Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι μιλάμε για έναν τρομερό εμφύλιο σπαραγμό, ο οποίος έλαβε χώρα στη Γερμανία …Έναν εμφύλιο σπαραγμό με πραγματικά θύματα και πραγματικούς θύτες. Τι συμβαίνει όμως και δεν περιγράφεται πουθενά αυτός ο εμφύλιος; Γιατί δεν είναι κατανοητός; Για έναν πολύ απλό λόγο. Οι κοινοί εμφύλιοι μεταξύ αδελφών γίνονται αντιληπτοί, γιατί οι όμοιοι αλληλοσπαράσσονται και υποφέρουν στον ίδιο βαθμό. Χτυπάει ο ένας τον άλλον και επειδή πονάνε από τα χτυπήματα το αντιλαμβάνονται. Στη Γερμανία αυτός ο εμφύλιος δεν καταγράφηκε ποτέ ως τέτοιος, γιατί αυτοί, οι οποίοι χτυπιόταν, ήταν όμοιοι με τόσες όμως πολλές ιδιαιτερότητες, που στο τέλος λειτουργούσαν ως “διαφορετικοί”.
Τι σημαίνει αυτό το οποίο λέμε; Ας σκεφτεί κάποιος μια σύγκρουση μεταξύ δύο αναπήρων με διαφορετικές αναπηρίες. Ο ένας έχει παράλυτα χέρια και ο άλλος έχει παράλυτα πόδια. Αυτός, ο οποίος έχει τα παράλυτα χέρια, κλωτσάει τον απέναντι στα πόδια του —που είναι παράλυτα— και αυτός, ο οποίος έχει τα παράλυτα πόδια, γρονθοκοπεί τον απέναντι, χτυπώντας τον στα παράλυτα χέρια. Τα χτυπήματα καί από τις δύο πλευρές είναι τεράστια και ναι μεν προκαλούν αιμορραγίες και ακρωτηριασμούς, αλλά οι αναπηρίες των συγκρουόμενων τα κάνουν μη αντιληπτά. Δεν τα αισθάνονται. Παθαίνουν ζημιά, αλλά δεν την αντιλαμβάνονται ως τέτοια …Ακόμα κι όταν τη βλέπουν, δεν την νιώθουν.
Αυτό ακριβώς συνέβη στον εμφύλιο της Γερμανίας. Οι δύο μονομάχοι συγκρούστηκαν με διαφορετικό στόχο και σκοπό. Η καπιταλιστική Δυτική Γερμανία “χτύπησε” την κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία στο κεφάλαιο. Έχοντας τα άγρια ένστικτα του καπιταλιστικού κράτους, της άρπαξε το σύνολο του συλλογικού της κεφαλαίου. Το κεφάλαιό της ήθελε και αυτό άρπαξε. Όμως, το “θύμα” …και άρα ο λαός της Ανατολικής Γερμανίας, ως κομμουνιστικός, και άρα, λόγω παιδείας, με αμβλυμμένα τα ένστικτα της ιδιοκτησίας, δεν “ένιωσε” την απώλεια σε όλη της την ένταση. Δεν αντιστάθηκε, γιατί δεν “αισθάνθηκε” τον πόνο. Γι’ αυτόν, είτε η δημόσια περιουσία της πατρίδας του ανήκε στο “αντιπαθές” κόμμα είτε σε κάποιους “αντιπαθείς” ιδιώτες, δεν τον ενδιέφερε άμεσα. Όταν κάτι δεν το αισθάνεσαι ως δικό σου, δεν νιώθεις έντονα την απώλεια. Αυτό έπαθαν οι Ανατολικογερμανοί με την Ένωση και γι’ αυτό την αποδέχθηκαν χωρίς αντιδράσεις. “Παιχνιδάκι” ήταν για τη Δυτική Γερμανία να λεηλατήσει την Ανατολική Γερμανία.
Από την άλλη πλευρά όμως η Ανατολική Γερμανία “χτύπησε” και αυτή την Δυτική. Ως πρώην κομμουνιστική χώρα, ελάχιστα γνώριζε —και βέβαια σεβόταν— τη δημοκρατική λειτουργία. Έχοντας μάθει να ζει με τα προνόμια της εξουσίας, αυτήν την εξουσία αναζήτησε και αυτήν διεκδίκησε. Αν οι ισχυροί παράγοντες της Δυτικής Γερμανίας συνωμότησαν, για ν’ αρπάξουν το κεφάλαιο της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, οι Ανατολικοί μεγαλοπαράγοντες συνωμότησαν, για να πάρουν την εξουσία στη νέα Γερμανία. Ο καθένας, δηλαδή, άρπαξε αυτό που τον βόλευε για τον τρόπο που ζούσε. Απλά πράγματα. Ορμάνε ως αντίπαλοι σε έναν κοινό πάγκο ένας στραβός κι ένας κουφός και ο καθένας παίρνει ό,τι τον βολεύει. Δεν θ’ αρπάξει ο στραβός τα ακουστικά όπως δεν θ’ αρπάξει ο κουφός τα γυαλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου