Ο Πλούταρχος διασώζει στα «Αποφθέγματα Λακωνικά» το περιστατικό με τον στρατηγό Βρασίδα. Ο στρατηγός συνέλαβε κάποτε σʼ ένα καλάθι με σύκα έναν ποντικό, αλλά τον άφησε αμέσως γιατί το ποντικάκι τον δάγκωσε. Είπε τότε την περίφημη ρήση: «Ουδέν ούτω μικρόν εστίν, ο ου σώζεται, τολμών αμύνεσθαι τους επιχειρούντας». Τίποτε δηλαδή δεν είναι τόσο μικρό που να μην μπορεί να σωθεί αν αντισταθεί σʼ αυτούς που το επιβουλεύονται.
Οι ποικιλώνυμες ελίτ αυτής της χώρας έχουν εξοικειωθεί με την ιδέα ενός ενδημικού κατευνασμού, γιʼ αυτό υποκύπτουν εις πρώτην ζήτησιν. Αγνοούν μονίμως τα ρήματα «διεκδικώ» και «αντιστέκομαι». Διαχέουν μια νοοτροπία συμβιβασμού χωρίς διεκδίκηση, τουτέστιν ενδοτισμού. Σʼ ένα διεθνές περιβάλλον εντόνως ανταγωνιστικό, εντόπια και εξωχώρια «παπαγαλάκια» κρούουν κώδωνες κινδύνων και επαπειλούμενης συντελείας της Ελλάδος-Κύπρου σε περίπτωση που αποτολμηθεί κάπου ένα ελληνικό «όχι». Καταφέρνουν έτσι να αγκυλώσουν κάθε σκέψη αντίστασης.
Οι ξένοι μάς έχουν συνηθίσει ως ενδοτικούς και εξεγείρονται όταν πούμε –και χωρίς ακόμη να πράξουμε– έναν κάποιον αντίλογο, έστω και αυτονόητο, όπως αυτά που εξέφρασε προχθές στις Βρυξέλλες ο Δημήτρης Χριστόφιας. Είπε ο Κύπριος Πρόεδρος: «Υπάρχουν κανόνες τους οποίους η Τουρκία δυστυχώς δεν σέβεται. Αυτό μου θυμίζει την κατάσταση πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ακολουθούνταν η τακτική της υποχωρητικότητας για να μη γίνει ο Χίτλερ περισσότερο επιθετικός».
Ενοχλήθηκε η τουρκοειδής σουηδική προεδρία και μίλησε για «διχαστική ρητορεία» και «άστοχες ιστορικές συγκρίσεις», ενώ ξεροκαταπίνει την «κάμηλο» της τουρκικής κατοχής ευρωπαϊκού εδάφους και δίνει πλαστά εύσημα για τη δήθεν συνεργασία της Άγκυρας με τη Frontex και την Ελλάδα για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης, που συστηματικά και μετά μανίας προωθεί η Τουρκία.
Ο κατά ορισμένους ιδιόρρυθμος τσέχος Πρόεδρος έδωσε τις ημέρες αυτές ένα μέγιστο μάθημα αδιαπραγμάτευτης εθνικής αξιοπρέπειας, από το οποίο έχουν ανάγκη πρωτίστως οι δικοί μας ηγέτες και διαμορφωτές γνώμης, αδιαφορώντας για την πανευρωπαϊκή κατακραυγή πώς αυτός, ένα άτομο –ακόμη και– με εξέχουσα θεσμική θέση, μπορεί να μπλοκάρει ολόκληρη την ΕΕ και να εμποδίσει την έστω νόθα πολιτική της ολοκλήρωση. Στην Ελλάδα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα θα οδηγούσε δέσμιο ενώπιον μιας μετανεωτερικής Ιεράς Εξέτασης πάντα αντιστεκόμενο και εκείθεν στην πυρά που θα συνδαύλιζαν οι πλέον επώνυμοι συμπολίτες μας: πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, μεγαλοδημοσιογράφοι και άλλοι όλοι επιφανείς.
Ο Κλάους αντιτάχθηκε στη Συνθήκη της Λισσαβώνας όταν την ίδια ώρα η Βουλή, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας του είχαν την εκ διαμέτρου αντίθετη θέση.
Η άκαμπτη θέληση ενός ανθρώπου νίκησε τη θέληση της όλης θεσμικής Τσεχίας, αλλά και αυτήν της Ευρώπης των «27».
Ένας Πρόεδρος εναντίον 26 Προέδρων της ΕΕ. Και με τα νώτα του ακάλυπτα.
Του βγάζουμε το καπέλο! Και καλούμε τους ημετέρους να διδαχθούν απʼ το παράδειγμά του. Να τον μιμηθούν. Να τον αντιγράψουν.
Αλλιώς ας μας εμφανίσουν με τη δική τους στρατηγική και τακτική μια νίκη ανάλογη αυτής του Κλάους στα ανοιχτά μας θέματα: Κυπριακό, Αιγαίο, Σκοπιανό.
Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί κανείς με όλες τις θέσεις και τη φιλοσοφία του Κλάους για να του αναγνωρίσει αυτό που του ανήκει δικαιωματικά: Έλυσε ένα μείζον πρόβλημα της χώρας του, τη σοβούσα επιστροφή των περιουσιών (και ενδεχομένως τον επαναπατρισμό) των Σουδητών. Δηλαδή των 3.000.000 γερμανικής καταγωγής κατοίκων της τσεχικής Σουδητίας, οι οποίοι έδωσαν το πρόσχημα επέμβασης των χιτλερικών δυνάμεων στην Τσεχοσλοβακία το 1940 και ως συνεργάτες των Ναζί εκδιώχτηκαν μεταπολεμικά από εκεί στη Δυτική Γερμανία.
Το πείσμα ενός ανθρώπου γλίτωσε την πατρίδα του από ένα τρομακτικό κόστος σε χρήμα, σε εθνική επισφάλεια και σε εσωτερικές ανακατάξεις απροσδιόριστης προοπτικής. Η Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ δεν ισχύει για την Τσεχία. Τελεία και παύλα.
Ο Κλάους είναι μια ιδιότυπη περίπτωση που δύσκολα μπαίνει στα καθιερωμένα καλούπια. Δεν αντιμάχεται την ευρωπαϊκή ενοποίηση, αλλά τον τρόπο που αυτή επιχειρείται. Τη θεωρεί μέσο και όχι αυτοσκοπό. Επισημαίνει το μέγα δημοκρατικό έλλειμμα των οργάνων της Ένωσης.
Ο Κλάους, και όταν δεν έχει δίκαιο, έχει επιχειρήματα και καθαρότητα προθέσεων. Αυτό που κατάφερε μόνος του, χωρίς καμιά συμμαχία και χωρίς βέτο, μπορεί η Ελλάδα να το επιτύχει στα μεγάλα εθνικά της ζητήματα με τις εφικτές συμμαχίες της, με το βέτο της, αλλά με μια προϋπόθεση: ισχυρή και αταλάντευτη διεκδίκηση των δικαίων της από την ηγεσία της.
Ο Κλάους δημιούργησε νομολογία που καταλύει αφελείς επιπολάζουσες ιδέες ημετέρων για επιστροφή Τσάμηδων και Σκοπιανών γενιτσάρων καθώς και των περιουσιών «τους». Και δεν αποτελεί προηγούμενο για την Άγκυρα να ενταχθεί με ανεκπλήρωτες τις υποχρεώσεις της προς την Κύπρο.
http://www.paron.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου