της Ρίκας Κ.
«…για την εξασφάλιση της μεγαλύτερης δυνατής ασφάλειας των Αθηναίων πολιτών» είπε ο α ρ μ ό δ ι ο ς Υπουργός. Όχι της ασφάλειας. Της «μεγαλύτερης δυνατής» ασφάλειας. Με εκπτώσεις. Καλούμαστε λοιπόν εμείς, οι πολίτες της Αθήνας, αλλά και της υπόλοιπης Ελλάδας να εξασφαλίσουμε την δική μας ασφάλεια.
Πως; Δύο τρόποι υπάρχουν:
1.- Ή να παραμείνουν στην χώρα οι νόμιμοι πολίτες, ούτως ώστε να μπορεί η κοινωνία να λειτουργήσει με όρους ευνομίας, αυτό σημαίνει «νόμιμος».
Αυτός που διαμένει νόμιμα σε μια χώρα και υπόκειται στους ΝΟΜΟΥΣ αυτής, αυτός που έχει διασφαλίσει δικαιώματα αφού είναι εντάξει στις ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ του. Δεν είναι δύσκολο, αρκεί να υπάρξει η ΠΡΟΘΕΣΗ. Όπως γεμίζει μια χώρα με έγκλημα, πορνεία, ναρκωτικά, παραεμπόριο και κάθε είδους παραβατικότητα, έτσι και αδειάζει από αυτά τα φαινόμενα. Υπάρχουν και υπηρεσίες, και η Αστυνομία, και ο Ελληνικός Στρατός, και μεταφορικά μέσα, και ξένες πρεσβείες στην Ελλάδα, έχουμε και στόμα να μιλήσουμε κάποια στιγμή και στην Ευρώπη που μας έχει εγκλωβίσει σε μια φυλακή με κάγκελα – ανθρώπους ξένους, που ακόμα κι αν δεν είναι όλοι, όλοι φαντάζουν πλέον απειλητικοί.
Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που κατά εκατοντάδες παραβαίνουν τους Νόμους της Ελλάδας και εισβάλλουν καθημερινά στην χώρα ; Κάποιοι, μια μειοψηφία ίσως, έχουν δικαίωμα ασύλου. Η πλειοψηφία όχι. Από χώρες με εντελώς διαφορετικά ήθη, έθιμα, παιδεία, τρόπους ζωής. Επιρρεπείς στην εγκληματικότητα, απ’ ότι αποδεικνύεται καθημερινά. Έτοιμοι να πυροβολήσουν, να σφάξουν, να ληστέψουν. Οι στατιστικές αποκαλύπτουν πολλά για την ταυτότητα και την καταγωγή όσων γεμίζουν τις φυλακές, αν και, οι νόμοι απ’ ότι φαίνεται είναι στην υπηρεσία της εγκληματικότητας.
2.- Ή να έχουμε το δικαίωμα να φέρουμε όπλο. Νόμιμα, με έλεγχο και αποκλεισμό από την δυνατότητα αυτή όσων δεν πρέπει. Και το δικαίωμα να το χρησιμοποιήσουμε. Για αυτοάμυνα. Να έχουμε το δικαίωμα να προστατέψουμε την ζωή μας και την ζωή των ανθρώπων μας. Χωρίς να καταδικαζόμαστε σε 10ετή φυλάκιση, όπως έγινε πρόσφατα με τον πολίτη που μαχαίρωσε και επέφερε τον θάνατο ενός εκ των ληστών που εισέβαλλαν στο σπίτι του. Εισέβαλλαν στο σπίτι του, απείλησαν την εστία του και την ακεραιότητά του, και αυτός έπρεπε να κάθεται να τους κοιτά, να γίνει με την θέλησή του λεία τους.
Φυσικά στο μυαλό των «υπευθύνων» υπάρχει και ο δρόμος ο βολικός: να ζούμε σε συνθήκες ενός ακήρυχτου επίσημα πολέμου και να φοβόμαστε. Να μην κυκλοφορούμε στους δρόμους της πόλης μας, ειδικά εμείς οι γυναίκες να μην κυκλοφορούμε μετά την δύση του ηλίου(!). Αδιανόητη η πρόσφατη οδηγία της ΕΛΑΣ. Να κλειστούμε στα κλουβιά μας, να μην έχουμε το δικαίωμα ούτε ενός απλού περιπάτου. ΝΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ για το αυτονόητο. Για την σωματική μας ακεραιότητα. Για την ζωή μας, για την αξιοπρέπειά μας. Έτσι θα είναι εύκολο να φοβόμαστε και όλα τα άλλα. Όλες τις ΣΚΙΕΣ που έριξαν πάνω στην ζωή μας.
Όμως όποιος επιτρέπει στον φόβο να τον παραλύει, δεν δικαιούται την ελευθερία : «Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι – Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» - Ανδρέας Κάλβος.
Είναι όλα σε μια κατάσταση περίεργης σήψης, οι δομές καταρρέουν και παρακολουθούμε απλά την εξέλιξη ενός κατήφορου χωρίς τέλος. Ένα email, ένα άρθρο, ένα δημοσίευμα είναι ικανό να αποδομήσει την οικονομική πορεία μιας χώρας. Ανοιχτά σύνορα παντού. Στις δομές της οικονομίας, της κοινωνίας, της συμπεριφοράς που προσπαθούν να επιβάλλουν οι «προοδευτικοί», οι «δημοκράτες».
Αν κάτι πτώχευσε πρώτα και πριν απ’ όλα είναι ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ, ΟΙ ΙΔΕΕΣ, και δεν το καταλάβαμε έγκαιρα. Όταν αποδομούνται οι έννοιες και το σκοτάδι σημαίνει φως, το τέλος της Αλήθειας είναι κοντά. Μία ιδιότυπη αναρχία μας έχει περικυκλώσει και καλούμαστε να διεκδικούμε πλέον τα αυτονόητα. Ρατσιστές είμαστε όλοι όσοι θέλουμε τις δομές της κοινωνίας μας να υπακούουν σε κανόνες. Σύμφωνα με τους άθλιους ξεπουλημένους απάτριδες του σύριζα, των αριστερών συνιστωσών – τι συνιστούν άραγε, τον Δούρειο Ίππο για την εσωτερική άλωση της Ελλάδας ; – τους κάθε λογής «αλληλέγγυους», τους «ανθρωπιστές» που κρύβονται πίσω από λέξεις για να αποδομήσουν την κοινωνία και να εκφράσουν το δικό τους μίσος προς αυτήν. Το μίσος προς τον εαυτό τους.
Ανθρωπιστής είναι αυτός που σέβεται, νοιάζεται και προστατεύει τον εαυτό του, ως Άνθρωπο, απαραίτητη προϋπόθεση του σεβασμού προς τους άλλους. Όχι όποιος σπεύδει να ψηφίσει το λαθρονομοσχέδιο – μαγνήτη ορδών αντρικών κυρίως πληθυσμών στερημένων από παιδεία, χωρίς σεβασμό στην κοινωνία των ανθρώπων, πληθυσμών που δεν έχουν απ’ ότι φαίνεται κανένα σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Όχι όποιος υποκριτικά και επί πληρωμή υπερασπίζεται την ανομία και την κατάρρευση των κοινωνικών δομών, όποιος αρνείται στον Έλληνα τα δικαιώματα που απλόχερα προσφέρει σε ανθρώπους που διαβιούν παράνομα στην χώρα, και τελικά σκοτώνει τον ανθρωπισμό, ταυτίζοντάς τον στην συνείδησή μας με την θυματοποίηση. Σίγουρα όχι όποιος μας τρομοκρατεί με ταμπέλες και ετικέτες όταν επιχειρούμε να εκφράσουμε το αυτονόητο.
Έχει πει η «ανθρωπίστρια» υ φ υ π ο υ ρ γ ό ς άννα νταλάρα ότι «δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, μόνο λαθραία τσιγάρα». Κάνει λάθος. Υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι στην Ελλάδα σήμερα. Είμαστε εμείς, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, ξένοι μέσα στην ίδια μας την χώρα, αυτήν που εκατομμύρια πρόγονοι πότισαν με αίμα και αγώνα για να μπορούμε να την βλέπουμε να καταρρέει, έχοντας την ψευδαίσθηση της κυριαρχίας, της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας.
Τι να κάνουμε εμείς μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα; Να τονώσουμε τον κακώς εννοούμενο ανθρωπισμό μας, το παραμύθι της αλληλεγγύης, εκφρασμένο μέσα από συναυλίες μέσα σε εκκλησίες, και τα συναφή προκλητικά όσο και γελοία αλλά και υποκριτικά φαινόμενα; Να «αγαπάμε τους άλλους» αρνούμενοι αυτήν την προσφορά προς τον εαυτό μας ; Ή να κάνουμε κι εμείς εκπτώσεις στην καλοσύνη μας; Εκπτώσεις στις ψευδαισθήσεις μας, αυτές των περασμένων δεκαετιών, μιας ζωής με ασφάλεια και υποσχέσεις προόδου; Νομίζω τα παραμύθια τους τελειώνουν, χωρίς καλό τέλος, ώρα να γράψουμε άλλα. Δικά μας. Τα έχουμε ανάγκη, να είναι εκεί και να είναι δικά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου