισμό (σχεδόν ανύπαρκτο) τουλάχιστον στις αφρικανικές χώρες, δεν μου φαίνεται ότι εξηγεί αυτό το γεγονός. Άλλωστε, εξ όσων είναι γνωστά, στο αντι-Καντάφι μέτωπο που ζητάει την επέμβαση των (αλλόθρησκων) δυτικών οι ντόπιοι ισλαμιστές κυριαρχούν… Νομίζω ότι το γεγονός εξηγείται στη βάση των εσωτερικών τους αντιθέσεων, δηλαδή των αντίθετων συμφερόντων που υπάρχουν στο εσωτερικό της αγίας οικογένειας του παγκόσμιου ολιγοπωλίου ενέργειας και εξοπλισμών κυρίως. Το πάρκινγκ της Σούδας και ο εναέριος χώρος της Λιβύης λειτουργούν σαν πασαρέλες, για να εμφανιστούν πρώτη μούρη τα μοντελάκια των γαλλικών πολεμικών αεροπλάνων που δεν είχαν την ευκαιρία να επιδειχτούν στον Κόλπο, στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, ενώ ο ψυχωτικός νέος Ναπολέων έχει την ευκαιρία να παράσχει υπηρεσίες ευλύγιστης μέσης υψηλού επιπέδου στα αφεντικά του, δηλαδή τις εταιρείες πετρελαιοειδών και τις στρατιωτικές βιομηχανίες. Η επόμενη ημέρα θα φέρει καινούργια μοιρασιά στα πετρέλαια αλλά και νέα εξοπλιστικά προγράμματα…
Κατά τα άλλα νομίζω ότι πρέπει να είναι κανείς τραγικά ηλίθιος για να φάει το παραμύθι της δήθεν λαϊκής εξέγερσης στη Λιβύη, που δήθεν ζήτησε από τους διεθνείς χωροφύλακες να βομβαρδίσουν τη χώρα τους για να εκδιώξουν τον Καντάφι. Είναι σαφές ότι η συμμορία των προθύμων πριν «τρέξει» το σενάριο «αυγή της Οδύσσειας» είχε «τρέξει» ένα άλλο σενάριο αγνώστου εισέτι ονόματος αλλά γνωστού περιεχομένου, δηλαδή προετοίμασε μεθοδικά κλίμα εσωτερικής έντασης με αίτημα τον δήθεν εκδημοκρατισμό της χώρας (κατά τα πρότυπα του Ιράκ προφανώς). Χρηματοδότησε και εξόπλισε αντάρτικες ομάδες για να ανοίξει εσωτερικό μέτωπο και να ξεκινήσει εμφύλιος, ώστε να λάβει πρόσκληση επέμβασης. Αν κανείς γνωρίζει κατά κάποιον τρόπο τη χρόνια βαθύτατη αντίθεση μεταξύ των (φονταμενταλιστών) σιιτών και σουνιτών μουσουλμάνων και κυρίως στην περίπτωση της Λιβύης, ότι πρόκειται για ένα πολιτικό σύστημα που εδράζεται στη συνύπαρξη πολλών φυλών με συμπαγή εσωτερική ιεραρχία, καταλαβαίνει ότι υπήρχε μια εξαιρετικά στέρεα βάση για τη δημιουργία αυτού του ακραίου εσωτερικού διχασμού, συμπεριλαμβανομένου και του γεγονότος ότι το λιβυκό κράτος επί ημερών Καντάφι έχει σταθερό κοσμικό προσανατολισμό και όχι μουσουλμανικό. Με την έναρξη των πρώτων διαδηλώσεων τα διεθνή ελεγχόμενα και κατευθυνόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης έπιασαν δουλειά. Κατασκεύασαν ειδήσεις βομβαρδισμών αμάχων από τις δυνάμεις του Καντάφι, έφτιαξαν ρεπορτάζ σε κινηματογραφικά στούντιο και τα διένειμαν εντός και εκτός. Δοκιμασμένη μέθοδος που δεν αποτυγχάνει ούτε κατ΄ εξαίρεση.
Ο στόχος επετεύχθη. Σε χρόνο μερικών εβδομάδων δημιουργούνται συνθήκες εμφύλιου πολέμου που αυτονόητο είναι πως τίποτα θετικό δεν μπορούν να συνεπάγονται για τον λιβυκό λαό. Ένα λαό που βρέθηκε να αλληλοσκοτώνεται και να βομβαρδίζεται εξαιτίας των αντιθέσεων της λιβυκής ολιγαρχίας με τη διεθνή ολιγαρχία του πετρελαίου και των οπλικών συστημάτων. Γιατί, επαναλαμβάνω, θα πρέπει να είναι κανείς αθεράπευτα ηλίθιος, για να πιστεύει ότι ο λιβυκός λαός πρόκειται να ωφεληθεί το ισοδύναμο τσακιστής δεκάρας, όταν η συμμορία των προθύμων βάλει κάτω από τον έλεγχό της τα πετρέλαια της Λιβύης. Δεν ξέρω αν και πότε οι πρόθυμοι συμμορίτες θα θεωρήσουν ότι ολοκληρώθηκε το σενάριο «αυγή της Οδύσσειας». Ούτε αν με την ολοκλήρωσή του ο Καντάφι θα έχει πάει να συναντήσει τον Αλλάχ, ή θα φιλοξενείται κάπου εκτός Λιβύης ή αν θα παραμένει έχοντας αποδεχτεί κάποια διπλωματική συμφωνία. Έτσι ή αλλιώς ο συγκεκριμένος τσαρλατάνος του τρίτου δρόμου προς τον σοσιαλισμό θα έχει περάσει στην ιστορία μαζί με το πράσινο βιβλίο του. Το μόνο για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι ο λιβυκός λαός, που θα έχει υποστεί εκατόμβες νεκρών και σακάτηδων, θα βρεθεί ακραία διχασμένος και σε μακρόχρονη δυστυχία μέσα σε συνθήκες νεοαποικιοκρατίας. Άλλο τόσο βέβαιο θεωρώ πως, είτε με Καντάφι είτε χωρίς, τα συμβόλαια εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου θα «ανατεθούν» στους εισβολείς, στερώντας τους όποιους πόρους μέχρι τώρα κατευθύνονταν για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λιβυκού λαού (που κατά γενική ομολογία είναι μακράν το καλύτερο στην αφρικανική ήπειρο).
Υποθέτω ότι ελάχιστη αξία έχει η αναφορά στην εν προκειμένω στάση της ελληνικής κυβέρνησης τoυ yes men. Κάτι για διεθνείς υποχρεώσεις ψέλλισαν, κάτι καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις έδωσαν ότι δήθεν η Ελλάδα είναι εκτός βεληνεκούς των όπλων του Καντάφι, και δήλωσαν «ναι» σε όλα. Ο πολύς κόσμος θα μείνει βέβαια με την απορία, τι δουλειά έχει ο βαρκάρης (του «Τιτανικού») και το τσούρμο του να αποφασίσουν διευκολύνσεις και συμμετοχές σε βομβαρδισμό ξένης χώρας, που σε τίποτα δεν έβλαψε τη δική μας. Βομβαρδισμό μάλιστα κατά του εκλεκτού μέλους της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και προνομιακού συνομιλητή του προέδρου της(…) μέχρι προχτές. Οι πιο «κοινοβουλευτικοί» θα μείνουν με την απορία, γιατί άραγε αυτή η απόφαση δεν πέρασε από την βουλή, όπως έχουν μείνει με την ίδια απορία και ως προς την άλλη απόφαση της υπογραφής του μνημονίου (αλλά αυτά έχει ο κοινοβουλευτισμός). Οι καθαρόαιμοι συστημικοί πιθανώς να φλερτάρουν με την ερμηνεία ότι συμμετέχουΜΕ στην παράδοση μαθημάτων δημοκρατίας και ανθρωπισμού στους «βάρβαρους» Λίβυους. Βέβαιο εξάλλου θεωρώ πως το οργανωμένο αντιπολεμικό – φιλειρηνικό κίνημα (ιδίως αυτό της Γαλλίας) θα συνεχίσει να ξύνει το κεφάλι του για το τι στάση πρέπει να κρατήσει. Προβλέπω μάλιστα ότι αυτό το ξύσιμο θα κρατήσει ακριβώς μέχρι τη λήξη της «αυγής της Οδύσσειας»… Μήπως, τουλάχιστον οι εγχώριοι, να διαβάσουν τους Αχαρνής του παππού Αριστοφάνη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου