Κανένας δεν είχε το δικαίωμα να αμφισβητήσει τα δόγματα και τον τρόπο ζωής που επιβαλλόταν από τις θρησκευτικές και πολιτικές «αρχές».
Υπήρχε, βλέπετε, η δικαιολογία ότι τα δόγματα και η θρησκεία αποτελούν τη «συνεκτική ουσία», την «κόλλα» που συντηρεί την κοινωνική οργάνωση.
Με αυτή τη δικαιολογία, τα ιερατεία είχαν αποκτήσει τεράστια δύναμη.
Η ιστορία του «επίσημου δογματισμού» ξεκινά μάλλον από τη Ρώμη, κοντά στο τέλος της Ελληνιστικής Εποχής και έναν αιώνα πριν από την πτώση της...
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Τότε, ο Μεγάλος Κωνσταντίνος πίστεψε ότι η θρησκεία θα μπορούσε να συνενώσει την Αυτοκρατορία, η οποία φαινόταν ότι όδευε προς τη διάλυση.
Τα «επίσημα δόγματα» έγιναν τα ισχυρότερα όπλα του Αυτοκράτορα («Εν Τούτω Νίκα») και αργότερα ο Θεοδόσιος δεν δίστασε να τα επιβάλλει ακόμη και με την απειλή του θανάτου.
Ίσως δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς.Ήταν παράξενες και δύσκολες εποχές, στη διάρκεια των οποίων οι άνθρωποι αναγκάστηκαν εκ των πραγμάτων να υιοθετήσουν έναν αυστηρό και άκαμπτο τρόπο ζωής.
Για πολλούς αιώνες μετά την κατάρρευση του παγκόσμιου πολιτισμού της Ελληνιστικής/Ρωμαϊκής Εποχής (που θεωρείται ότι ολοκληρώθηκε το 476 μ.Χ. με την πτώση του Ρωμύλου Αυγούστου), δεν υπήρχαν παγκόσμιο εμπόριο, επικοινωνίες, τέχνες και πληροφόρηση.
Δεν υπήρχαν τα απαραίτητα στοιχεία που χρειάζονται για να συνδέσουν τους ανθρώπους αναμεταξύ τους.
Φυλές «βάρβαρων», δηλαδή ξένων, εμφανίζονταν από παντού, και όλοι ήταν βάρβαροι για όλους τους υπόλοιπους…
Ο δογματισμός (δηλαδή η τυφλή πίστη σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ζωής και τρόπου σκέψης) επιβαλλόταν με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καμιά εξήγηση.
Δεν υπήρχε εξάλλου η αναγκαία μόρφωση για να δικαιολογηθεί η ανάγκη ενός κοινού μοντέλου συμπεριφοράς, ούτε ο μέσος χρόνος ζωής του ανθρώπου (που ήταν περίπου 30-35 χρόνια) ήταν αρκετός για να καταλάβει αυτός από μόνος του ότι, για να ξεχωρίσει από τα ζώα, έπρεπε να διατηρεί κάποιους τυπικούς κανόνες συμπεριφοράς και συνεργασίας.
Αυτό το αντιλαμβάνονταν οι μεγαλύτεροι στην ηλικία, δεν μπορούσαν όμως σχεδόν ποτέ να το εξηγήσουν στα παιδιά τους σωστά, και κάπως έτσι δημιουργήθηκε και το χάσμα των γενεών…
Τελικά, όμως, η θρησκεία και ο δογματισμός δεν αποδείχτηκαν τόσο ισχυρά όπλα όσο νόμιζαν οι Αυτοκράτορες και δεν μπόρεσαν να σώσουν τις ήδη ετοιμόρροπες Αυτοκρατορίες του παρελθόντος, οι οποίες είχαν κάνει πολλά και σοβαρά λάθη, όπως να εκμηδενίσουν π.χ. την αξία της ανθρώπινης ζωής (θυμηθείτε τις αρένες και το θεσμό της δουλείας).
Οι Ρωμαίοι έχασαν τη δύναμή τους και η Αυτοκρατορία διαλύθηκε, φέρνοντας το τέλος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολιτισμού.
Στους αιώνες που ακολούθησαν, μονάχα οι Βυζαντινοί και οι Άραβες μπορούν να καυχηθούν ότι διατήρησαν κάποια στοιχεία πραγματικού πολιτισμού, αλλά και αυτοί διάλεξαν να κρύψουν τους πολιτισμούς τους πίσω από τον φανατικό δογματισμό.
Και έτσι, πολύ σύντομα έφτασε και το δικό τους τέλος, αφού ο δογματισμός δεν τους άφησε να εξελιχθούν τόσο ώστε να αντιμετωπίσουν το μέλλον…
Όμως, τα θρησκευτικά ιερατεία διατήρησαν τη δύναμή τους στα χρόνια που ακολούθησαν, αφού είχαν φροντίσει στα χρόνια της Αυτοκρατορίας να «αντικαταστήσουν» –με τη βοήθεια του αυτοκρατορικού σπαθιού– κάθε άλλο επιστημονικό και γνωσιολογικό θεσμό.
Όταν η Αυτοκρατορία διαλύθηκε, οι ιερείς είχαν στα χέρια τους όλα τα βιβλία, όλες τις γνώσεις, και μόνο αυτοί χειρίζονταν όλες τις τέχνες, ακόμη και την ιατρική ή την οικονομία. Και ενώ μέσα στα μοναστήρια μελετούσαν τις «τέχνες» των αρχαίων πολιτισμών του παρελθόντος, συνέχισαν στους άρχοντες να διαφημίζουν τα δόγματά τους ως το ισχυρότερο εργαλείο κοινωνικής συνοχής…
(Βάζω τη λέξη «τέχνες» σε εισαγωγικά, γιατί εννοώ μ’ αυτήν και τις επιστήμες. Η έννοια «επιστήμη» όπως την χρησιμοποιούμε σήμερα, δεν υπήρχε στην αρχαιότητα, και όλες οι ασχολίες όπως η Αστρονομία ή η Γεωμετρία ονομάζονταν «τέχνες» και δεν ξεχωρίζονταν από π.χ. τη Μουσική ή τη Γλυπτική).
Τα θρησκευτικά ιερατεία κατάφεραν με τα προηγούμενα ένα απίστευτο ρεκόρ.
Διατήρησαν τον έλεγχο της Ευρώπης περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο εξουσιαστικό σύστημα, για πάνω από 1.000 ολόκληρα χρόνια!
Δυστυχώς, αυτή η χιλιετία «επιτυχίας» δίδαξε στους εξουσιαστές ένα αμφίβολης ποιότητας μάθημα:
Ότι «η ελεύθερη σκέψη διαλύει τις αυτοκρατορίες, ενώ ο δογματισμός υποδουλώνει αποτελεσματικά».
Ένα μάθημα που δυστυχώς μόλις πρόσφατα έχει αρχίσει να φαίνεται ότι είναι ψεύτικο, και ότι στην πραγματικότητα η ανθρωπότητα μπορεί να μεγαλουργήσει μόνο όταν είναι ελεύθερη..
http://www.antidogma.gr/archives/274
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου